Γενικά ο κόσμος (στην πλειοψηφία του) ήταν και θα είναι πάντα με τον νικητή.
Ο κάθε "θεός" και με τη γενιά του. Αυτη τη στιγμή μεγαλώνουν πιτσιρικάδες με παραστάσεις του Μαρκεζ ως "θεού" οπότε αυτόν μαθαίνουν αυτόν θα θεοποιήσουν αυτοί και ας γκρινιάζουν κάτι γερόντια για τον Ρόσσι. Ο πιτσιρικάς που έχει ανάγκη να "γ@μαεί" μέσα του και να αισθάνεται νικητής, δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον Ρόσσι, γιατί πολύ απλά ο Ρόσσι δε νικάει πια. δε πάει να χτυπιέται ο γέροντας δίπλα του να του εξηγεί οτι ο Ρόσσι ήταν θεός.
Ο μικρός γιός μου (ούτε 6 χρονών), άκουγε απο τον θείο του συνέχεια για μια συγκεκριμένη ποδοσφαιρική ομάδα. ώσπου τον κατάφερε τελικά να φωνάζει συνθήματα για αυτή. την επόμενη χρονιά που πήρε πρωτάθλημα άλλη ομάδα, στο σχολείο τα περισσότερα παιδάκια ήταν με τον πρωταθλητή. Μέσα σε -2 μέρες άλλαξε και ο μικρός. Γιατί πολυ απλά ο μικρός ήθελε να ανήκει στου νικητές και αυτός. Το παράδειγμα το λέω για να δείξω πως λειτουργούν οι άνθρωποι όταν είναι σε επίπεδο νηπιακό χωρίς να έχουν μπει αρκετά στερεότυπα ακόμα.
έτσι και με τα αθλήματα. Ο πρωταθλητής κερδίζει και τους οπαδούς. βρίσκεται στις βασικές ανάγκες του ανθρώπου να ταυτίζεται με αυτόν που κερδίζει/ Γ@μαει / έχει λεφτά κτλ.
επίσης πολύς κόσμος (ειδικά οι άντρες που παρακολουθούν τακτικά κάποιο σπορ) ψάχνουν ένα αποκούμπι μόνιμα, ένα father figure που θα του προσδώσουν μυθικές διαστάσεις. θα τους αποδώσουν πράγματα που ούτε οι ίδιοι οι αθλητές ήταν ικανοί να πιστέψουν οτι κάνουν.
Σένα, Ρόσσι, Μαραντόνα (ενδεικτικά παραδείγματα). πολλοί αθλητές μπορεί να έκαναν πολυ περισσότερα πράγματα απο αυτούς και κυρίως να ήταν καλύτεροι στο άθλημα που έκανε ο καθενας τους. Δύσκολα όμως οι άνω οπαδοί θα αποχωριστούν την εσωτερική ανάγκη τους να τους θεοποιήσουν.