Το φετινο ταξιδι ξεκινησε λιγο απο την αναποδη. Ειπα να μην ξεκινησω αξημερωτα, αλλα νωρις το μεσημερι. Ειπα να μην ξεκινησω απο το σπιτι αλλα απο το γραφειο.
Ο καιρος ειπε να μου κανει μια πλακα, και οταν εφυγα απο το γραφειο, ξεκινησε μια καλη μπορα. Αντι για φρενο, πατησα γκαζι, και σε 5 λεπτα βρεθηκα και παλι στη θαλπωρη του ηλιου.
Παντα μου αρεσε να βλεπω την ανατολη. Εκει που μεσα απο το σκοταδι, ξεπηδα η σιλουετα της μοτοσυκλετας, ο οριζοντας στο βαθος, και η υποσχεση που η μερα σου δινει.
Ομως, το ιδιο σαγηνευτικη ειναι και η δυση. Μια παλετα γεματη χρωματα, που σε ανταμοιβει μετα απο μια δυσκολη μερα.
Πρωτος σταθμος το Σιδηροκαστρο. Μια πινεζα και αυτο στον "φανταριστικο" χαρτη, ουτε 20 χιλιομετρα απο τα συνορα με την Βουλγαρια.
Το πρωι θα αναχωρουσα πρωτα ο Θεος, με επομενη σταση την Craiova, της Ρουμανιας