Κάναμε στάση να ξεκουραστούμε λιγάκι και πήγα μόνος μέχρι το souvenir shop, να δω αν έχει κανένα αυτοκόλλητο. Eντάξει επειδή το Furka pass ήταν το τρίτο κατά σειρά πάσο της Ελβετίας που διασχίσαμε… Και δεν είχα κάνει τα υπόλοιπα, το θεωρούσα όμορφο. Ευτυχώς!
Πάω μέσα, γινόταν ο γνωστός κακός χαμός από σουβενίρ. Αυτοκόλλητα δεν βρήκα και πως πάω προς το τέλος του περιπτέρου, έπαθα σοκ!! Και γυρνάω αστραπιαία στην Ανθη.
– Έλα θα πάθεις πλάκα.
– Tι.
– Έκπληξη.
Αφού την πέρασα με αστραπιαία ταχύτητα μέσα από τα τουριστηκα συμπράγκαλα γιατί είχε αρχίσει ήδη, να γυαλίζει το μάτι της. Την παω μπροστά από το παράθυρο και κοκάλωσε.
Άρχικά από τον παγετώνα.
Και μετέπειτα από την αλπική λίμνη που είχε δημιουργηθεί από το λιώσιμο των πάγων.
Πάμε να βγούμε έξω να το δούμε από κοντά, είχε είσοδο.
– 8 €.
Το σκεφτόμαστε και λέμε αστο… Γιατί ούτως ή άλλως σε λίγη ώρα θα έπρεπε να φύγουμε μιας και είχαμε, πολύ δρόμο μπροστά μας.
– Ίσως μία άλλη φορά.
– Πάντως την επόμενη φορά που θα ρθείτε να ξέρετε, δεν θα υπάρχει τίποτα. Όλα θα έχουν λιώσει!
Και όντως φεύγοντας είδαμε ένα ημερολόγιο που απεικόνιζε τον παγετώνα 20 χρόνια πριν, που ενωνόταν με τη λίμνη και έφτανε πολύ πιο χαμηλά από το τουριστικό θέρετρο. Τι να πεις παρά μόνο κρίμα! Πάμε να φύγουμε γιατί θα μας πιάσει μελαγχολία, για την κατάντια του ανθρώπινου μας γένους.
Πήγαμε στο φειζερ…
Χαζεύοντας το τοπιο…
Σε κάποια φάση κάναμε στάση μπροστά σε μια καφετέρια – εστιατόριο για να ξεκουραστούμε λιγάκι και λέω την Ανθη, πανε να πάρεις κανένα νερό. Εν τω μεταξύ μέχρι να έρθει αυτή, έβλεπα τεράστιες παρέες να τρώνε το αγλέορα με τα κρασιά τους και τα όλα τους…. Γυρναει πίσω
– Το νερό που είναι.
– 8 €!!!
– Ξεδίψασα κιόλας!
Άρα όλες αυτές οι τεράστιες παρεές που τρώγανε σίγουρα το πεντακοσάρικο, το αφήνανε για πλάκα.
Αφού ξεκινήσαμε και κατεβήκαμε όλο το πασο, φτάσαμε μπροστά από ένα τούνελ όπου κάνανε έργα με ρύθμιση κυκλοφορίας από τους εργάτες και πως κοιτάει Ανθή.
– Νίκο δες.
Κοίτα να δεις ήρθαμε στην γέφυρα του διαβόλου και ευτυχώς που είχε μποτιλιάρισμα γιατί θα την περνούσαμε, και χαμπάρι δεν θα την περνάμε.
