Με το Ducati Monster S2R 1000 που έχω τη τελευταία διετία, συμμετείχα πρόσφατα σε 2-3 trackday και… κόλλησα! Παρότι έχω χρόνια εμπειρίας με μηχανές, ήταν οι πρώτες μου φορές σε «κανονική» πίστα (όσο πίστα είναι τα Μέγαρα τελοσπάντων) και γούσταρα πολύ! Όμως ξέρω και τον εαυτό μου ,, δεν είμαι άνθρωπος που θα πάει χαλαρά και έτσι… ξέρω ότι λυσσάω, είμαι ανταγωνιστικός και θέλω (όσο μπορώ) να πιέσω… Εδώ είναι το πρόβλημα, όταν πιέζεις, μια πτώση πάντα «παίζει» και μια πτώση με το S2R μπορεί να είναι πολύ ακριβή!
Για να χω το κεφάλι μου ήσυχο λοιπόν…. πήρα την απόφαση για ένα φθηνό track-bike, με τα παρακάτω δεδομένα:
α. Να έχει κόστος 2000-2500€ max.
β. Να είναι 600άρι 4Ι (ή αντίστοιχο) συνειδητά και όχι 1000άρι, με τη λογική να βελτιώσω τεχνική στην πίστα και ταχύτητα στη στροφή και όχι να είμαι από τους «γρήγορους της ευθείας»...
γ. Έτσι, σε σχέση και με το παραπάνω, η σειρά με την οποία δίνω προτεραιότητα στα χαρακτηριστικά του υποψήφιου track-bike είναι το χαμηλό βάρος (και η ευελιξία), ακολούθως η ποιότητα των περιφερειακών (αναρτήσεις-φρένα) και τελευταίο η ιπποδύναμη.
δ. Τέλος, θα είναι η δεύτερη και με συγκεκριμένο ρόλο μοτοσυκλέτα μου, για χρήση σε Μέγαρα και (μακάρι!) Σέρρες, οπότε θα είναι χωρίς ασφάλεια – πινακίδες (κατατεθειμένες) – φώτα κλπ και με πολυεστερικό κουστούμι (ιδανικά να το έχει από την αρχή).
Με βάση τα ανωτέρω, έχω καταλήξει (λέμε τώρα) στις εξής επιλογές:
1. Η λογική επιλογή: Yamaha R6 (2002-2005, αυτό της δεύτερης γενιάς με το μαύρο συμβατικό πιρούνι ή το πρώτο usd)
+ Ελαφρύ και το πιο ταιριαστό για πίστα ιαπωνικό 600άρι…
+ Υπάρχουν αρκετά μτχ, με προίκα και λίγα χλμ, μέσα στο ποσό που έθεσα παραπάνω.
- Κινητήρας ηλεκτρικός μεν χωρίς σκορτσαρίσματα (τετρακύλινδρος γαρ) αλλά ψόφιος στις χαμηλομεσαίες, θέλει στροφάρισμα ψηλά και γενικά οδήγηση μία-κάτω.
- Ικανότατο μηχάνημα όμως… άλλο ένα R6, τίποτα ιδιαίτερο αισθητικά… για μένα τουλάχιστον.
2. Η επιλογή καρδιάς: Ducati 749 (2003-2006)
+ Το γουστάρω και μόνο που το βλέπω… σταματημένο!
+ Εξίσου με το R6 πρόκειται για μηχανή που… αισθάνεται καλύτερα εντός πίστας απ’ ότι στο δρόμο.
+ Λόγω δικύλινδρου κινητήρα και περισσότερων κυβικών, έχει περισσότερη ροπή στις μεσαίες στροφές για να ανεβάσει γρηγορότερα ταχύτητα στις εξόδους των στροφών…
- Ιδανικά είτε μοντέλο από τα τελευταία (05-06) με το πιο άκαμπτο ψαλίδι κλπ είτε 749s με τα καλύτερα περιφερειακά, που όμως ανεβάζουν το budget κανα χιλιάρικο πάνω…
- Αυξημένο κόστος συντήρησης (κατά 15-20%?)
3. Η παράξενη επιλογή: Aprilia RS250, ναι το δίχρονο!!! (1995-2004)
+ Πραγματική race replica, με αντίστοιχο πλαίσιο – φρένα – αναρτήσεις (πλήρως ρυθμιζόμενες) από το εργοστάσιο!
+ 62 ίπποι για 135 κιλά (όχι κι άσχημα, τουλάχιστον για τα Μέγαρα πιστέυω).
+ Όντας 1,85 σε ύψος και 85 κιλά, πάνω στο Aprilia… χωράω (σε αντίθεση ίσως με τα υπόλοιπα γιαπωνέζικα δίχρονα 250άρια)!
+ Η έλξη μιας εποχής που μάλλον πέρασε ανεπιστρεπτί…!
- Μια μοτο 20ετίας, που αν και μπορεί να αποκτηθεί με (αρκετά) λιγότερα από 2000€, δε ξέρω τι συντήρηση θ’ απαιτηθεί (και από ποιον?) για να είναι έτοιμη για χρήση…
- Σίγουρα σχολείο στην πίστα, το θέμα είναι αν και πόσο γρήγορα θα τη «βαρεθεί» κάποιος αναζητώντας κάτι δυνατότερο (και αντίστοιχα πόσο εύκολη/αξιόπιστη είναι η αναβάθμιση του συγκεκριμένου δίχρονου μοτέρ).
Ορθολογιστές ή ρομαντικοί, όσοι έχετε γνώση και εμπειρία στο θέμα, παρακαλώ να δώσετε τα φώτα σας... και τις επιλογές σας φυσικά (ακόμη και πέρα των παραπάνω τριών)!!!