Τιτιβίσματα Νορβηγίας. Πως τελικά αντιμετώπισα τον μινώταυρο Nordkapp...

[NIKANTHI]

Αλλα δεν με παίρνει!!!

Το λάστιχο μου μετά από 13000 χιλιόμετρα...





Και εκεί μου έρχεται… Για να ανέβεις το βουνό από την ιταλική πλευρά ήταν δωρεάν, αλλά για να ανέβεις στο ίδιο βουνό από την αυστριακή πλήρωνες. Οχι μόνο πληρώνεις στους αυστριακούς για να το διασχίσεις από την πλευρά της Αυστρίας, αλλά και όταν έφτανες στα διόδια της Αυστριας από την πλευρά της Ιταλίας... Πάλι τους πλήρωνες για να τους θυμάσαι!!! Και αν το έκανες πάνω κάτω Αυστρία όπως ξαναείπα, πάλι πληρώνεις 2 € παραπάνω για να τους δείξεις ποσο τους γουστάρεις! Στην Αυστρία ολο πληρώνεις κι αν δεν πληρώσεις, μάλλον θα πέρασες τα σύνορα...

Εκεί γνώρισα δυο δανούς μπαμπά και γιο, που με τις προσωπικές τους μοτοσικλέτες όργωναν τις Άλπεις παρέα και έκαναν, τα όνειρα τους πραγματικότητα. Εντάξει εγώ ακόμα δεν έχω παιδιά αλλά φαντάζομαι ότι μεγαλύτερο όνειρό από αυτό, για κάθε μηχανόβιο δεν υπάρχει.

[NIKANTHI]

Βγάλαμε φωτογραφίες στανιαραμε και ξεκινήσαμε για τον ξενώνα.





Αλλά στο δρόμο περάσαμε από μία υπέροχη κωμόπολη που μας σαγήνεψε, εκεί κάναμε μία ολιγόωρη στάση να την απολαύσουμε.





Ήμασταν στο Μεράνο.

[NIKANTHI]

Αράξαμε πάνω στη γέφυρα για αρκετή ώρα με φόβο μη μας γράψουν, από την αστυνομία που ήταν σταθμευμένη λίγο πιο κάτω. Η Ανθή κρατούσε τσίλιες στο μηχανάκι, εγώ μπήκα λίγο στα ενδότερα του Μεράνο αγόρασα αυτοκόλλητα – μαγνητάκια ...





Τζεντλεμαν!!!








Και συνεχίσαμε τον δρόμο μας

[NIKANTHI]

Η διαδρομή για να προσεγγίσουμε τον ξενώνα ήταν αδιάφορη σε σχέση με τις Άλπεις και με τα πολλά, φτάσαμε στο Sluderno όπου διανυκτερεύσαμε το βράδυ. Βλέποντας το χωριό από μακριά είδαμε οτι έχει και κάστρο.





Φυσικά τρελαθήκαμε, μετά όμως θα μας έφευγε ο ενθουσιασμός. Βάζουμε τον τόμ να μας πάει στο ξενοδοχείο, το GPS μας πάει μέσα από κάτι κωλοστενα που δύσκολα χωρούσε ένα αμάξι και μας σταματάει σε μία αυλή που ειχε τραπεζάκια έξω. Ρωτάμε εκεί τον Ίταλό υπάλληλο αν είναι εδώ το ξενοδοχείο, όχι λέει εδώ είναι καφετέρια. Όχι ρε μάγκα κοίτα να δεις που θα μπλέξουμε.

Του λέμε το όνομα του ξενώνα, μας λέει ότι είναι έξω από την πόλη κάποια χιλιόμετρα... Εκεί που είναι συγκεντρωμένοι όλοι οι ξενώνες του χωριού. Τον χαιρετάμε και ξεκινάμε, ανεβαίνουμε ένα δασικό δρόμο μέσα στις στροφές όπου δεν κυκλοφορούσε ψυχή.





Περνάμε κάτι ποτιστικά μηχανήματα που λειτουργούσαν σαν συντριβάνια και αφού γίναμε μούσκεμα, συνεχίσαμε... Περνάμε έναν ξενώνα, στο δεύτερο είχαμε πλέον φτάσει.

Πωπώ!!!!

[NIKANTHI]

Το μικρό σπίτι στο λιβάδι.





Τρέλα.


Μας βγαίνει μια δεκαπεντάχρονη αγενέστατη στρουμπουλή αυστριακή κοπελίτσα που μόνο αυτη ήξερε αγγλικά. Την λέμε για την κράτηση μας και μας πάει στο δωμάτιο στο ρετιρέ του οικήματος. Μπαίνουμε μέσα και χαζέψαμε.

[NIKANTHI]

Βγαίνουμε στο μπαλκόνι και τα χάσαμε.








Καθίσαμε στο μπαλκόνι

[NIKANTHI]

Τι λένε δείξε μου πώς κάθεσαι στο μπαλκόνι να σου πω, τι επίπεδο έχεις…





Πάμε στην άλλη άκρη του μπαλκονιού και βλέπουμε κρεμασμένο πάνω σε μια ζαρντινιέρα ένα στρινγκ Το μπαλκόνι επικοινωνούσε με δύο διαμερίσματα και στο άλλο διαμέρισμα εμένε το στρινγκ, αλλά δυστυχώς δεν είδα την κάτοχο του. Πάντως πρώτη φορά μου συνέβη στο μπαλκόνι του δωματίου μου να δω στρινγκ… Xωρίς να δω ποια το φοράει!! Ε στην Ιταλία – Αυστρία συμβαίνουν αυτά!!!!!!!

Γεωγραφικά τι και αν ήμασταν στην Ιταλία αλλά όλοι ήταν αυστριακοί, τι κόλπο ήταν και αυτό. Είχε παντού πινακίδες που έγραφαν ότι γεωγραφικά ήμασταν στην Ιταλία, αλλά ανήκουμε στην Αυστρία. Μάλλον σε εκείνα τα μέρη έχουν ιστορικά και γεωγραφικά θέματα αναμεταξύ των δύο χωρών αλλά αυτά ούτε με ενδιαφέρουν, ούτε και με νοιάζουν. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να φάμε κάτι γιατί είχαμε πεθάνει από την πείνα. Κατεβαίνουμε από το δωμάτιο ενημερώνουμε την δεκαπεντάχρονη Χάιντι τη ώρα να μας σερβίρει το πρωινό, και πάμε στην πόλη για να φάμε.

Περνάμε τα ποτιστικά μηχανήματα.





Ξανά κάνουμε ντουζάκι και φτάνουμε στο χωριό.

[NIKANTHI]

Το γυρίσαμε όλο δεν βρήκαμε τίποτα. Ρωτάμε κάποιους ντόπιους ιταλούς που μιλούσαν μόνο γερμανικά, μας λένε που έχει ΕΝΑ εστιατόριο και πάμε αναγκαστικά εκεί. Σαν μέρος ήταν μάπα τζάμπα το κάστρο, καμία σχέση με το Μερανο. Αλλά δεν ξέραμε δεν πειράζει, όμως ήταν ιδανικό για αύριο.

Έρχεται η πραγματικά ευγενέστατη σερβιτόρα και μας ενημερώνει ότι επειδή ήταν βράδυ (οχτώ το απόγευμα), δεν σερβίρουν τίποτε άλλο από τον κατάλογο παρά μόνο πίτσα. Πίτσα λοιπόν, τουλάχιστον ήταν πεντανόστιμη.





Οσο καθόμασταν στο εστιατόριο – αναψυκτήριο καταρρίφθηκε ένα οικογενειακό μας όνειρο που είχαμε από παλιά. Με την Ανθή λέγαμε, τι ωραία που θα ήταν να μέναμε για πάντα σε κάποιο χωριουδάκι των Άλπεων να ζούμε μέσα στη φύση, υγιεινά και να φύγουμε μια για πάντα από την Ελλάδα. Αυτά τα λέγαμε χωρίς να πάμε βέβαια στις Άλπεις, τώρα που πήγαμε αλλάξαμε γνώμη. Τι να κάνεις εκεί το χειμώνα, εδώ το καλοκαίρι και μας έπιασε μελαγχολία το χειμώνα θα ήμασταν για αυτοκτονία. Καλύτερα ήμαστε στη Θεσσαλονίκη!!

Αυτή είναι η χαρά του ταξιδιού, πας βλέπεις και διδάσκεσαι και αν στην πορεία κατάρριψης κάποια από τα όνειρα σου... Το τιμήμα είναι ελάχιστο μπρος στις γνώσεις που αποκτάς.

Πληρώνουμε περίπου 25 € και πάμε στο ξενώνα προτού καν δύσει ο ήλιος, σάμπως δεν είχαμε και τι άλλο να κάνουμε. Αλλά αυτό μας πρόσφερε μια ακόμα πανεμορφη στιγμή στο ταξίδι μιας και είδαμε, τη δύση του ήλιου πίσω από τα ιταλοαυστριακά βουνά.

[NIKANTHI]

Αφού νύχτωσε μετά από λίγη ώρα κοιμηθήκαμε μιας και αύριο, ξημερωνε η μεγαλύτερη μέρα της από κοινού μοτοσικλετιστικής μας ζωής. Το τελευταίο και καλύτερο περιηγητικό εικοσιτετράωρο μιας που από μεθαύριο, θα φεύγαμε καρφί για να πάρουμε το πλοίο για την πατρίδα.





Ο χάρτης είναι στο περίπου γιατι το πάσο είναι κλειστό… Και δεν τον βγάζει

[NIKANTHI]

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 -07- 2015 ΗΜΕΡΑ 30

Ξυπνάμε το πρωί χαράματα, πίνουμε καφέ στο μπαλκόνι εχοντας μια απροσδοκητη παρεα...





Και περιμένουμε να περάσει η ώρα να φάμε το πρωινό μας, που το είχαμε παραγγείλει στις οχτώ.

[NIKANTHI]

Κατεβάζω κάτω τα πράγματα ανεβαίνω επάνω, και λέω στην Ανθή.

– Τελικά τοστ θα φάμε.

– Σοβαρά;

– Ναι τι περίμενές με 55 €.

Κατεβαίνουμε κάτω, μπαίνουμε στην τραπεζαρία και η Ανθή κοκάλωσε.





Αφού μας είχαν ετοιμάσει και του πουλιού το γάλα. Μιλάμε τα πάντα, κασέρια σαλάμια αυγά μαρμελάδες κέικ... Oλα παραγωγής τους.


Εδώ οφείλω να πω όσο τρώμε σαν μοσχάρια, για το σχόλιο που έκανα περί νορβηγικής και αυστριακής τιμής στέγασης. Εντάξει στην Αυστρία οι υπηρεσίες που σε προσφέρουν είναι σε άλλο επίπεδο από αυτές της Νορβηγίας με μία φυσικά, μεγαλύτερη επιβάρυνση. Αλλά θεωρώ ότι ο στόχος του κάθε ταξιδιού, υπερνικαει τις όποιες ανέσεις που σου προσφέρει το εκάστοτε κατάλυμα σου. Δηλαδή αυτό που επιζητά ένας ταξιδιώτης θεωρώ ότι είναι, ένα ζεστό μέρος που θα προσφέρει προφύλαξη από τις κακουχίες της φύσης για να ξεκουραστεί το ταλαίπωρο κορμί του. Με γνώμονα πάντα, την τιμή και τις επιλογές στέγασης έτσι ώστε να μην είσαι συνέχεια με το booking στο χέρι. Όλα τα υπόλοιπα είναι ναι μεν σημαντικά, αλλά δευτερεύουσας σημασίας. Οπότε για εμένα η Νορβηγία είναι ίσως ο πιο βολικός προορισμός που θα μπορέσεις να ταξιδέψεις στην Ευρώπη απο τα μερη που πηγα... Αφού με κόστος λιγότερο των 45 €, μπορεί να κοιμηθούν άνετα έως τέσσερα άτομα σε ένα ζεστό και περιποιημένο περιβάλλον.