μαλλον δεν περασες απο λουκερνη, αν ποτε ξαναπερασης και πας λουκερνη, ρωτα απο που θα παω στο pilatus. ανεβενεις με οδοντοτο με την μεγαλητερη κλειση στον κοσμο,αν θυμαμε καλα 90% και το κατεβασμα με τελεφερικ που σε κατεβαζει στην πολη.αν θες πας και με το τελεφερικ ανεβα κατεβα αλλα ο οδοντοτος ειναι ολα τα λευτα. τελος ιουνιου και θελει μπουφαν αλλος καιρος εκει επανω,
Τελευταία τροποποίηση από andreastwin; 29/06/2018 στις 13:22.
Ακριβώς από μπροστά μου περίμενε ένας μηχανόβιος και κάθε φορά που περνούσαν μηχανές από την αντίθετη κατεύθυνση. έβγαζε το χέρι του και τις χαιρετούσε. Σαράντα μηχανές πέρασαν σαράντα φορές τους χαιρετησε. Αυτό θα πει επιπεδο! ( Καλά τις μοτοσικλέτες που είδαμε στις Άλπεις σε αυτό το δεκαήμερο, στην Ελλάδα δεν θα τις βλεπαμε σε εκατό ζωές! Και μιλάμε για μοτοσικλέτες υπερπαραγωγής, πενταετίας η παλαιότερη και κόστος 10.000 € η φθηνότερη)
Περιμενουμε μεχρι που....
Ανοίγει επιτελους το ρεύμα και διασχίζουμε το τούνελ. Ο δρόμος μας οδηγούσε να περνάμε διαδοχικές κατηφορικές γαλαρίες, με τη μία τους πλευρά να στηρίζεται σε κολώνες και να εχουμε, άπλετη θέα σε όλο το τοπίο.
Εκεί μπερδευτήκαμε με τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις από τους εργάτες και γενικά χάσαμε την μπάλα αλλά τελικά με αρκετό κόπο, καταφέραμε να βρούμε τον προσανατολισμό μας και να κατευθυνθούμε για το susten pass.
Μέχρι που αρχίσαμε επιτέλους να ανεβαίνουμε το βουνό και ήταν το πιο όμορφο μέχρι στιγμής πάσο, που κάναμε στην Ελβετία.
Παντος ένα είναι σιγουρο… Ότι στα πάσα της Ελβετίας μπορείς να δεις να τα ανεβαίνουν…
Τα παντα!!!
Σήμερα ο τελικός μας προορισμός ήτανε να πάμε στο Lauterbrunnen, όπως με είχε πει ο Λευτέρης στο συνεργείο για να φτιάξω το Φέιζερ. Πλησιάζουμε φτάνουμε σε ένα φαράγγι οδηγώντας ανάμεσα από δύο βουνά με σχεδόν κάθετους βράχους λες, και κάποια αόρατη δύναμη τους είχε κόψει με μαχαίρι. Φτάνουμε στο χωριό προσπερνάμε κάμποσα σπίτια οδεύουμε προς το κέντρο και σιγά-σιγά, βλέπουμε τον καταρράκτη να πέφτει από τον ουρανό.
Όλο να πλησιάζουμε και λέω την Ανθή, να βρούμε καμιά καφετέρια με θέα τον καταρράκτη για να τον απολαύσουμε. Μέχρι που φτάνουμε μπροστά σε ένα πάρκο με τον καταρράκτη να χύνεται ακριβώς μπροστά μας. Υπάρχει καλύτερη καφετέρια στον κόσμο από εδώ και για κάθισμα, στα παγκάκια.
Μαγευτικά
Δεν τι ήταν τόσο το θεόρατο ύψος του αλλά η αέρινη ροή του νερού έτσι όπως έπεφτε από ψηλά και εσκαγε, πάνω στα βράχια.
Με τη βοή του, να σε προσφέρει μια απέραντη γαλήνη.
