Διασχίζοντας την όμορφη επαρχία και περνώντας μέσα από μικρές πόλεις και χωριά κάνουμε μια στάση βλέποντας μαγαζί με διάφορα αλλά περισσότερο για κάρτα, τηλέφωνο και ιντερνέτ. Αμέσως κι’εδώ οι λιγοστοί πελάτες εστίασαν επάνω στους αγνώστους δίτροχους ταξιδιώτες. Η Μόνικα μπαίνει μέσα στο μαγαζί καίγω να κοιτάζω το λάστιχο που τελείωνε άδοξα η ζωή του!!!
Εκεί ένας που με κοιτούσε που κοιτούσα, του λέω προμπλεμ!! Τώρα τι κατάλαβε δεν κατάλαβα!!! Του έδειξα όμως και κατάλαβε..Ντα προμπλεμ!!! Βγαίνει η Μόνικα και μέχρι να κάνει ένα τσιγάρο και να βάλουμε την κάρτα στο κινητό έπιασε την κουβέντα με τον τύπο.. κατάλαβε ότι θέλουμε λάστιχο και μπορούμε να βρούμε. Είπε εδώ δύσκολο!! Αυτοί έχουν μόνο Ural μηχανές και μόνο λάστιχο σε τέτοια διάσταση μπορεί και να βρίσκαμε. Και όχι καινούριο, για μεταχειρισμένο εννοείτε!!
Εκείνη την στιγμή σκάει μια Ural μέσα στην σκουριά με καλάθι!!! Τόσο παλιά που απορούσα πως δουλεύει ακόμα!! Το καλάθι ήταν μια ρόδα και τάβλες οικοδομής για πάτωμα, με τρία σακιά αλεύρι φορτωμένη, και μια γιαγιά πάνω σε αυτά καθισμένη!!! Μες το χαμόγελο η γιαγιά κάνει ένα σάλτο και ξεκαβαλα από τα σακιά με τον εγγονό οδηγό, και μπαίνουν στο μαγαζί.
Εγώ από ενδιαφέρον πλησιάζω την Ural και αρχίζω να την χαζεύω. Αμέσως κοιτάζοντας το φαλακρό τελειωμένο λάστιχο που είχε το καλάθι, μπας και βγάλω άκρη σε διάσταση!!! Δεν έβγαλα άκρη αλλά εκεί που ανατρίχιασα πραγματικά ήταν όταν είδα την χρονολογία παραγωγής του ελαστικού!!! 1947 φρεσκαδουρα μόνο 67 χρονών!!! Λέτε να είναι το μαμά;
Φεύγουμε και από εδώ λέγοντας μας ότι στην πρωτεύουσα κάτι θα βρούμε.