Έτσι αν θέλω να ταξιδέψω πολλές μέρες στην Ευρώπη έχοντας και το ταίρι μου συντροφιά, στη Νορβηγία θα πρέπει να πάμε. Εντάξει τα πάντα είναι πανάκριβα αλλά για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι, απογοητεύτηκα να τα καταναλώσεις. Να φας έξω δεν μπορείς να πιεις ποτό δεν μπορείς να πας σε μπαράκια δεν έχει... Οποτε θες δεν θες δεν ξοδεύεις και χρήματα. Θέλοντας και μη θα την βγάλεις Σπαρτιατικα. Eτσι, τα λεφτά που θα εξοικονομήσεις θα φέρουν μια ισορροπία στο οικονομικό σου ισοζύγιο… Και τελικά, το νορβηγικό σου ταξίδι πάνω κάτω θα σου κοστίσει όσο και το κάθε άλλο που θα έχει την ανάλογη χρονική διάρκεια.

Μιλαω πάντα για στεγασμένες διανυκτέρευσης και όχι σε σκηνές, για τι αν αναλογιστούμε και αυτό το είδος ταξιδιωτικής ανάπαυσης…. Και κοιμασε του στιλ οπου γη και πατρίς, οι διακοπές σου θα σου κοστίσουν νόμιμος πάντα, λιγότερο και από της κατασκήνωσης του ΕΟΤ…Κυριολεκτικα τζαμπα!! Άλλα αυτό δεν παύει να είναι η προσωπική μου γνώμη.

Εμείς στην Αυστρία Ιταλία δώσαμε για εχθες, ( Αλλα και για την σημερινή μας διανυκτέρευση) Και την βραδινή μας έξοδο γύρω στα 85 ευρώ την μερα. Αν πηγαίναμε με την Ανθή στην Νορβηγία ( Αλλα δεν θέλει ) θα δίναμε πιστεύω γύρω στα 30% λιγότερα χρήματα. Βεβαία δεν θα μέναμε σε ξενώνα αλλα σε κάμπινγκ. Δεν θα τρώγαμε εξω, αλλα καμια μακαρονάδα στα κάμπινγκ Με φιόρδ και ΚΑΘΕ μερα μακαρονάδα θα ήταν οι τελειότητα επί της γης (Μάλλον για αυτό δεν θέλει!!!) Και θα είχαμε οικονομικά ένα μικρό περίσσευμα, για να φουλάρουμε με βενζίνη το πρωί

[NIKANTHI]

Αφού φάγαμε έπρεπε σιγά-σιγά να ξεκινήσουμε. Φυσικά επειδή τρελάθηκαμε με τον ξενώνα τους ρωτήσαμε, εάν έχει και για σήμερα ελεύθερο δωμάτιο αλλά μας ειπαν όχι. Δεν πειράζει καλύτερα έτσι, για να κάνουμε την τελευταία διανυκτέρευση μας επί ιταλικού εδάφους σε κάποια άλλη τοποθεσία. Αφού ευχαρισττίσαμε για τις υπηρεσίες τους όλο το προσωπικό του ξενώνα ξεκινάμε για να υλοποιήσουμε το μεγαλύτερο μας ταξιδιωτικό όνειρο μιας και όσον αφορά εμένα, το νορβηγικό κομμάτι ήταν στα πλαίσια μόνο της φαντασίας. Κάνουμε κάποια χιλιόμετρα και ο τομ για να μας δείξει ποιος είναι τελικά... Το αφεντικό μας πήγε μέσα από μία βιομηχανική περιοχή με την Ανθη, να ρίχνει πίσω μου τα καντήλια... Και εγώ να το διασκεδάζω. Βρίσκουμε επιτέλους πινακίδα και πάμε, βάζουμε βενζίνη στο τελευταίο βενζινάδικο πριν την ανάβαση στο βουνό και ξεκινάμε για το Stelvio.








