Καλημέρα σε όλους, μία περιγραφή του ταξιδιού μου στη Ρουμανία μαζί με τον συνταξιδιώτη Αλέξη
Η Ρουμανία είναι γενικά μία υπέροχη χώρα για μοτοτάξιδα, με πολλά πράγματα να δεις και με αποκορύφωμα τον καλύτερο κατά πολλούς δρόμο του κόσμου, το Τρανσφαγκαρασάν η DN7C!
Εκείνος ο Μάιος ήταν πολύ ζεστός, όμως τη μέρα της αναχώρησης βάλθηκε να μας τρελάνει και να διαψεύσει όλα τα προγνωστικά μοντέλα, βροχερός και κλειστός από παντού…
Μετά από ένα τηλεφώνημα στο Αλέξη αποφασίζουμε να «την κάνουμε» έτσι κι αλλιώς καθώς περιμέναμε πώς και πώς να ξεφύγουμε. Το σχέδιο προέβλεπε να διασχίσουμε όλη τη Βουλγαρία σε μία μέρα και να περάσουμε στη Ρουμανία διασχίζοντας με φέριμποτ το Δούναβη, καθώς η μοναδική γέφυρα που ενώνει τις δύο χώρες ήταν κλειστή για επισκευές (ο ποταμός είναι το φυσικό σύνορο). Φύγαμε λέμε!
Στα σύνορα οι αστυνομικοί μας μάς λένε απορημένοι:
«Λάθος μέρα διαλέξατε. Σαντάνσκι πηγαίνετε;»
«Ρουμανία! Εκεί δε θα βρέχει. Όλα καλά!»
Αδιάβροχα λοιπόν μέχρι τη Σόφια, όπου και σταματάμε σε ένα καλά οργανωμένο βενζινάδικο με βεραντούλα και καρέκλες. Μπαίνω μέσα και ζητάω δύο τσάγια που κοστίζουν ελάχιστα μόνο λεπτά (η λέξη είναι ίδια μόνο που το τσου προφέρεται πολύ παχύ):
«ΤΣάι;»
«Ντα»
«Γιούρο οκ;»
Χωρίς λέβα δυστυχώς τσάι γιοκ, νέμα, νόου. Και τότε ακριβώς συνέβη αυτό που λατρεύω κάθε φορά που ταξιδεύω με μηχανή. Μετά το πρώτο «σοκ» που προκαλεί η εμφάνιση και ο
θόρυβος της μοτοσυκλέτας, όλοι σε αγαπάνε, σε χαιρετάνε και σκίζονται να σε βοηθήσουν. Η κοπέλα μας έφερε τα τσάγια έξω στο τραπεζάκι μας και μάλιστα δωρεάν! Και όταν ρωτήσαμε ένα ζευγαράκι για τον σταθμό του φέριμποτ βγαίνοντας από την πόλη, προσπαθούσαν επί είκοσι λεπτά να μας εξηγήσουν και έφεραν μέχρι και χάρτη τον οποίο μας τον χάρισαν κιόλας. Μετά από λίγα χιλιόμετρα δε, θαύμα! Πινακίδα! Οριάχοβο ferry station από ‘κει! Ευτυχώς γιατί η βροχή όσο πλησιάζαμε στο Δούναβη δυνάμωνε σε βαθμό τιμωρίας και φυσικά σταμάτησε μόλις παρκάραμε δίπλα στο γκισέ.
«Μόλις περάσουμε απέναντι, βροχή τέλος» λέω στον Αλέξη.
Κάτι ήξερα. Μπαίνω μέσα για εισιτήρια, «Μπρόι κολέγκα» μου κάνει η ταμίας.
«Κολέγκα, αριθμό πινακίδας για να φεύγουμε!»
Ευτυχώς ο συγκεκριμένος πορθμός λειτουργεί συνεχώς χωρίς ωράριο και έτσι επιβιβαζόμαστε σχετικά γρήγορα στο το επίπεδο, τετράγωνο σκάφος. Είμαστε οι μοναδικοί με μοτοσυκλέτα και παρκάρουμε προσεκτικά ανάμεσα σε ένα φορτηγό και ένα από τα ελάχιστα αυτοκίνητα. Δεν υπάρχει χώρος για επιβάτες, οι οποίοι θα πρέπει να παραμείνουν μέσα στα οχήματά τους, παρά ένα μικροσκοπικό κομοδέσιο στο κέντρο του σκάφους όπου και μας καλούν και μας πιάνουν την κουβέντα. Η ώρα κυλά γρήγορα και πατάμε ρουμάνικο έδαφος το απογευματάκι. Και χωρίς βροχή!
Ο ρουμάνος αστυνομικός στο τελωνείο έχει κι αυτός κέφια:
«Τι έκει τσάντα; Μεταξά;»
«Ούζο!»
«Go, go!»
Ο πρώτος μας προορισμός στη Ρουμανία ήταν η Κραϊόβα, όπου και είχα κλείσει από πριν ξενοδοχείο. Σταματάω ένα ταξί και του λέω να πάει μπροστά και να τον ακολουθήσουμε στο ξενοδοχείο για πέντε ευρώ, καλό κόλπο που είχα κάνει παλιότερα και στο Βελιγράδι. Φτάσαμε αργά το απόγευμα, αλλά το βραδάκι πετύχαμε ένα μεγάλο πανηγύρι με αχανείς πάγκους με ψητά και άφθονη μπυρίτσα (0,70 το μεγάλο ποτήρι).
Η Κραϊόβα είναι μία ομορφούλα πόλη που είναι, όπως και όλη η χώρα, πολύ καθαρή και νοικοκυρεμένη. Το επόμενο πρωί εκεί που χθες το βράδυ έτρωγαν κι έπιναν χιλιάδες άνθρωποι δεν υπήρχαν σκουπίδια πουθενά και τα μάρμαρα της πλατείας καθαρίζονταν με πλυστικά μηχανήματα από ειδικά συνεργεία.
Απάντηση με παράθεση
)
