Σε πρόσφατο επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό βρίσκομαι στο αεροπλάνο και επιστρέφω στο El Venizelo de l' Athinare. Επιλέγω θέση με παράθυρο και είμαι συνήθως με ακουστικά για να περάσουν ευχάριστα οι ώρες. Μου κάνει νόημα η αεροσυνοδός να βγάλω τα ακουστικά για να ακούσω ενδεχόμενες οδηγίες ασφαλείας κατά την προσγείωση. Οπότε αποκτώ ακουστική επαφή με το χώρο. Κοντά μου κάθετα μία μαμά με το παιδί της, ηλικίας περί τα 3 έτη. Το προσέχει πάρα πολύ, του μιλάει συνέχεια για να το κρατάει απασχολημένο και να μη δυσανασχετίσει ή βαρεθεί. Παίζουν παιχνίδια με κάρτες, οι αεροσυνοδοί τους έχουν δώσει μαντιλάκια με φωτογραφίες και τα ανταλλάσσουν. Το παιδάκι έχει πολλή πλάκα, γιατί είναι στη φάση που μόλις έχει αρχίσει να σχηματίζει σωστές προτάσεις, αλλά κυρίως απαντάει με μικρές φράσεις.
Η μαμά, απίστευτη, του κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο
και προσπαθεί να το κάνει να ξεχάσει τον πόνο που νιώθει στα αυτιά με την αλλαγή πίεσης κατά την απότομη αλλαγή υψομέτρου. Το προετοιμάζει για το "μπουμ" την προσγείωσης και όλα στο παιδί φαίνονται παιχνίδι. Μου θύμισε την ταινία "La Vita è Bella". Προσγειωνόμαστε λοιπόν και το αεροπλάνο κινείται στο αεροδρόμιο. Περνάει την περιοχή με τις γέφυρες αποβίβασης και κάνει απογοητευμένη η μητέρα:
"Γιατί περνάει τις φυσούνες; Δε θα μας πάνε εκεί;"
Προχωράμε κι άλλο... κι άλλο... Οι επιβάτες αρχίζουν να δυσανασχετούν, λες και χάθηκε ο κόσμος που θα κάνουμε 15 λεπτά παραπάνω αποβιβαζόμενοι σε λεωφορείο. Περνάμε όλο το αεροδρόμιο και πάμε τέρμα θεού, λίγο πριν τα χορτάρια. Λέει η μάνα:
"Κοίτα πού πάει το αεροπλάνο. Μας πάει στη χώρα του πέρα-πέρα."
Προχωράμε κι άλλο...:
"Δε θα χρειαστεί να έρθει ο μπαμπάς να μας πάρει. Το αεροπλάνο μας πάει κατευθείαν σπίτι, στο Κορωπί."
Κάνει το παιδάκι:
- Πού μας πάει το αελοπλάνο;
Και απαντάει η μαμά του:
- Πού μας πάει, ε; Στου διαόλου το κέρατο μας πάει.