ΑΦΡΟΔΙΤΕΣ
ΡΟΔΕΣ
(εμπνευσμενο απο ενα κειμενο του Ροντεν
για την Αφροδιτη της Μηλου / αφιερωμενο στη γυναικα)
Κοιτα τους ογκους τους αδουλευτους
χωρις βαρυτητα αρχιτεκτονικη
Δε συγκρατουν τους δορυφορους τους
που εχουν απροβλεπτη τροχια χαοτικη
Κυματοθραυστες κατοικουμενοι
μπλοκια σε ανθρωποθαλασσες
την ομορφια σου αναδυομενη
χωρις ανταλλαγμα τη χαρισες
σε οποιον αντεχει την νομοτελεια
πως υποκυπτουν τα παντα στο νερο
το αληθινο και η εντελεια
στον ανεξελεγκτο και χειμαρρο καιρο.
Λαξευονται απο το νερο - μερες και νυχτες
και περπατανε στον αφρο - οι αφροδιτες
τις φυλακιζουν στο βυθο - μερες και νυχτες
μα ειναι το φως το φανερο - οι αφροδιτες
Γνωριζουν ακρωτηριασμο - μερες και νυχτες
ολοκληρες χωρις αρμο - οι αφροδιτες
διχως να αλλαξουνε πλευρο - μερες και νυχτες
χαμογελουν στον πειρασμο - οι αφροδιτες
Κυλαω στους δρομους τους παραλληλους
που συναντιωνται σε κομβους νοερους
σαν τις σκιες πανω στους ασπιλους
και συμπαγεις παλλομενους μηρους
οι αλλαγες ερχονται απροσκλητες
ομως το νιοφερτο χρωσταει μιαν αρχη
απροβλεπτες και νεοφωτιστες
καμια δεν εχει παρθενογεννηθει