Δημοσιεύθηκε αρχικά από
νεοσσός
Η καθημερινή μου πρακτική έχει πολλά χιλιόμετρα στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της πρωτεύουσας. Αν έχεις περάσει χρόνια από τη ζωή σου μέσα σε αμάξι εγκλωβισμένος σε συνθήκες κυκλοφοριακής συμφόρησης, εκτιμάς με το παραπάνω την ευελιξία ενός διτρόχου, είτε πρόκειται για ποδήλατο, είτε για αμάξι.
Η διήθηση χρειάζεται πολλή προσοχή, σύνεση και ευγένεια, καθότι και μόνο που την κάνεις επεκτείνεις τα όριά σου, περιορίζοντας τους οδηγούς αυτοκινήτων. Παίρνεις λίγο από το ζωτικό τους χώρο, ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες μένει αναξιοποίητος, αλλά δεν παύει να είναι σημαντική απόσταση ασφαλείας. Αυτό πρέπει να το θυμάσαι. Με τον καιρό, η ελπίδα να χωρέσεις, γίνεται προσδοκία και καθημερινότητα. Θέλει όμως εγκράτεια, ώστε η προσδοκία να μη γίνει απαίτηση. Πρέπει πάντα να οδηγείς αμυντικά, πολύ μακριά από τα όριά σου, διότι έτσι κι αλλιώς έχεις στριμώξει τα φυσικά όρια.
Το κακό με τον καιρό είναι ότι συνηθίζεις στον κίνδυνο, αποκτώντας ψευδαίσθηση ασφάλειας, επειδή έχεις για καιρό την τύχη με το μέρος σου. Εκεί ακριβώς χρειάζεται η ωριμότητα, ώστε να βάζεις χαμηλά όρια μόνος σου, πριν προλάβουν να τα θέσουν με άσχημο τρόπο οι συγκυρίες και οι φυσικοί νόμοι. Όπως είχε πει εύστοχα ένας φίλος:
"Πρόσεχε με την εξοικείωση που αποκτάς. Κάθε φορά ανεβάζεις λίγο τον πήχη της ταχύτητας και δεν καταλαβαίνεις πόσο αυξάνεις αθροιστικά το ρίσκο."
Κάπως έτσι, από εκεί που αύξανα ολοένα και από λίγο την ταχύτητα, αποτελώντας έναν από τους γρήγορους δικυκλιστές μέσα στην κίνηση, αποφάσισα να τη μειώσω.
Ποτέ όμως δεν πίεσα οδηγό μοτοσυκλέτας μπροστά μου, με κορνάρισμα και ξερογκαζίες που μεθοδεύουν κάποιοι, ούτε τον ακολουθούσα από πολύ κοντά. Πρέπει να σεβόμαστε το ρυθμό των άλλων και να μην τους πιέζουμε για να κάνουν υπερβάσεις ή υποχωρήσεις. Το ίδιο και με τα αμάξια που κλείνουν το χώρο μεταξύ τους. Δεν έχουν υποχρέωση να τον κρατάνε ανοικτό για τις μοτοσυκλέτες, ίσα-ίσα που οι μοτοσυκλέτες δυσκολεύουν τη νόμιμη μετακίνηση των αυτοκινήτων και τις αλλαγές λωρίδας. Ως εκ τούτου, πολλές φορές τα έχω βάλει με την τύχη μου που έπεσα σε αργό "διηθηστή" ή σε αμάξι που δεν εκπλήρωσε την προσδοκία μου για διάδρομο μετακίνησης. Όμως δε στράφηκα προς τον άλλο, ούτε κορνάρισα. Όταν δεν εκλπηρώνεται η προσδοκία, δεν απαιτείς, αλλά κρατάς την απογοήτευση μέσα σου.
Τον τελευταία καιρό διαπιστώνω ότι πολλοί δικυκλιστές κάνουν χώρο για να περάσεις, ακόμα σε σημεία που θα πρέπει να σταματήσουν για να σου δώσουν προτεραιότητα. Το ίδιο κάνω κι εγώ, εφόσον υπάρχει χώρος. Το μόνο που με πειράζει είναι ότι περνάνε μπροστά στο φανάρι οι φαρδιές μοτοσυκλέτες, για να σε πάνε μετά καροτσάκι ανάμεσα στα αμάξια, αφού δε χωράνε άνετα. Η δική μου πρακτική, όταν δω κανέναν γρήγορο, ειδικά με παπί, είναι να τον αφήσω να με περάσει στην επιτάχυνση μετά το φανάρι, διότι ξέρω ότι θα τον καθυστερήσω λίγα μέτρα πιο μετά.
Κάπως έτσι σήμερα, ένα ωραίο πρωί, έχω ξεκινήσει κεφάτος και μάλλον έχω σβέλτο ρυθμό. Βλέπω κάποιους να κάνουν στην άκρη για να τους περάσω, ενώ σε κάποιους άλλους κάνω στην άκρη εγώ. Αφήνουμε το ντιλιβερά να μας περάσει, διότι είναι και στενός και έμπειρος και βιαστικός, περνάμε τον customά που δε χωράει άνετα, περνάμε τον transalpά, αφήνουμε το βιαστικό με το on/off που θέλει να πάρει τα ρίσκα του και ...πέφτουμε πάνω στο δικάβαλο. Δικάβαλο scooter που να μην το πολυέχει και να μας πηγαίνει όλους καροτσάκι χιλιόμετρα, χωρίς να κάνει χώρο.
Περνάει η ώρα, κάποια στιγμή βρίσκεται η αφορμή και τον περνάω. Δε στάθηκα όμως πολύ τυχερός. Μετά σκάω πάνω στον courierά με το φαρδύ καλάθι να το πηγαίνει μαλακωσσά και πάνω που αρχίζω να βαριέμαι και να τα βάζω με την τύχη μου, σκάει ...ο παππούς! Ο παππούς με τη vespa με τη τζαμαρία μπροστά, βρήκε ευκαιρία και μπήκε μπροστά από τον courierά. Η ταχύτητα πέφτει κι άλλο και η κατάσταση πλέον κουράζει. Ο χρόνος δε με πιέζει, άλλωστε πάντα ξεκινάω νωρίτερα για τη δουλειά. Αλλά αρχίζω να νιώθω ότι πάμε σε ρυθμό παρέλασης ιστορικών μοτοσυκλετών.
Ε, εκεί που λες ότι τα έχεις δει όλα, τι βλέπεις; Τη μαμά! Τη μαμά με τρίκυκλο με τέντα από πάνω, να πηγαίνει το παιδί της στο σχολείο. Μπαίνει κι αυτή μπροστά από τον παππού και πλέον είμαστε όλοι μαζί μία παρέα που πηγαίνουμε σε ρυθμό επιταφίου. Εκεί βλαστημάς την τύχη σου, αλλά δεν πιέζεις, δεν κορνάρεις. Υπομονή, κάποια στιγμή ανοίγει ο δρόμος και επιτέλους μπορείς να ευχαριστηθείς τη μοτοσυκλέτα σου, παρέα με μερικές αναμνήσεις που σε κάνουν να χαμογελάς.
Τα λέμε στους δρόμους!
Απάντηση με παράθεση
