Ξεκίνησα μια ώρα, σε μια πόλη, που δεν ήξερες αν ο κόσμος τώρα ξεκινά την μέρα του, η το ρολόι του ακόμα δείχνει παρασκευή βράδυ. Εκεί πέρασε από το μυαλό μου ο στίχος του τραγουδιού με τον Φρανκ Σινατρα: I want to wake up in a city that never sleeps
Τα χιλιόμετρα και οι ώρες περνούσαν, και μέσα στο σκοτάδι του δρόμου, αισθανόμουν τη μυρωδιά της γης. Χορτάρι και χώμα.
Έφτασα μέσα στο χρονοδιάγραμμα, δηλαδή σε 13 ώρες με δυο μικρά διαλείμματα.
Το Βελιγράδι αυτή την περιοδο, ειναι ενα τεραστιο εργοταξιο. Διαλυουν τα παντα. Σκαβουν, ραβουν, ξηλώνουν.
Ξεκινησα την βολτα μου νωρις, αλλα τα μετεωρολογικά δεδομενα επεσαν μεσα....λυσασμενος αερας, ψιλοβροχο, και θερμοκρασια μεσα σε 2 ωρες, απο 37 σε 23.
Η απογευματινη βολτα περιελαμβανε την τεραστια αλλα ημιτελη εκκλησια του Αγιου Σαββα με την εντυπωσιακη κατακομβη /ναο, καθως επισης το εμπορικο κεντρο και μια παλαια συνοικια τυπου Πλακας (οδος Skadarlija). Εκει για πρωτη φορα βιωσα τον κοινωνικο ρατσισμο του μοναχικου ταξιδιωτη. Σε ενα δυο μαγαζια που πηγα για φαγητο, μου ειπαν οτι δεν μπορουν να δεχθουν τραπεζι μονο για ενα διοτι ειναι Σαββατο. Τους ειπα βεβαια οτι τρωω για 4 αλλα δεν επιασε το χιουμορ μου... Τελικα βρηκα, ομως εκει βιωσα αλλο ενα ευτραπελο. Ζητησα μεταξυ αλλων, και ενα πιατο με φιλετακια χοιρινου. Ο σερβιτορος με κοιταξε καλα καλα και σκυβει να μου πει: Κυριε, αυτο το πιατο ειναι χοιρινο! Το κοιτω ξανα και του λεω: So what?? Ο τυπος με περασε για μουσουλμανο...μαλλον.