Εντάξει το Stelvio δεν υπάρχει, είναι πραγματικά από άλλο πλανήτη.





Φουρκέτα στην φουρκέτα να ανεβαίνουμε και να ουρλιάζω από εξταση, και όλο πιο ψηλά. Η Ανθή πίσω να τα έχει δει όλα, εγώ να ζορίζομαι να ανέβω μιας και το tank bag στις δεξιές φουρκέτες από το φούσκωμα που είχε έβρισκε στο τιμόνι... Μιας και ηταν φουσκωμένο σαν αερόστατο. Αλλά το ανέβαινα εστω και με δυσκολια...

[NIKANTHI]

[NIKANTHI]

Σταματάμε σε μία άκρη του δρόμου όπου είχε και άλλους μηχανόβιους για να πάρουμε μια ανάσα, αλλά να ξεκουραστεί και το μηχανάκι.





Εκεί ήταν κάτι αυστριακοί μοτοσικλετιστές και τους ρωτάω.


– Συγνώμη ρε παιδιά, διόδια πότε θα πληρώσουμε.

– Α δεν έχει διόδια.

– Πλάκα με κάνεις (Δεν μπορούσα να το πιστέψω!!!!!!) Στην Αυστρία πληρώναμε τα πάντα, ακόμα και τον ηλιο… Πω πω τι είναι αυτή η Αυστρία ρε παιδιά.

Εντάξει απάντηση δεν πήρα από τους αυστριακούς αλλά γούσταραν το σχόλιο μου, και από συζητήσεις που έπιασε η Ανθή που κάναν στα γερμανικά θα έλεγα ότι το καρραγούσταραν. Τελικά όλη οι μηχανόβιοι έχουν το σθένος να παραδεχτούν τα κακώς κείμενα του τόπου τους, χωρίς εμπάθειες και αναστολές γιατί καταβάθος ολοι τους είναι αληθινή.

Ξεκινάμε ανηφορίζουμε και σε μια ακόμα φουρκέτα βλέπουμε έναν στημένο φωτογράφο που έγραφε foto-stelvio να μας βγάζει φωτογραφία. Οταν φτάσαμε στην κορυφή δεν είδαμε πουθενά κάποιο παράρτημα του και όταν γυρίσαμε Θεσσαλονίκη τον βρήκαμε στο internet.





Έβγαζε φωτογραφίες τις ανέβασε στο διαδίκτυο και αν ήθελες την αγοραζες με κόστος 8 €. Καλή φάση! Κάνουμε κάποιες ακόμα πιρουέτες μέσα στο βουνό όταν σε μία κλειστή δεξιά στροφή ένας μηχανόβιος που ήταν μπροστά μου, με κλείνει πάνω στην στροφή και εγώ σταματάω σε απόσταση εκατοστών από το χαντάκι. Χαλάλι του όμως δεν ήταν και τραγικό, απλώς το αναφέρω.

Και φτάνουμε επιτέλους στην τελευταία στροφή πριν τη κορυφή του βουνού...





Όπου γινόταν ο κακός χαμός από μοτοσυκλέτες

[NIKANTHI]

Ίσως τελικά η πραγματική βουνοκορφή του Stelvio για όλους τους μηχανόβιους να βρίσκεται, σε εκείνο το σημείο και όχι λίγα μέτρα πιο πάνω που είναι, πάρα μόνο ένα τουριστικό θέρετρο και τίποτε παραπάνω. Για να βγάλω φωτογραφία το φέιζερ με το παγετώνα πάρκαρά το μηχανάκι αντιδεοντολογικά να το πω, παράλληλα με αυτό το μεγαλειώδη επίτευγμα της φύσης που δυστυχώς, οι άνθρωποι σιγά-σιγά το καταστρέφουν.





Όμως όλοι οι υπόλοιποι μηχανόβιοι πάρκαραν προβλεπόμενα, κάθετα στον παγετώνα.





Τελικά ο ανώμαλος ποιος είναι!!!!