Υπάρχουν δυό ειδών βερεσέδια … αυτά που κλείνουν και αυτά που ανανεώνονται . Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου και στην πράξη προσπαθώ όταν είναι εφικτό να τα κλείνω μια και έξω. Τουλάχιστον έτσι προσπαθώ…
Πριν κάποιες εβδομάδες όλα σχεδόν ήταν διαφορετικά ... Ξυπνάς όμως ένα πρωί και είσαι σε άλλον κόσμο … τον κόσμο τον δικό σου ίσως … αυτόν τον κόσμο που πρέπει να τον τοποθετήσεις ψηλότερα. Από τότε που το καράβι με “άδειασε” – στην κυριολεξία – στο λιμάνι με την μεγαλύτερη στάνη της χώρας, μια έντονη ανησυχία στην καρδιά με ταλανίζει … Υπάρχουν βερεσέδια κάτω στις Νότιες θάλασσες … και αυτό είναι ψυχοφθόρο.
Ο χάρτης είναι συνεχώς μπροστά μου, οι διαδρομές έχουν τόσο βαθειά αποτυπωθεί στην μνήμη μου που είναι σαν να τις ζω … δεν βλέπω την ώρα να περάσω πάλι την μπουκαπόρτα.
Το αρχικό πλάνο έλεγε ότι θα είμαστε δύο μηχανές αυτή τη φορά. Ευκαιρία για επιπλέον εμπειρίες. Όμως πως θα ήταν η ζωή χωρίς τις αλλαγές της τελευταίας στιγμής. Ο φίλος που θα ερχόταν, λόγω έκτακτων θεμάτων την τελευταία στιγμή, αναγκάστηκε να παραμείνει εντός των τοιχών και να μην περάσει την πύλη του λιμανιού … Ούτως ή άλλως η διαδρομή και τα πλάνα ήταν σχεδιασμένα από πριν για μοναχικό ή με συντροφιά ταξίδι.
Εννοείται ότι φεύγοντας από το σπίτι πάλι άφησα κάτι εκτός ψυγείου ενώ δεν θα ‘πρεπε … αναρωτιέμαι γυρίζοντας τι θα βρω και πως θα το βρω …
Το καράβι γεμάτο … με το ζόρι βρίσκω μια γωνιά να στρώσω το σλίπινγκ μπαγκ. Ευτυχώς είναι από αυτές τις νον πολίτικαλ κορέκτ γωνιές ... τις ήσυχες. Φεύγουμε με μισή ώρα καθυστέρηση … αλλά ποιος βιάζεται … Ευτυχώς στην γωνιά μου υπάρχει ησυχία.
Έχω ήδη διαβάσει αρκετές σελίδες του βιβλίου μου και τα μάτια μου κλείνουν πεισματικά … όπως και το πεισματικό γαύγισμα του μικροσκοπικού σκύλου απέναντι . Τι σου είναι η φύση ... πόσο δυσανάλογο το πείσμα του σε σχέση με το μπόι του … Αυτό ίσως θα έπρεπε κάποιοι να το προσέξουν και γιατί όχι ... να το μιμηθούν …
Συνεχίζεται ...