Επί μιάμιση ώρα ούτε που κουνήθηκα από το παγκάκι. Χτύπησα δυο καφέδες έκανα μια ντουζίνα τσιγάρα και αγνάντευα. Έβλεπα κάποιους τουρίστες να ανεβαίνουν το πάρκο για να δουν από κοντά, δεν με συγκινούσε. Η Ανθή περπάτησε το μέρος και είδε, άλλους τρεις καταρράκτες να χύνονται από πιο μακριά, δεν την ακολούθησα. Έμεινα εκεί απλά να τον θαυμάζω γιατί δεν ήξερα αν ποτέ στη ζωή μου, θα τον ξαναεπισκεφτώ.
Είχε βέβαια όλων των ειδών τους επισκέπτες.
Και όχι μόνο… Ακριβώς από πίσω μας είχε ένα χαμηλό πετρόχτιστο φράκτη για να οριοθετεί το πάρκο όπου, πάρα πολλά μικρά γκρίζα ποντικάκια μπαινόβγαιναν μέσα έξω από τις τρύπες του, για να πάνε μέχρι το γρασίδι να βρουν τροφή… Στα δυο μετρα απόσταση! Αλλά φαινόταν τόσο καθαρά που δεν μας φόβιζαν και συνεχίσαμε να πίνουμε ατάραχοι τον καφέ μας, δίπλα από την αγέλη με τα ποντίκια… Φαντάσου!
Μετά από κάμποση ώρα ξεκινήσαμε για πίσω και αφού αγόρασα ένα αυτοκόλλητο για το φέιζερ, μπήκαμε σε ένα σουπερμάρκετ οπου γινόταν πραγματικά, συσσίτιο επί πληρωμή! Αφού πολλά ράφια είχαν αδειάσει από το μένος των τουριστών και στο ταμείο, περίμεναν πάνω από είκοσι άτομα ουρά. Φυσικά φύγαμε με ελαφριά πηδηματάκια… Σκεφτείτε τιμές που θα επικρατούσαν στο μέρος γι' αυτό και όλοι τουρίστες αγόραζαν ό,τι έβρισκαν από το μάρκετ, δίχως να υπάρχει αύριο.
Αφού φύγαμε από αυτό το απίστευτο μέρος παίρνοντας μία ελάχιστη γεύση από τις ομορφιές που είχε να μας προσφέρει, κάναμε στάση σε ένα βενζινάδικο για να φουλάρουμε.
Αλλά και να τσιμπήσουμε μια σοκολάτα χαζεύοντας τη γύρω περιοχή.
Ξεκινήσαμε πίσω προς το ξενοδοχείο από την ίδια γεωγραφική κατεύθυνση αλλά διαφορετικό δρόμο, μιας και θα διασχίζαμε Grimsel pass και ζήσαμε ίσως, την απόλυτη οδηγική εμπειρία,
Ανηφορίζουμε το πασο και μετά από κάποια χιλιόμετρα ο δρόμος κυκλώνει ένα φράγμα, το προσπερνάμε περνάμε και δεύτερο συνεχίζουμε, φτάνουμε σε τρίτο.
– Ανθη τι είναι αυτό.
– Τρελά!
Να έχουν γουρλώσει τα μάτια μου και να ουρλιάζω πραγματικά εκστασιασμένος πάνω στο μηχανάκι. Τότε στα δεξιά μου βλέπω ένα πλακόστρωτο ανηφορικό δρόμο που σε οδηγούσε πάνω στο τρίτο φράγμα. Κόβω ταχύτητα το μηχανάκι ή Ανθη κατάλαβε την δουλειά και να φωνάζει.
– Μη μου πεις ότι θα πας από εδω. Είσαι τρελός. Σταμάτα αν είναι να έρθω μετά πόδια.
– Μη φοβάσαι.
– Καλά χάζεψες τελείως.
Εγώ να την γράφω, ανεβαίνω το πλακόστρωτο μέχρι που φτάνουμε σε ένα τεράστιο άνοιγμα πάνω στο φράγμα, όπου και από τις δύο πλευρές του ορίζοντα είχες άπλετη θέα στην αλπική λίμνη.
Μαγεια!!!