Στη σχολή οδήγησης ξεκίνησα με παπί, κατόπιν πήγα σε Honda CB400 SuperFour και τέλος σε CBF600 με το οποίο έδωσα εξετάσεις.
Το CB400 ήταν κακοσυντηρημένο, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ το ζύγισμά του και η θέση οδήγησης. Σπάνια βλέπω στο δρόμο μερικά καλοσυντηρημένα και τα θαυμάζω. Αυτό που οδηγούσα, ήταν σχετικά απρόθυμο στην επιτάχυνση, αλλά πολύ προοδευτικό στο γκάζι. Φυσικά στα μαθήματα το δούλευα σε χαμηλές και μεσαίες στροφές. Δεν ξέρω πώς θα πήγαινε στις υψηλές στροφές, ούτε πόση διαφορά θα είχε αν ήταν καλά συντηρημένο.
Το CBF600 ήταν βαρύ σε αίσθηση, αλλά επιτάχυνε πιο γρήγορα από το CB400. Όμως ήταν λιγότερο προοδευτικό στο γκάζι, ήθελε περισσότερη προσοχή. Το οδηγούσα και σε υψηλές στροφές, αφού οι δύο δοκιμασίες επιτάχυνσης στην πίστα απαιτούσαν τέτοια χρήση. Η αλήθεια είναι ότι, ως άπειρο οδηγό, με τρόμαζε πάνω από τις 6.000 rpm. Είχε υψηλό κέντρο βάρους, ενώ και εμφανισιακά δεν μου άρεσε πολύ. Ο δάσκαλος έλεγε ότι μέσα στην πόλη είχε κατανάλωση σαν αυτοκίνητο 1.600 cc, ενώ τα καλοκαιρία ανέβαζε συχνά υψηλή θερμοκρασία.
Γενικά τα τετρακύλινδρα είναι ακατάλληλα για συνθήκες μποτιλιαρίσματος. Μόλις περάσουν 20 λεπτά οδήγησης, ακόμα και το χειμώνα, θα δουλεύει συχνά το βεντιλατέρ. Εσύ όμως λες ότι η δουλειά σου απέχει 3,5 χιλιόμετρα από το σπίτι. Σε τέτοια απόσταση δεν έχει προλάβει καν να ζεσταθεί το λάδι.
Προσωπικά θα πήγαινα με ποδήλατο ή με τα πόδια για τόσο μικρή απόσταση.