Το θεμα ειναι οτι δεν ειναι ολη η Αθηνα ετσι (ακομα), αλλα εκει παει.Περιοχές οπως η κυψέλη και πανορμου έχουν αρχίσει να "καθαριζουν" αν μπορω να το θεσω ετσι λογω της αυξησης των ενοικιων και της αποχώρησης των φτωχοτερων ανθρώπων (ως επι τω πλειστω αλλοδαπων)
όταν κάποιοι κάποτε κάναν λόγο για σκόπιμη "γκετοποίηση" της Αθήνας, κάποια ζώα δε τους πιστεύανε και αρνούνταν να δούν πέρα απο τη μύτη τους...
Καίω τα δέντρα,χτίζω μεζονέτες
Θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες
Ο Έλληνας Αντώνης Μαυρόπουλος είναι ο άνθρωπος ο οποίος έχασε για 2 λεπτά την πτήση με το αεροπλάνο της Εthiopian Airlines το οποίο συνετρίβη στην Αιθιοπία.Τον άκουγα στην tv να διηγείται τα γεγονότα και μου σηκώθηκε η τρίχα.Είναι από τις περιπτώσεις που περνάει όλη η ζωή από μπροστά σου.
Οι αρχές της Κίνας έδωσαν εντολή στις αεροπορικές τους εταιρείες να ανασταλούν οι πτήσεις των Boeing 737 ΜΑΧ 8.
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς ακριβώς είναι "συγκλονιστικές" οι καταθέσεις ανθρώπων που σώθηκαν επειδή έμειναν πίσω, πώς "περνάει η ζωή τους από μπροστά τους" και γενικά ποιος νοιάζεται. Δεν ήταν ποτέ εκεί. Όσα γνωρίζει εκείνος για την τραγωδία, γνωρίζω κι εγώ. Ας πάρουν συνέντευξη σε μένα, το ίδιο ακριβώς ενδιαφέρον θα έχει.
Life begins at 45°.
Διηγήθηκε τα γεγονότα που του συνέβησαν μέχρι να χάσει(ευτυχώς για εκείνον) την πτήση, όχι όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια αυτής μέχρι τη συντριβή!
Τώρα πώς γίνεται να εξισώνεις στη συγκεκριμένη περίσταση αυτόν τον άνθρωπο με εσένα ή εμένα από τον ωραίο μας καναπέ, δεν το καταλαβαίνω!Προσωπικά, δεν ξέρω πόσον καιρό θα έκανα να συνέλθω ψυχολογικά αν πήγαινα καθυστερημένος για 2 λεπτά στο αεροδρόμιο και δε με άφηναν να μπω στο αεροπλάνο, έβριζα τους πάντες και τα πάντα από τα νεύρα μου, έμπαινα με το ζόρι στην επόμενη πτήση και φτάνοντας στον προορισμό μου μάθαινα ότι η πτήση που έχασα(στην οποία θα συνταξιδεύαμε με φίλους/γνωστούς), συνετρίβη και δεν υπάρχει επιζών.
Καλά, δεν ήταν στον πόλεμο της Συρίας, μια πτήση έχασε κατά τύχη και, επίσης κατά τύχη, το αεροπλάνο έπεσε. Τι σχέση έχει αν εγώ ήμουν στον καναπέ ή όχι; Δηλαδή αν έκανα την εξαιρετικά γενναία πράξη του να ταξιδεύω κι εγώ με αεροπλάνο εκείνη την ημέρα, θα έδινε μεγαλύτερη αξία στο σχόλιό μου;
Βαριέμαι να εξηγώ, αν σου φαίνεται το ίδιο, αλλά θα κάνω μια μοναδική, σύντομη προσπάθεια. Ο τύπος δεν μπήκε ποτέ στο αεροπλάνο, επειδή ξέχασε το κινητό στο σπίτι και γύρισε να το πάρει, επειδή τον έπιασε χέσιμο, επειδή άργησε το λεωφορείο, whatever. Και το αεροπλάνο συνετρίβη. Αν δεν το μάθαινε ποτέ, δε θα τον επηρέαζε στο παραμικρό.
ΑΛΛΟ αν έχασε γνωστούς, φίλους, συγγενείς. Το πας αλλού. Αν συνέβη κάτι τέτοιο, πάσο, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Αυτά τα εφημεριδίστικα "συγκλονιστική ιστορία" εμένα με εκνευρίζουν. Ποια συγκλονιστική ιστορία, ρε κεφτέ; Κόσμος χάνει πτήσεις κάθε μέρα για ηλίθιους λόγους.
