Πήγα διακοπές με την Multistrada (1000DS, έκλεισε 12 χρόνια στα χέρια μου) μου φέτος — έβαλα την γυναίκα τα παιδιά και τον παππού στο αυτοκίνητο και πήγαμε παρέα, 180 χιλιόμετρα δρόμο, μην φανταστείτε Βόρειο Ακρωτήριο… Στην εθνική, κύριος εγώ φυσικά — να δίνω το σωστό παράδειγμα στα παιδάκια παρόλο ποου πιάστηκε ο πισινός μου με 100-120 χλμ / ώ. Τέλος πάντων, επιστρέφουμε Αθήνα από Αρκίτσα σήμερα, πετυχαίνω στα δεύτερα διόδια νομίζω 3 μπακούρηδες με ισάριθμες BMW φορτωμένες, με τον προβλεπόμενο εξοπλισμό όλοι, τριβάλιτσα, ενδοσυννενόηση, τους ζήλεψα, άμα μου έλεγαν πως είχαν οργώσει την Ευρώπη θα τους πίστευα. Φεύγω καθυστερημένα από τα διόδια για να τακτοποιήσω χαρτάκια και λεφτά, λέω να το ανοίξω λίγο να προλάβω την γυναίκα που έχει το άγχος (λες και οδηγάω πρώτη φορά, κοντά 50 χρονών άνθρωπος…), έχω μπροστά μου τον έναν από τους 3 με το BMW, αποφασίζω να τον τσιγκλίσω ότι και καλά θα προσπεράσω να δούμε πόσο πάει, δεν πρόκειται να με αφήσει εννοείται, βγάζω αριστερό φλας κοιτάει καθρέπτη πρέπει να γελάει κιόλας αλλά φυσικά το ανοίγει, απόλυτα προβλέψιμος… Στα 220 το κράνος μου κουνάει τρελά και μου κουνάει τα γυαλιά και δεν βλέπω και πολλά πράγματα, ο αριστερός μου καθρέπτης έχει θολώσει τελείως, το μπουφάν μου που έχω ανοίξει όλους τους αεραγωγούς φουσκώνει, μια τραγωδία, και βλέπω δεξιά το Honda μας, κόβω και μπαίνω στη θέση μου πίσω από το αμάξι της οικογένειας, ο άλλος -καλούς δρόμους να έχει- ελπίζω να μην συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς. Κάπου εκεί έχασα το εμπρός αριστερό καπάκι του φαίρινγκ που ο «μάστορας» είχε αφήσει ξεβίδωτο κι εγώ την πάτησα σαν αρχάριος και δεν το έλενξα, και με τις επικαλαμίδες που φοράω δεν κατάλαβα καν αν με χτύπησε την ώρα που το πήρε ο αέρας, καλά να πάθω, που θα πάει, άμα μεγαλώσω θα μάθω να μην εμπιστεύομαι τα μαστόρια… Ελπίζω να βρω κάποιο μεταχειρισμένο στο ebay γιατί για καινούργιο, δεν…