Δημοσιεύθηκε αρχικά από
Triathlon 7
Γιάννη [;] μάλλον σου είναι δυσνόητος ο γραπτός μου λόγος. Πρέπει να μου έχεις πεί αρκετές φορές αυτό το "δεν κατάλαβες".
Ο πληθυντικός αναφέρεται σε αυτούς που υποστηρίζουν αυτές τις απόψεις. Εσείς, σημαίνει εσείς οι δύο, οι πέντε, οι δεκαπέντε. Ο κος Μαυράκης και άλλος ένας, άλλοι τέσσερεις, άλλοι δεκατέσσερεις. Αν έγραφα "εσείς που υποστηρίζετε τέτοιες απόψεις" θα γινόμουν πιό κατανοητός; Και πόσες φορές είναι συντακτικά ορθό να το επαναλάβεις μέσα σε ένα σύντομο κείμενο;
Αυτό κανονικά θα έπρεπε να το γράψω στο θέμα που ασχολείται με την πορεία του φόρουμ. Αλλά μου κάνει εντύπωση η αποβολή από το φόρουμ λίαν αξιόλογων μελών (όσο μπορείς να τους κρίνεις από εδώ μέσα), με μεστό λόγο, σωστά Ελληνικά και πάνω από όλα γνώστες της μοτοσικλέτας, επειδή "κάτι έγραψαν".
Την ίδια ώρα που άλλοι μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι σε όποιο θέμα θέλουν να ασχημονήσουν και να προσβάλλουν, χωρίς μάλιστα πραγματική αφορμή. Και όχι μόνο τους συμφορουμίτες. Μέχρι και τον μεγάλο Ρόσι περιγελούν, σαν να απολαμβάνουν κάποιου είδους ασυλία.
Τι θες να πείς; Τότε ήσουν εφτά χρονών.
Δεν θα σου γράψω που κακοπερνούσα εγώ, γιατί ήδη πολύ μελόδραμα με παρέσυρες και είπα. (Όχι, δεν ήμουν μέσα).
Αυτό τώρα γιατί μου το (ξανα)γράφεις; Είπα καπου το αντίθετο; Ίσα - ίσα που σου απάντησα ότι συμφωνώ απολύτως.
Ενώ τώρα έεεεε; Τότε το χαρτί το πήγαινες στον συνταγματάρχη, ενώ τώρα στον βο(υ)λευτή σου. Με τον δεύτερο, τον τσοχατζοπουλικό (πχ) προϊστάμενό του πρώτου, να είναι πολύ πιό βρώμικος.
Και τι πάει να πεί ρε φιλαράκο "καλή δουλειά"; Η λούφα και παραλλαγή; Καλή δουλειά έχει ο επιστήμονας που λιώνει στο εργαστήριο μέχρι αργά το βράδυ, ο γιατρός που κάνει χειρουργείο στις 2 τα ξημερώματα και σου σώζει την ζωή, ο φυσικός στο CERN και στο ΜΙΤ που "την βρίσκει" με την εργασία του, την πρόοδο, την ανακάλυψη. Χωρίς να προσκομίζει "χαρτιά", χωρίς να έχει, ούτε να θέλει ωράρια και θεσούλες.
Μισό αιώνα πρίν, οι χειρωνακτικές εργασίες ήταν πολυπληθέστερες των λεγόμενων πνευματικών. Δεν υπήρχαν υπολογιστές, τμήματα πωλήσεων, ηλεκτρονικών ΜΜΕ και χίλιες δύο άλλες συνηθισμένες σήμερα εργασίες γραφείου. Οι σκληραγωγημένοι, τίμιοι και άξιοι άνθρωποι της εποχής τις έκαναν αγόγγυστα. Οι καλοπερασάκηδες (εδώ κάτι άλλο ήθελα να γράψω), μιά ζωή έψαχναν και ψάχνουν γιά δικαιολογίες.
Φίλε αυτό το παραμυθάκι είπαμε, άστο. Στην Αθήνα που γεννήθηκα και μεγάλωσα υπηρχε έλλειψη εργατικού δυναμικού. Σαν μαθητές και φοιτητές βρίσκαμε αμέσως δουλειά το καλοκαίρι. Κάπου κοντά, αφού διαφορετικά τα μόνα μέσα μετακίνησης ήταν η συγκοινωνία και τα πόδια μας. Οι ενήλικοι συνάδελφοι μας ήταν βέβαια κουμπωμένοι, ενίοτε φοβισμένοι και τις πολιτικές συζητήσεις τις απέφευγαν. Όχι πάντα. Όταν αποκτούσες την εμπιστοσύνη τους, μερικές φορές εκδήλωναν κρυφά και τα πολιτικά τους φρονήματα. Με εχεμύθεια, αφού υπήρχε και ο "απαραίτητος" χαφιές που τον ήξεραν όλοι και πρόσεχαν.
Γιά να μην μπορείς να σταυρώσεις δουλειά, θα έπρεπε να ήσουν ενεργός αντιστασιακός. Αυτούς όμως τους είχαν "τακτοποιήσει" στους γνωστούς τόπους.
Στη επαρχία δεν ξέρω τι επικρατούσε. Δεν ζούσα εκεί, δεν γράφω."Έγκυρα" ποσταρίσματα του τύπου "μου τόπε η μάνα μου, το άκουσα από την γιαγιά μου", όχι από εμένα.
Θέλω και στό έγραψα με την λέξη "παρακαλώ". Πολιτισμένα. Δημοκρατικά που θάλεγες και εσύ.
Χωρίς βρισιές, προσβολές και επικόλλησεις ανύπαρκτων χαρακτηριστικών. Όπως ένας Χουντικός ας πούμε!