Δευτέρα, 6 Ιουνίου 2017.
Η ώρα είναι 10:30, βρίσκομαι στην αίθουσα πρωινού του ξενοδοχείου και απολαμβάνω μια χάλια μηλόπιτα. Έξω βρέχει καταρρακτωδώς, χαζεύω από το τζάμι και χαίρομαι που είμαι μέσα. Στο χώρο ακούγετε ωραία μουσική, διασκευές από γνωστά Αγγλικά τραγούδια.
Την τελευταία μιάμιση ώρα προσπαθώ να βρω πως θα κάνω τα 4χλμ που με χωρίζουν μέχρι τον σταθμό του τρένου για το Εδιμβούργο. Οι μυς στα πόδια μου καίνε, είναι άθλος ακόμη και το να ανέβω τις δυο σκάλες για το δωμάτιό μου. Λαχανιάζω με την παραμικρή προσπάθεια. Για την ώρα δεν βλέπω πως μπορώ να φτάσω στο σταθμό χωρίς να κινδυνεύω να καταρρεύσω στο δρόμο.
Περίπου τρεις μήνες πριν…
John Muir Way, τι είναι αυτό; Πεζοπορικό μονοπάτι στη Σκωτία; 230 χιλιόμετρα μήκος που διασχίζει την χώρα από την δυτική ακτή στον Ατλαντικό, μέχρι την ανατολική στη βόρεια θάλασσα! Χμμμ και είναι προσπελάσιμη η διαδρομή με ποδήλατο. Τι λες τώρα;!
Αν και το εγχείρημα ταίριαζε σε αυτό ακριβώς που έψαχνα, ένα ταξίδι που θα επισφραγίζει το τέλος μια περίεργης περιόδου στη ζωή μου και την αρχή μια άλλης, ωστόσο πέρασαν μέρες μέχρι να πάρω την απόφαση. Άνοιγα χάρτες και μετά τους έκλεινα, διάβαζα για το μονοπάτι και μετά το παράταγα.
Κάποια στιγμή έπεσα επάνω στην έννοια του Bike Packing, δηλαδή Backpacking αλλά με ποδήλατο, αυτό ήταν το κλικ που χρειαζόμουν για να το αποφασίσω. Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι αεροπορικές εταιρείες δέχονται να μεταφέρουν ποδήλατα σαν αθλητικό εξοπλισμό. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα ειδικό σάκο μεταφοράς, και βασικές ικανότητες για να το λύσεις και να το δέσεις.