Ακόμη. Σε κανένα δικαστήριο δεν έχει αντιμετωπιστεί ποτέ ίσα ο κλέφτης ενός καρβελιού ψωμιού με τον κλέφτη εκατομμυρίων – ευτυχώς, ο πρώτος αθωώνεται. Είναι κρίμα, όταν το ίδιο το νομικό σύστημα το κατανοεί και το προβλέπει, οι ίδιοι οι πολίτες να γίνονται "βασιλικότεροι του βασιλέως" και να βγάζουν εχθρότητα μεταξύ τους. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο. Ας σκεφτεί καθένας πόσο παράνομος είναι και σε πόσους τομείς της ζωής του - άλλο που στην Ελλάδα ελέγχονται μόνο συγκεκριμένοι από τους τομείς αυτούς - και μετά ας βάλλει κατά των άλλων για τις παρωνυχίδες τους.
¨Οπως το κράτος, για να καταθέσω πινακίδες, βασίζεται στην εντιμότητα τη δήλωσής μου πως δεν θα το έχω χωρίς αυτές "επί οδού" το όχημα, έτσι να μου ζητάει ανάλογη δήλωση πως δεν θα το κυκλοφορώ επί "οδού ή δημοσίου γηπέδου", να βασίζεται σε αυτή και να μου επιτρέπει να το κρατάω σπίτι μου με πινακίδα - αφού πληρώνω τέλη - και ανασφάλιστο. Και, αν με βρει να το κυκλοφορώ δημόσια, να είναι ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ.
Αλλά, στη δεύτερη περίπτωση, η "κρατική δυσπιστία" μεταφράζεται σε χρήμα για τα ταμεία του - και για τους κουμπάρους ιδιοκτήτες ασφαλιστικών εταιρειών, οπότε αυτή επιλέγει.
Προτροπή προς όλους μας. Να επανεξετάσουμε τα κριτήριά μας και τις προτεραιότητές μας. Πρώτα είμαστε πολίτες και μετά ... οπαδοί συγκεκριμένης ομάδας, οπαδοί συγκεκριμένων κομμάτων, οδηγοί συγκεκριμένου τύπου οχημάτων, εργαζόμενοι σε διάφορους τομείς και επαγγέλματα κλπ.
Αυτό, θα μας βοηθήσει να βλέπουμε περισσότερο το δάσος και λιγότερο μερικά από τα δέντρα του μόνο.
Να θυμόμαστε πως
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση, από την καλλιέργεια από το κράτος του αισθήματος αδικίας προς τον πολίτη. Η αίσθησή του πως δεν υπάρχει η - συνταγματικά κατοχυρωμένη - ισονομία και ισοπολιτεία. Πως, κάποιοι συμπολίτες του "είναι πιο ίσιοι από τους υπόλοιπους". Εκεί, το παιχνίδι χάθηκε. Κράτος και πολίτης γίνονται αντίπαλοι - εχθροί.
Η κοινωνική ευαισθησία, ο σεβασμός των πραγματικών καταστάσων και συνθηκών, η καλή μνήμη του κράτους για τη δική του ανηθικότητα, παρανομία, ανικανότητά και συμπεριφορά του κατά το παρελθόν (δυστυχώς και κατά το παρόν και, είμαι σίγουρος, κατά το μέλλον)
Πρέπει να λαμβάνονται εκ μέρους του υπ’ όψιν όταν θέλει να «βάλει τάξη» στα πράγματα, όταν κυρίως και πρωτίστως αυτό είναι υπεύθυνο για την αταξία τους – στις χώρες που επιδίωξαν την τάξη, την πέτυχαν αιώνες πριν, την συνεχίζουν και οι πολίτες την αποδέχονται, επειδή ισχύει για όλους.
Κλείνω, με μια ρήση του αείμνηστου συνταγματολόγου και νομοθέτη (έχει σημασία ιδιαίτερη η ιδιότητα του προσώπου) Δημητρίου Τσάτσου:
>>Η πραγματική ζωή, ξεκινάει εκεί που σταματάει η φαντασία του νομοθέτη.<<
Κατά την άποψή μου, πρέπeι να ερμηνευθεί: Ο νομοθέτης και οι νόμοι του πρέπει να ακολουθούν την πραγματικότητα – όχι να προσπαθούμε να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στους νόμους.