Τελευταία τροποποίηση από BLiTzER; 11/03/2019 στις 14:43.
Life begins at 45°.
οδηγεις.....και περναει ενας με κοκκινο και δε σε σκοτωνει γιατι χαζευες και δεν ξεκινησες μολις αναψε το πρασινο....
ε σκεψου το τωρα αυτο με Boeing 737 με 100τοσους νεκρους που τους μαζευουν με φαρασι
Αν κάθε φορά που δε με σκότωνε κάποιος στον δρόμο κατά τύχη, μου δημιουργούσε ψυχολογικά και "συγκλονιστικές ιστορίες", θα έγραφα βιβλίο κάθε βδομάδα. Απλά παραδεχτείτε ότι είναι δημοσιογραφικές, κλικοθηρικές αηδίες, να πάμε όλοι σπίτια μας.
Το παράδειγμα σου είναι παντελώς ατυχές κιόλας. Πιο κοντά θα ήταν αν δεν ανέβαινα ποτέ στο μηχανάκι επειδή με έπιασε κόψιμο και κάποιος παρακάτω πέρασε με κόκκινο και σκότωσε έναν τυχαίο. Νομίζω θα μου έπαιρνε 3 ολόκληρα λεπτά να το ξεπεράσω. Αν το μάθαινα.
Για να μην το κουράζουμε, οκ, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε ε. Είπα απλά τη γνώμη μου για τέτοια περιστατικά μαρτύρων, που δεν είναι και τόσο μάρτυρες τελικά.
Τελευταία τροποποίηση από BLiTzER; 11/03/2019 στις 15:01.
Life begins at 45°.
Για το ''Τι σχέση έχει αν εγώ ήμουν στον καναπέ ή όχι;'' ...Εσύ σχολίασες ''ας έπαιρναν συνέντευξη σ'εμένα, το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε''...γι'αυτό και έγραψα ότι εγώ, εσύ (ή όποιος άλλος) δεν μπορούμε να εξισωθούμε μ'αυτόν τον άνθρωπο από τον ωραίο μας καναπέ, μερικές χιλιάδες μίλια μακριά.
Για το ''αν δεν το μάθαινε ποτέ'' ...θα μπορούσε να ισχύει για ένα τρακάρισμα στο δρόμο ή κάτι αντίστοιχο αλλά όχι για το συγκεκριμένο περιστατικό.Δε γίνεται να μη μάθει κανείς μια πτώση αεροσκάφους με τριψήφιο αριθμό νεκρών.
Και δεν είπε κανείς ότι πολέμησε στη Συρία.Ένας καθημερινός άνθρωπος είναι ο οποίος τυχαία άργησε και δεν του επετράπη η είσοδος.Αυτό που λέω είναι απλό και έχει να κάνει με τη δική μου προσέγγιση: θα ήταν σοκαριστικό να ξέρω ότι γλίτωσα από μια πτήση στην οποία έχασαν τη ζωή τους 157 επιβάτες μεταξύ των οποίων και κάποιοι φίλοι/γνωστοί μου.
Για όσους χάνουν πτήσεις καθημερινά δε διαφωνεί κανείς, μόνο που στο 99,9% των περιπτώσεων η πτήση φτάνει κανονικά στον προορισμό της, πράγμα που δε συνέβη με αυτήν, γι'αυτό και τη σχολιάζουμε.
Ναι βρε, αλλά θα το ξεχνούσες 2, 3, 10 μέρες μετά. Αυτό λέω. Δεν είναι και τόσο συγκλονιστικό κάτι που τελικά δε σου συνέβη ποτέ. Το να χάσεις γνωστούς, ναι, συμφωνώ φυσικά. Αλλά πάει αλλού.
Τι άλλα;! Αετό πετάξατε;
Life begins at 45°.
Χαχα!Θα το άφηνα πίσω σε κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα, δε λέει κανείς το αντίθετο.Και ο κύριος αυτός θα το ξεχάσει κάποια στιγμή.Το σχόλιο στο πρώτο post ήταν ότι θα περνούσε όλη μου η ζωή από μπροστά μου, δεν είπα ότι θα έπεφτα από τον 5ο!
Εγώ δεν κατάφερα να πετάξω αετό φέτος επειδή έμεινα στην εξωτική Κορυδαλλάρα...δυστυχώς δε βόλεψε να κατέβω χωριό.
Κι εγώ Κορυδαλλό είμαι. Έχω ταράτσα, αν θες.
Life begins at 45°.
Κερνάω καφέ.
Εγώ την έχω κάνει ταράτσα με τόσα θαλασσινά από το πρωί