Καλημέρα σε όλους, εδώ οι εμπειρίες από το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι στα Βαλκάνια με τον Αλέξη μέσα από Αλβανία, Μαυροβούνιο, Βοσνία μέχρι τη νότια άκρη της Κροατίας στο Ντουμπρόβνικ και επιστροφή μέσω αλβανικής ακτής και Βορείου Ηπείρου.
Αυτό ήταν και το πρώτο ταξιδιωτικό που έγραψα και δημοσιεύσα για αυτό είναι και λίγο πιο μακροσκελές, με περισσότερο κείμενο και μία μικρή περιγραφή της γνωριμίας μου με τον συνταξιδιώτη στην Αραβία. Επίσης μια και αυτοπαρουσιάστηκα λογοτεχνικώς στο σχετικό νήμα, ας αρχίσουμε με τον Ταξιδευτή, ένα ποίημα από το δεύτερο βιβλίο μου με τίτλο Αβλέμμων βυθός:
Ο ταξιδευτής
Σαν ξεκίνησα για το πρώτο ταξίδι
νόμισα ότι γρήγορα θα τελείωνε•
με τρόμαξε ο χρόνος,
η απόσταση και η αναζήτηση,
όμως ακόμα
διψούσα να κινήσω προς τα εκεί.
Τώρα τα πόδια μου κουράστηκαν
και τα χρήματά μου τελείωσαν•
ο ήλιος με τυφλώνει
και η άμμος μου καίει τους αγκώνες
όμως ακόμα
δεν ξέρω που ακριβώς θέλω να πάω.
Καλή ανάγνωση!
Rewind: Ντόχα, Απρίλιος 2009
Βρίσκομαι στην πρωτεύουσα του Κατάρ φιλοξενούμενος από φίλο που δουλεύει εκεί, με σκοπό να παρακολουθήσουμε τον πρώτο Moto GP αγώνα της χρονιάς. Εκεί γνωρίζω ακόμη έναν Έλληνα, τον Αλέξη, με τον οποίο και κάνω μία άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση που καταλήγει κάπως έτσι:
"Μα καλά, τόσους μήνες εδώ και δεν κατέβασες τη μηχανή;"
"Πλάκα κάνεις; Δεν είναι για μηχανές εδώ με τέτοια ...ζέστη!"
Η αλήθεια ήταν ότι ο Απρίλιος εκεί έμοιαζε περισσότερο με Ιούλιο αλλά εν πάση περιπτώσει, το καλύτερο ήρθε αμέσως μετά:
"Άστα, μόλις επιστρέψω θα φύγω αμέσως ταξίδι με τη μηχανή να ξεσκάσω!"
"Για που;"
"Για όπου! Θέλω μόνο να βάλω μπρος και να φύγω, να οδηγήσω!"
"Ωραίος τύπος" σκέφτηκα, "να και κάποιος που δεν θέλει έξι μήνες ψήσιμο μόνο για να ξεκινήσει. Αλλά αφού δουλεύει εδώ..."
Η καταρρακτώδης βροχή καταμεσής της ερήμου, δευτερόλεπτα πριν την έναρξη του αγώνα, απλά επιβεβαίωσε ότι ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ...