Τιτιβίσματα Νορβηγίας. Πως τελικά αντιμετώπισα τον μινώταυρο Nordkapp...

[NIKANTHI]

ΣΑΒΒΑΤΟ 18 - 07 - 2015 ΗΜΕΡΑ 28

Σήμερα για πρώτη φορά από τότε που ήρθε η Ανθή θα την έβγαζα, μόνος μου στο μηχανάκι.Tο κορίτσι μου θα περνούσε το πρωινό της με τους γονείς της οπότε είπα, να πάω μια κοντινή βόλτα να δω μία ακόμα λίμνη γύρω από το Μόναχο. Να βγάλω και καμιά ωραία φωτογραφία το Φέιζερ γιατί σε όλο το ταξίδι μου το είχα ψιλο παραπονεμένο

Ξεκινάω κάνω 50 km από το σπίτι και φτάνω στη λίμνη Amersee . Εντάξει ωραία ήταν, αλλά αν μένεις στο Μόναχο. Για ταξιδιωτες δεν θα έλεγα ότι ήταν κάτι το εξαιρετικό οπότε εάν είσαστε κατά εκείνα τα μέρη, καλό είναι να μην πάτε. Στο δρόμο η πίσω ρόδα μου φαινόταν οτι κουνούσε πέρα δώθε. Κοίταξα μία το λάστιχο δεν το είδα ξεφούσκωτο, μπορεί να ήταν η ιδέα μου... Παρκάρω το μηχανάκι, βγάζω φωτογραφίες το μέρος.








Αλλά και τον Φέιζερ.

[NIKANTHI]

Και ξεκινάω να κάνω τον γύρο της λίμνης. Οδηγώ 100 μετρα η ρόδα ήταν χάλια, όχι ρε φίλε θα έπαθα λάστιχο... Το κοιτάω δεν ήταν ξεφούσκωτο. Πάω βάζω αέρα σε ένα βενζινάδικο μπάς και, πάω να φύγω τα ίδια. Εκεί την κατάλαβα την δουλειά μάλλον έμεινα από πίσω ρουλεμάν τροχού. Τι μου εμεινε να κάνω, να πάρω τηλέφωνο την adac.

Πάω στο βενζινάδικο μόνο ο ιδιοκτήτης του μιλούσε αγγλικά και τον παρακαλάω, να πάρουμε τηλέφωνο την adac από το δικό μου τηλέφωνο (Για να μην τον χρέωσω) Kαι μιλώντας του γερμανικά να του πει την διεύθυνση του βενζινάδικου, και το τι έπαθα τελικά. Aπό το δικό μου τηλέφωνο δεν έβγαζε γραμμή, επαιρνε αυτός από το δικό του το ίδιο.


Βγάζω εγώ γραμμή και με βγαίνει η adac Ελλάδος. Παρ' ότι πήρα το διεθνές τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης της εταιρείας επειδή το τηλέφωνο μου ήταν ελληνικό, με προώθησαν στην Ελλάδα. Μου λέει το τηλέφωνο και επιτέλους συνομιλώ.

– Ναι γεια σας εγώ πρόβλημα με το μηχανάκι... Μισό λεπτό να σας δώσω έναν γερμανό να σας εξηγήσει καλύτερα.

Μιλάει ο βενζινάς με την adac... Ξαναμιλάω με την adac, ο υπάλληλος με ρωτούσε τα πάντα όπως το μοντέλο την μάρκα, που να το πάμε και αν είναι πειραγμένο το μηχανάκι. Οπως αν δηλαδή, οι ρόδες ήταν σε διαστάσεις εργοστασίου η πειραγμένες. (Αυτό δεν το πολυκατάλαβα ίσως, αν τα μηχανάκια είναι πατέντα να παίζει κάτι άλλο με τη adac...)

Επίσης με είπε, ότι θα με πάρει τηλέφωνο λίγο προτού να ξεκινήσει το φορτηγό της εταιρίας για να βεβαιωθούν ότι θα είμαι ακόμα εκεί… Αλλο τούτο πάλι!!! Σάμπως που θα πήγαινα!!! Εγώ του ειπα οτι το τηλέφωνο μου είναι από Ελλάδα και για να μην χρεώνονται άσκοπα να πάρουν στο βενζινάδικο. Καλά με απάντησε, θα πάρουμε σε 45 λεπτά. Βγαίνω έξω και περιμένω.








Φορτώνουμε το μηχανάκι, μπαίνω στο φορτηγό και να τον ρωτάω...


- Επειδή είναι Σάββατο τα συνεργεία ήταν κλειστά αν γίνεται, να πάμε το μηχανάκι σπίτι και από κει τη Δευτέρα να το πάμε στο συνεργείο.


