Δημοσιεύθηκε αρχικά από
GiorgosLa
Θα το έβαζα στο: "συναντήσεις και βόλτες" αλλά ένιωσα απίστευτα σήμερα (ένα δάκρυ κύλισε) και ήθελα να γράψω δυο λόγια.
Στο τέλος του 70 αρχές 80s, τότε που αρχίσαμε να ξεμυτίζουμε απ τα όρια της πόλης, τότε που τα μηχανάκια μας άρχισαν να μας επιτρέπουν να πάμε λίγο παραπέρα απ τα λασπωμένα χαντάκια και τα αναχώματα της περιοχής, ο πλαταμώνας ήταν απ τους πιο δημοφιλής προορισμούς. Για τους περισσότερους, ήταν η θάλασσα, το μάτι, το καμάκι κλπ. Και για μας, δεν λέω. Αλλά όταν ξεκινάς απ την πόλη 2 η ώρα την νύχτα να πας Πλαταμώνα, ε δεν πας για καμάκι. Πας μόνο και μόνο για να περάσεις τα Τέμπη!!!
Με μηχανάκι, ότι ώρα και αν περνούσες, ήταν πάντα η χαρά του παιδιού. Η πρώτη ανοιχτή δεξιά μετά τον Ευαγγελισμό, που απλά σε προειδοποιούσε ότι... αρχίζουμε. Η αριστερή στο τέλος της κατηφορικής ευθείας μετά τα παλιά διόδια και η αμέσως κλειστή δεξιά, που ήθελε φρένα καλά. Το πολύ ανοιχτό ες πριν την αγία Παρασκευή, που τα 125 και 250αρια εντουράκια τερμάτιζαν. Η αριστερή στην αγία Παρασκευή, που πάντα κάποιος θα έτρεχε να γλιτώσει. Και τέλος το αγαπημένο μου εσάκι λίγο πριν την γέφυρα. Εκεί που όσο και να σε δυσκόλευε κάποιο αυτοκίνητο, μάζευες φούρια λίγο πριν και αν δεν ερχόταν κάποιος από απέναντι, εκεί τον καθάριζες. Πολλά περάσματα. Πολλές αναμνήσεις. Πολλές μέρες κι ακόμα περισσότερες νύχτες. Απ το 85 και μετά μπήκε και το αυτοκίνητο στο παιγνίδι. Όσο περνούσαν τα χρόνια η κίνηση αυξανόταν. Απ το 90 και μετά μόνο νύχτα τα χαιρόσουν τα Τέμπη. Απ το 2000 και μετά, ούτε καν νύχτα. Έμεινα και μεγάλο διάστημα μόνο με αυτοκίνητο, αρχίσαμε και να μεγαλώνουμε και τα Τέμπη άρχισαν να γίνονται ένα αναγκαστικό, δύσκολο πέρασμα για βόρια Ελλάδα. Τελευταία φορά που ευχαριστήθηκα Τέμπη, ήταν φέτος με... συμφορουμίτη. Ήταν πρωί, δεν είχε πολύ κίνηση, καλός αντίπαλος και... ξανάνιωσα. Ίσως φάγαμε και τις μούντζες μας, αλλά χαλάλι. Το απόγευμα στο γυρισμό ήταν αλλιώς. Κανονική κίνηση και το χαίρεσαι μόνο, γιατί περνάς πιο εύκολα και γρήγορα απ τα αυτοκίνητα. Μέχρι σήμερα...
Αφορμή για όλο αυτό, ήταν ένα ταξιδάκι χτες από Λάρισα, Σέρες. Για διάφορους λόγους, αλλά κυρίως λόγο καιρού, πήγα με αυτοκίνητο. Και λόγου χρόνου, και περιέργειας συνοδηγού, πλήρωσα όλα τα διόδια (τα ίδια σχεδόν με πριν) για να δούμε τις καινούριες σήραγγες στα Τέμπη. Εντάξει, ένας καινούριος δρόμος.
Εμένα με κώλυσε να περάσω τα Τέμπη.
Σήμερα 18/4/2017 Ώρα 9 το πρωί, ο ήλιος λάμπει στον ουρανό. Το μηχανάκι γουργουρίζει στο ρελαντί μέχρι να κουμπωθώ.
"Που θα πας?"
"Πάω πλαταμώνα να βρω δρόμο χωρίς διόδια." 09.30 έχω περάσει τον κόμβο στον ευαγγελισμό, και μπαίνω στα Τέμπη απ τον "παλιό" δρόμο. Πήρα μαζί και την φωτογραφική, μήπως χρειαστεί κάτι καλύτερο απ το τηλέφωνο. Την έχω στο βαλιτσάκι πίσω. Θα προχωρήσω λίγο να δω πως είναι τα πράγματα και μετά θα βγάλω φωτογραφίες. Προχωράω. Στην αρχή διστακτικά. Ένα δυο αυτοκίνητα που και που. Ανεβαίνω σιγά, σιγά αλλά ώσπου να πάρω χαμπάρι τι έγινε έχω φτάσει στην γέφυρα και δεν το χόρτασα. Πάω και μέχρι Πλαταμώνα για να μη με ρωτήσουν για τους παράδρομους και δεν ξέρω και ξανά πίσω. Έχω και κάτι φωτο να βγάλω. Το ανοιχτό ες στη Ραψάνη σε βάζει στο κλίμα. Η Φωτογραφία που ήθελα να βγάλω στο αγαπημένο εσάκι μετά τι γέφυρα ξεχνιέται και σε λίγο έχω περάσει την αγ. Παρασκευή και φτάνω στο ανοιχτό κομμάτι. Αυτό που πιτσιρικάδες δεν μας έφτανε το μηχανάκι και μεγάλους δεν μας άφηνε η κίνηση. Σήμερα... πραγματικά η χαρά του παιδιού. Χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στο πλάτωμα που ήταν τα παλιά διόδια. Δεν μου πήγαινε η καρδιά να φύγω χωρίς μια φωτογραφία. Ξανά πίσω λοιπόν και φυσικά δεν μου πήγαινε η καρδιά να σταματήσω για φωτογραφία. Έβαλα το κεφάλι κάτω και... το ένιωσα μέχρι το μεδούλι. Ξανά στη Ραψάνη και στο... τέταρτο πέρασμα προς τα κάτω έβγαλα και κάνα δυο φωτογραφίες. Έτσι για να έχουμε.