Γεια σε όλους, μία περιγραφή του ταξιδιού μου μέσα από τα Βαλκάνιά μας και την Κεντρική Ευρώπη στα χωράφια της πάλαι ποτέ Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.
Ας μπούμε και πάλι στο κλίμα με ένα ποίημα από το πέμπτο μου βιβλίο, Πολλαχώς:
Απόπλους
Σάλπαρε πάλι με τέτοιον καιρό!
Χωρίς δισταγμό γλίστρησε μες στην καταιγίδα,
οι κάβοι του λύθηκαν μόνοι τους θαρρείς…
Οι νέοι κοιτούν με λαχτάρα στα κύματα,
οι παλιότεροι κουνάνε το κεφάλι.
Έτσι είναι κάποια καράβια,
ετοιμοκίνητα όπως πρέπει,
με ξάρτια στραβά και πρόθυμες γάστρες
ορμάνε σε αγριεμένες θάλασσες
κι ουρλιάζουν στην ομίχλη.
Ποιος νοιάζεται για καιρό με τέτοια πορεία;
Ποιος νοιάζεται για πορεία με τέτοιον καιρό;
Έτσι θα είναι κάποια καράβια,
Σήμερα
Άυριο
Πάντα.
Επιστρέφοντας λοιπόν από άλλο ένα αξέχαστο ταξίδι με μηχανή, διαπίστωσα ότι στην πορεία μου και κατά την επιστροφή μου διέσχισα ή οδήγησα μέσα σε εννέα διαφορετικές χώρες σε μία περίπου εβδομάδα! Ίσως αυτό να ακούγεται παράξενο αλλά αυτό δεν ήταν ο πρωταρχικός σκοπός μου καθώς όταν σχεδίαζα τη διαδρομή και ένωνα τα σημεία στον χάρτη, μόνη μου έγνοια ήταν ένα ολοκληρωμένο ταξίδι με όμορφες διαδρομές που να οδηγούν διαδοχικά σε αντίστοιχα ωραίους προορισμούς. Έτσι σιγά - σιγά και χωρίς να το καταλάβω σχηματίστηκε μία κυκλική διαδρομή που εκτεινόταν από τα Βαλκάνια μέχρι την κεντρική Ευρώπη, την οποία θα επιχειρούσαμε να ακολουθήσουμε εγώ και ο συνταξιδιώτης μου Αλέξης στις αρχές του περασμένου Ιουλίου, και τελικά κατέληξα να ολοκληρώσω μόνος, δύο μήνες αργότερα.
Η, εκ νέου, μοναχική περιπέτεια λοιπόν, άρχισε έχοντας εντοπίσει ένα μεγάλο άνοιγμα στον καιρό πάνω από την περιοχή που με ενδιέφερε. Βέβαια ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι η πρόβλεψη για επτά ημέρες και για τόσο μεγάλη επιφάνεια θα ήταν πιο πολύ τυπική, αλλά στην πορεία τα προγνωστικά μοντέλα αποδείχθηκαν για μια φορά απολύτως σωστά! Στη Θεσσαλονίκη είχε 34 βαθμούς και ακόμα και το χάραμα που σηκώθηκα για να αναχωρήσω η ζέστη ήταν έντονη και έτσι έβαλα τα καλοκαιρινά μου και κατάφερα να χωρέσω στον σάκο εξοπλισμό για όλες τις εποχές, για να είμαι εξασφαλισμένος και ήσυχος. Μετά τα πρώτα χιλιόμετρα κατέληξα στον συνδυασμό διάτρητου παντελονιού με δερμάτινο μπουφάν καθώς εκτός πόλης ήταν μια χαρά, και επιστροφή στο διάτρητο μπουφάν λίγο πριν φτάσω στο Βελιγράδι και το καυτό κέντρο του.
Αυτή τη φορά θα ανέβαινα από Σκόπια και θα χρησιμοποιούσα τα λιγότερα χιλιόμετρα της διαδρομής σε σχέση με τον δρόμο της Βουλγαρίας για ένα πέρασμα από το κρατίδιο του Κοσσόβου. Η αδημονία μου να οδηγήσω και να ξεφύγω απ’ όλα με έκανε να σκεφτώ να προσπεράσω το Βελιγράδι και να σπάσω το προσωπικό μου ρεκόρ των 1146χλμ σε μία μέρα, αλλά το γεγονός ότι έχω δωρεάν διαμονή και παρέα εκεί θα καθιστούσε κάτι τέτοιο παράλογο.
Έτσι πρόσθεσα το πέρασμα από Κόσσοβο σαν μία ελαφρώς ματαιόδοξη μέση λύση. Η διαδρομή μέσω Σκοπίων έχει δύο σχετικά καλά σημεία, την κοιλάδα του Αξιού μπαίνοντας και τα διάσελα μετά το Μπέλες, αλλά έχει και κάτι πολύ ενοχλητικό. Τρεις σταθμούς διοδίων στους οποίους πληρώνω ενάμιση ευρώ τη φορά… Δεν με πειράζει το ποσό αλλά το γεγονός ότι το πληρώνω για χάλια δρόμους, κόβεται ο ρυθμός μου και καθυστερώ. Προσθέστε και δυο στάσεις στα σύνορα και καταλαβαίνετε. Για αυτό συνιστώ πάντα το πέρασμα από Βουλγαρία που πλέον έχει καλούς δρόμους, ομορφότερη διαδρομή και η χασούρα σε χρόνο είναι ελάχιστη λόγω έλλειψης διοδίων.
Φτάνοντας στα σύνορα με το Κόσσοβο, ο υπάλληλος μου ζητάει 15 ευρώ για πράσινη κάρτα καθώς αυτή που φυσικά έχω και ισχύει σε όλο τον κόσμο δεν τους κάνει. Του λέω ότι κάποιος άλλος πλήρωσε πρόσφατα μόνο 10 και με τα πολλά δέχεται και μόλις τα παίρνει μου λέει πέρνα χωρίς να δει καν το διαβατήριο μου. Λίγο πριν φύγω όμως με ρωτάει που πάω, στο Βελιγράδι του λέω, περίμενε μου λέει. Τότε λοιπόν μαθαίνω πως ο μόνος τρόπος για να μπει κανείς στη Σερβία μέσω Κοσσόβου είναι να έχει κάνει προηγουμένως ακριβώς το αντίθετο και να έχει σέρβικη σφραγίδα στο διαβατήριό του! Επειδή η κατάσταση αρχίζει να περιπλέκεται, αποφασίζω να διασχίσω το Κόσσοβο προς Βιτίνα και να βγω ξανά στα Σκόπια ώστε να συνεχίσω μέχρι το Βελιγράδι απερίσπαστος. Όπερ και εγένετο λοιπόν, και μετά την κλασική στάση στο Νις είμαι Βελιγράδι απογευματάκι Τετάρτης με σκοπό να διανυκτερεύσω και να ξεκινήσω πρωί-πρωί και πάλι προς τα (πιο) βόρεια