Αγανάκτησε ο άνθρωπος που δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μου λέει...


- Θα πάμε στα γραφεία της εταιρείας να μιλήσεις με την υπάλληλο μπας και βγάλουμε καμιά άκρη.


Ξεκινάμε...

[NIKANTHI]

Μιλάμε ο οδηγός ήταν αφασία. Να μου λέει τα δικά του στα γερμανικά εγώ να μην καταλαβαίνω Χριστό και αυτός να χεζετε στο γέλιο. Μου έκανε ξενάγηση, εδώ έλεγε other jop... Εδώ my home... Εδώ beer... Τι να λέμε τώρα!





Να περνάμε από ποδήλατα που του έκλειναν το δρόμο και αυτός με χειρονομίες, να τους πυροβολάει και να τους ρίχνει ΤΑ μπινελίκια που τον καθυστερούσαν από τη δουλειά του. Να με πηγαίνει από απίστευτους δρόμους φυσικής ομορφιάς, για να μου δείξει τα μέρη και εγώ να γουστάρω τρελά. Αυτός να με βλέπει που φτιάχνομαι και χωνοταν ακόμα περισσότερο μέσα σε τριτεύοντα δίκτυα μέχρι που φτάσαμε στην εταιρεία.

Μιλάω με την υπεύθυνη που ευτυχώς ήξερα και το yes και το no...


– Επειδή είναι Σάββατο και το συνεργείο είναι κλειστό, γίνεται να πάμε το μηχανάκι σπίτι και από κει την Δευτέρα στο συνεργείο;

– Όχι κάνουμε μια μεταφορά μόνο.

– Δηλαδή αν το πάμε σπίτι και προσπαθήσω να το πάω στο συνεργείο αλλά δεν τα καταφέρω, θα με μεταφέρετε;

– Όχι, κάνουμε μόνο μια μεταφορά ανά βλάβη.


Το λύσαμε και αυτό.


– Αν το μηχανάκι έχει σοβαρό πρόβλημα, απ' όσο γνωρίζω αναλαμβάνετε τη μεταφορά του στην πατρίδα (Δεν ήξερα τι ζημιά έχει).

– Ναι θα συνεννοηθούμε με το συνεργείο και αν όντως δεν γίνεται, θα μπούμε σε άλλη διαδικασία μεταφοράς.

– Ωραία πάμε στο συνεργείο.

Τ
ους δίνω τη διεύθυνση από το συνεργείο που άλλαξα λάδια και ευχόμενος να είναι κάποιος εκεί, ξεκινήσαμε... Αλλιώς θα το άφηνα στην αυλή που είχε το συνεργείο και την Δευτέρα, πρωί πρωί θα πήγαινα από κει.

Ξεκινάμε με τον τρελιάρη οδηγο, πάλι τα ίδια ξενάγηση στα γερμανικά και να μου λέει τα δικά του. Ήταν μεσημέρι στο αντίθετο ρεύμα να γίνεται πανικός από κίνηση και ο Γερμανός ,να τους κοροϊδεύει και να πεθαίνει στο γέλιο. Να με κάνει νοήματα, να τους πυροβολάει και να μου λέει…

- Αυτή για να κάνουν ένα διήμερο κάνουν πεντε ωρες να φτάσουν και άλλες πεντε ωρες θα κάνουν, αύριο για να γυρίσουν!!!! Xαχαχα!!!


Μιλάμε ήταν μεγάλη περίπτωσάρα και κλασικά, σε μένα έτυχε.

[NIKANTHI]

Βγήκαμε στην εθνική και μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στο συνεργείο, κατεβάζουμε το μηχανάκι χαιρετάω τον οδηγό και φτάνω στο μαγαζί. Ηταν κλειστό. Παρκάρω το φειζερ κάπως καβατζομένω πίσω στην αυλή, παίρνω τηλέφωνο ένα κινητό που είχε στην αφίσα της εταιρείας του αλλά δεν απαντούσε. Παραδίπλα στην αλάνα είχε ένα σπίτι, χτυπάω να τους ενημερώσω ότι θα αφήσω το μηχανάκι εδώ... Δεν με άνοιξε κανείς.

Πάω να φύγω, τότε βγαίνει από το σπίτι ένας αχώνευτος μεσήλικας Γερμανός με μια μπάκα διπλή του Αϊ Βασίλη από τις μπύρες, και με κοιτάει με απορία. Αυτός δεν ήξερε ούτε την Αγγλία πως λέγεται στα αγγλικά. Με τά χιλια ζόρια και με την βοήθεια μιας γειτόνισσας, συνεννοηθήκαμε.

Αυτός ήταν ο πατέρας του μηχανικού, τον πήρε στο προσωπικό του τηλέφωνο και αφού του εξήγησα ποιος είμαι, του είπα ότι την Δευτέρα θα περάσω από κει για να δούμε τι παίζει με το φειζερ.

Άντε τώρα από εκεί που βρισκόμουν στα περίχωρα του Μονάχου να πάω στο σπίτι μας, στο κέντρο της πόλης. Ρωτώντας από εδώ και από εκεί φτάνω σε μία στάση, οπου την βγάζω φωτογραφία.





Για να θυμάμαι σε ποια στάση θα ξανακατέβω την Δευτέρα. Κόβω με κόπο εισιτήριο πάω στο κεντρικό σταθμό των τρένων και από κει, με τα πόδια σπίτι. Ουφ πάει και αυτό, άντε τώρα να δούμε πόσο θα πληρώσουμε και τι έπαθε τελικά το φέιζερ.

Την Δευτέρα το πρωί πάμε για το συνεργείο με την Ανθη, κατεβαίνουμε στη στάση να την πάω στο μηχανάκι αλλά δυστυχώς... Χάθηκα. Μπέρδεψα τα στενά, γενικώς έχασα τη μπάλα και η Ανθη να με βρίζει απορώντας, πως έφτασα στο Nordkapp. Αλλά το καλό το παληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Βάζω τον τόμ να μας πάει... Αλλά με περίμενε μια ακόμα έκπληξη από το GPS!!! Χρειαζόταν άμεση αναβάθμιση στους χάρτες, και δεν είχα πλοήγηση. Καλά τώρα βρήκε, απίστευτο!!

Εγώ να μην έχω ίντερνετ και να έχω χαθεί στα προάστια του Μονάχου, να σέρνω ξοπίσω μου την Ανθή που την πήρα για διερμηνέα και αυτή φυσικά... Να με βρίζει. Ελα μωρέ περιπέτεια!

Πάμε έξω από μία καφετέρια, κλέβω ιντερνέτ μέχρι να αναβαθμιστεί ο Τομ και μετά από αρκετή ώρα φτάνουμε επιτέλους στο συνεργείο. Μιλάει η Ανθή με το μηχανικό τελικά οντως ήταν ρουλεμάν πίσω τροχού και πόσο κάνει (εκεί καρδιά μου χτυπούσε σαν καμπάνα) γύρω στα 100 και βαλε ευρω. Αύριο θα ήταν ετοιμο το μηχανάκι και φύγαμε.

Την άλλη μέρα επιστρέψαμε και πληρώσαμε τελικά 90 € για τη ζημιά. Φυσικά μας έκοψε απόδειξη, αλλά και έκανε ακόμα μια μικρό συντήρηση στην μοτοσικλέτα. Ενημερωτικά να πω, ότι όταν γυρίσαμε στην πατρίδα η adac μας έστειλε χαρτί με το συνολικό κόστος των δωρεαν υπηρεσιών της που μας πρόσφερε, κόστους για την εταιρια 250 €... Και τις ευχαριστίες της που την προτιμήσαμε.

Όλες οι μέρες που προηγήθηκαν πριν την επισκευή του φέιζερ αναγκαστικά περιορίστηκαν στο Μόναχο όπως και οι επόμενοι, που θα ήταν η τελευταία πριν την επιστροφή μας στην πατρίδα.


Ουφ επιτέλους γυρνάμε και από εδώ και εμπρος μπαίνουμε στο τελευταίο αλλά αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού...

[NIKANTHI]

ΠΕΜΤΗ 23 - 07- 2015 ΗΜΕΡΑ 29

Σήμερα ήταν η μέρα της επιστροφής μετά από, δεν ξέρω κι εγώ πόσες μέρες αφού είχα χάσει πλέον το μέτρημα..Θα γυρνούσαμε στην πατρίδα,oμως η γυναίκα μου είχε θέσει έναν απαράβατο όρο… Ήθελε καράβι.


– Καλά ρε Ανθή το περσινό δε σε κάλυψε!

– Τι το δεκάλεπτο από Γλυφα για Αγιόκαμπο, Όχι!

– Δεν θες να γυρίσουμε από Γιουγκοσλαβία;

– Νίκο 20 καράβια πήρες μέχρι τώρα, ξεκόλλα θα γυρίσουμε με καράβι πίσω. Ολα τα καράβια μόνος σου τα παίρνεις. Άντε!!!!

Όπως καταλαβαίνετε δεν με έπαιρνε και αποφασίσαμε να γυρίσουμε από Ιταλία. Από την άλλη καλύτερα κιόλας για να βλέπαμε και την Ιταλία, αλλά και για να μην μας πατήσει κανείς στη Γιουγκοσλαβία. Όταν έχω την Ανθή όμως έχω ένα άγχος για τις διανυκτερεύσεις μας, πολύ περισσότερο από την γυναίκα μου για να μην κολλήσουμε πουθενά χωρίς στέγη και φρικάρει αυτή, κατά συνέπεια να φρικάρω και εγώ. Κύριος, δεν μπορείτε να πείτε! Πήγαινα στις καφετέριες, έκλεβα ιντερνέτ και έψαχνα για τα καταλύματα στην Ιταλία, οι τιμές ήταν γύρω στα 100 € παντού.

Τότε βλέπω ένα κατάλυμα με χρέωση 55 € στο ιδανικό σημείο για να περάσουμε το βράδυ μας, μιας και αύριο προμηνύοντας η μεγαλύτερη και πιο σημαντικότερη μέρα του από κοινού μας ταξιδιού. Γιατί σκοπεύαμε να γυρίσουμε τουριστικά μέσω της Ιταλίας για Ελλάδα οπότε η τοποθεσία ήταν σούπερ. Καλά μιλάμε τι χαρές και πανηγύρια κάναμε όταν βρήκαμε δωμάτιο με 55 € δεν περιγράφεται, μόνο σαμπάνιες που δεν ανοίξαμε στο σπίτι.

Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας πολύ τυχερούς γιατί ήταν και το μοναδικό. Βέβαια το ότι στη Νορβηγία πουθενά δεν πλήρωσα παραπάνω από 45 € για σπιτάκια που φιλοξενούσαν μέχρι τέσσερα άτομα, και φυσικά υπήρχαν παντού και με πληθώρα επιλογών, ενώ στην Ιταλία πληρώσαμε 55 για δύο άτομα και κάναμε τον σταυρό μας… Υποδηλώνει την ακρίβεια που συνάντησα στη Νορβηγία και ότι οικονομικά, για τις διανυκτερεύσεις σου είναι πραγματικά απλησίαστος προορισμός.

Καλά θα μου πείτε τη συγκρίνεις ανομία πράγματα… Στην Νορβηγία είναι κάμπινγκ και εδώ είναι ξενώνας… Σωστά! Αλλα αν πας με την γυναίκα σου στην Ιταλία για λίγες μέρες, θα θες να πας σε ξενώνα – ξενοδοχείο. Αν πας στην Νορβηγία για πολλές, αναγκαστικά θα πας σε κάμπινγκ…


Ετοιμαζόμαστε το πρωί για να ξεκινήσουμε, έβρεχε. Φοράμε τα αδιάβροχα, η πεθερά έκανε συνεχώς το σταυρό της, γιατί άραγε... Τους χαιρετάμε και καλό μας δρόμο.

Έπειδή ήταν η περίοδο των γερμανικών αδειών, εκείνες τις μέρες και οι γερμανοί είναι πολλά εκατομμύρια πληθυσμός, όταν παίρνουν άδεια γίνεται ο κακός χαμός στο δρόμο. Πανικός!! Ετσι το μποτιλιάρισμα ήταν συνεχής φαινόμενο και μετά από κάποια χιλιόμετρα κολλήσαμε και πάλι, ποιος τη χάρη μας! Σφηνες και η Παναγιά μαζί μας αλλιώς δεν γινόταν!! Καλύτερα να τρώγαμε κανένα πρόστιμο από την αστυνομία παρά να ανατίναζα τον κινητήρα του Φέιζερ. Με πρώτη, δευτέρα σταμάτα και περίμενε κλασικά τα φτύσαμε, και κάναμε στάση σε βενζινάδικα να πάρουμε δυνάμεις αλλά και να..





Μελετήσουμε τον χάρτη μπας και βγάλουμε καμιά άκρη, για το πού και το από που θα πάμε. Είχαμε βέβαια σχέδιο, αλλά φυσικά μόνο στη θεωρία και όχι επί του χαρτού.

Ξεκινάμε, φυσικα σταματούσαμε όπου το βρίσκαμε απαραίτητο.





Αφήσαμε την εθνική και πιάσαμε τα βουνά.

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

Ανηφόρα, φουρκέτες καταπράσινες κοιλάδες ονειρεμένα τοπία και αψεγάδιαστοι δρόμοι... Μας συντρόφευαν σε κάθε χιλιόμετρο που κυλούσαν οι ρόδες του Φέιζερ στην αυστριακή επικράτεια.





Αφού ήμασταν εκστασιασμένοι με όσα έβλεπαν τα ματάκια μας για άλλη μία φορά, ξαφνικά κάνουμε μια αναγκαστική στάση… Μα φυσικά για να πληρώσουμε αφού θα περνούσαμε το Timmelsjoch pass.





Κόβουμε εισιτήριο 12 € αλλά αν ήθελες να κάνεις πάνω-κάτω το πέρασμα πλήρωνες 14… Τι είναι αυτοι οι αυστριακοι ρε συ, και από την μύγα ξύγκι βγάζουν!! Κάνουμε λίγα μέτρα να φωτογραφήσουμε την πινακίδα του πασου, όπου ακριβώς μπροστά της ήταν σταματημένος ένας μηχανόβιος και κατουρούσε… Δηλαδή έλεος !!!!! Μπροστά στην πινακίδα βρήκε που σταματάνε όλοι οι μηχανόβιοι για να την αποθανατίσουν... Ευτυχώς που καταλάβαμε την δουλειά και μόλις μάζεψε τα παντελόνια του, προσεγγίσαμε την πινακιδα.

[NIKANTHI]

Αυτός είχε ένα triumph tiger ήταν με τη γυναίκα του... Και δεν μπορούσε να βάλει μπρος το μηχανάκι επειδή ο πλαγιοστάτης δεν είχε κλείσει τελείως... Αφού του είπαμε για τον μηχανικό του πρόβλημα έφυγε απο κοντα μας και επιτέλους, απολαύσαμε τη στιγμή.





Έως φυσικά την επόμενη που ήταν να ανηφορίσουμε το βουνό.





Πολυ μου άρεσε αυτό το πάσο γιατί είχε άγρια βλάστηση.

[NIKANTHI]

Μέχρι που φουρκέτα στη φουρκέτα φτάσαμε στην κορυφή στα 2571 μέτρα .





Βέβαια για να φτάσεις στην κορυφή είχες και τα απρόοπτα σου…





Βγάζουμε φωτογραφίες ,αράζουμε να δούμε πανοραμικά την θέα που απλωνόταν στα πόδια μας και πάμε σε ένα καφέ - σουβενίρ κιόσκι να πάρουμε κανένα μαγνητάκι, αν έχει.

Αλλά μόλις είδαμε ότι κοστίζουν 7ευρώ το καθένα του τα χαρισαμε, να έχει να πουλάει.

[NIKANTHI]

Ξεκινάμε την κατηφόρα και μετά από 100 μετρα μπαίνουμε στην Ιταλία...

[NIKANTHI]

Στη διαδρομή είχε κάτι περίεργα κιόσκια να το πω, που είχαν περίεργες απεικονίσεις επάνω τους αλλά το τι αντιπροσώπευαν, δεν μπόρεσα να καταλάβω.





Μέσα από τα κιόσκια έβλεπες το βουνό από καλύτερη οπτική γωνία.





Για να κατέβουμε την ιταλική πλευρά του βουνού διασχίσαμε δεκάδες τούνελ, συνολικά μπορεί να περάσαμε και παραπάνω από τριάντα.
Εδώ φαίνεται στην φωτογραφία ότι απομένουν αλλα 14 μέχρι το τέλος του βουνού…

[NIKANTHI]

Αυτός ο δρόμος για να φτιαχτεί θα κόστισε πολύ χρήμα, εδώ θα μου πείτε για αυτό και η είσοδος στο πάσο... Αλλά περιμένετε δεν φτάσαμε ακόμα κάτω. Αραξάμε σε ένα εστιατόριο, οπου φυσικά σταματούσαν και άλλοι μηχανόβιοι να πάρουν μια ανάσα.





Και συνεχίσαμε τούνελ στο τούνελ να φτάσουμε επιτέλους στους πρόποδες του βουνού.

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

Βλέπουμε μια καφετέρια όπου είχαν αράξει πολύ μηχανόβιοι, φυσικά και εμείς.





Το περίεργο ήταν όμως ότι ενώ στο παρκινγκ της καφετέριας γινόταν ο κακός χαμός από μηχανόβιους, μέσα στην καφετερία δεν είχε ψυχή. Τελικά στην ολιγόλεπτη ξεκούραση όλη οι μηχανόβιοι λένε ναι, αλλα να αράξουν για καφέ και να χάσουν χρόνο από το να οδηγήσουν, λενε όχι!!





Όσο πίνω καφέ…





Θα μπορούσε να γίνει μια σύγκριση του δικού μου ενδυματολογικού εξοπλισμού με τον άλλον…