Και η χέστρα...
ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ... ΓΙΑΤΊ ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ ΔΕΝ ΕΊΜΑΣΤΕ...
Η ώρα είχε περάσει εφτά, οι κάγκουρες εξαφανίστηκαν τα μαγαζιά έκλεισαν οι δρόμοι νέκρωσαν, και είπα να πάρω σιγά-σιγά τον δρόμο της επιστροφής. Περιττό να πω ότι είχε κάτι ταβερνάκια με κάποιες καφετέριες που είχαν λίγο κόσμο αλλά μόνο, μέσα στο μαγαζί. Και εγώ επειδή είμαι μανιώδης καπνιστής, χωρίς τσιγάρο απόλαυση δεν έχω.
Οπότε και για αυτόν το λόγο σε όλο μου το ταξίδι δεν έκατσα ούτε σε μία καφετέρια και δεν έφαγα, ούτε μία φορά έξω. Ασε που γούσταρα. Άσε που ήταν ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό μου το αν θα κατάφερω να περάσω διακοπές, με μονο δικές μου προμήθειες, κάτι που ποτέ δεν το είχα κάνει στη ζωή μου.
Σε κάθε διακοπές θέλω να δοκιμάζω κάτι διαφορετικό στο αν μπορώ να το πετύχω. Γιατί αν κάνεις συνέχεια τα ίδια και τα ίδια θεωρώ ότι στο τέλος, κάπου χάνεται και όλη η ουσία. Αλλά και για έναν πρακτικό λόγο.. Έτρωγα στα ξενοδοχεία της κονσερβουλες μου για να μην τελειώνουν τόσο νωρίς , οι ωφέλιμες ώρες των διακοπών μου. Αφού κατέληγα που κατέληγα με τις κότες στα καταλύματα μου αν δεν έτρωγα και σε αυτά, το μόνο που θα μου έμενε θα ήταν να κοιμηθώ. Μιας και ήμουν μόνος...
Γυρνώ στο ξενοδοχείο με εμφανής την ικανοποίηση, μιας και το βρήκα! Γιατί έχουμε και αυτό, αν χαθώ... Το ξενοδοχείο πως θα το βρω!
Κάνω καφέ να περάσει η ώρα για να δεσω το Φέιζερ, και περιμένω. Η ώρα φτάνει αλλά παρατηρώ ότι έχω ένα απρόβλεπτο πρόβλημα…