Βγαίνω έξω ευτυχώς είχε καλό καιρό αλλά κόσμο κλασικά, δεν είχε καθόλου.
Φτάνω πάλι στην κεντρική πλατεία να δω το αρχαίο θέατρο από ψηλά. Ρε που είναι το θέατρο, πλάκα με κάνετε!
Αφού ρώτησα κάτι Ιάπωνες να με πουν, που είναι ένα ελληνικό θέατρο απευθυνόμενοι... Σε έναν έλληνα. Ξεφτίλα!
– Δεν φαίνεται από δω.
– Σκατά! Από που είστε ρε παιδιά;
– Ιαπωνία.
– Σώπα ρε.
– Μόνοι σας είστε η με γκρουπ;
– Μονή για να πάμε όπου θέλουμε εμείς.
Μπράβο ρε τσακάλια! Εντωμεταξύ αύτη ηταν δύο γύρω στα τριαντα, με τον έναν μιλούσα και των άλλων αναγκαστικά, τον αγνοούσα μιας και δεν ήξερε αγγλικά.
– Πόσα λεφτά θα σας βγει αυτό το ταξίδι με τα αεροπορικά εισιτήρια από την Ιαπωνία;
– 10.000 € για μία εβδομάδα.
– Πόσα! Ναι αλλά πόσα πληρώνεστε στην Ιαπωνία για μία δουλειά. Ο σερβιτόρος ας πούμε;
– Πέντε με εξι ευρω την ώρα
-- Και πόσες ώρες δουλεύετε στην Ιαπωνία την εβδομάδα.
– 35.
Καλά μιλάμε τους ξέσκισα, έτσι για να ξεκινήσει καλά η μέρα. Για αυτούς δεν ξέρω!