Έχεις αρπαχτεί με τον μΑλΑκα τον φίλο σου που τον ξέρεις χρόνια γιατί έχει καταντήσει το χιούμορ του να είναι λίγο χειρότερο από οπαδική συζήτησης μεταξύ ΜΠακτζηδων και Ολυμπιακών. Δεν φταίει αυτός να λέμε την αλήθεια, αλλά οι καιροί. Βασικά τροφή για σκέψη δεν υπάρχει και αναλωνόμαστε μεταξύ τρολαρίσματος και μαλακίας ποιος θα την πεί περισσότερο στον άλλον.
Φωνάζω την κόρη μου από το δωμάτιο και της λέω "Ντύσου πάμε". Σε 10 λέπτα έχουμε καβαλήσει το τριμπούρδελο BMWδακι, ελέγχουμε αν όλες οι βίδες είναι σφιγμένες (μην μας φύγουν και τίποτα βίδες στον δρόμο και μας δουλεύουν οι ΣΟΒΑΡΟΙ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΙΣΤΕΣ), και πρώτη στάση βενζινάδικο. Ανηφορίζουμε προς Πάρνηθα. Η δικαιολόγια άλλωστε ήταν "Να πάρουμε δροσιά". Σε πολύ λίγη ώρα για BMW, πάρα πολύ ώρα για τις Πραγματικές Μοτοσυκλέτες είμαστε στην κορυφή. Διάλλειμα στο πάρκο των ψυχών, χαζολόγημα με φωτό, και συνέχεια για το καταφύγιο. Αράζουμε στο πεζούλι και ξαπλώνουμε κοιτάζοντας τον ουρανό. Αδειάζει το μυαλό.
Σαν να με χτύπησε ρεύμα της λέω αντέχεις; Με κοιτάζει με το βλέμμα "Πάμε όπου θέλεις". Πάμε προς Αγ. Τριάδα, και από εκεί στην Βούτα της Μαλακάσας παιρνόντας μέσα από την παλιά καταπράσινη διαδρομή, χωμάτινη. Εχει τρελαθεί. Ποτάμακια να κυλούν και εμείς να περνάμε από μέσα. Αγριογούρουνα να φαίνονται στην πλαγιά απέναντι, και φύση. Κατηφορίζουμε στην Μαλακάσα, αλλα σε κανέναν από τους δύο μας δεν έχει φτάσει.
Μένει στον Παράδρομο, και στρίβω προς Αγ. Μερκούριο. Φτάνουμε ξανά στην κορυφή και σταμάταμε στην σκοπιά Θέα. Παρέα με του πυροσβέστες, τσιγάρο και η Ναυσικά να έχει μείνει κοιτάζοντας από την μια τον Ευβοικο Κόλπο και από την άλλη τον Κορινθιακό! Κατηφορίζουμε παιρνόντας τα βασιλικά και σταματάμε στην πηγή. Είσαι ΟΚ την ρωτάω; "Ναι μπαμπά, κρίμα να μην έχουμε μια αληθινή μηχανή σαν τους υπόλοιπους μοτοσυκλετιστές. Θα μπορούσαμε να τους χαιρετάμε στον δρόμο.". "Μην στεναχωριέσαι μωρό μου", της λέω, "Είμαστε άτυχοι που έχουμε BMW. Δεν πείραζει όμως οι μοναχικές βόλτες, χωρίς προορισμό έχουν την δικιά τους γλύκια. Ας συνεχίσουμε να γράφουμε χιλιόμετρα."
Κατηφορίζουμε παιρνόντας από την πλατεία της Βαρυμπομπης με κατεύθυνση τους Θρακομακεδόνες. Συναντήσαμε ενα Βαραντέρο, παρέα με ενα GSXR και ενα R1. Μας κοίταξαν με βλέμμα υποτημητικό. Είδα μια σκια στην βλέμμα της Ναυσικάς μέσα από τον καθρέπτη. Της έσφιξα το χέρι. Φτάσαμε σπίτι και βάλαμε την μηχανή στο γκαράζ. Την σκεπάσαμε να μην την βλέπει κόσμος και του χαλάμε την αισθητική...Είναι κρίμα για αυτούς να βλέπουν ένα τέτοιο αίσχος!
Καληνύχτα μαλάκα