Πάντα έρχεται η στιγμή στη ζωή όλων που θα μας δοθεί ένα καλό μάθημα.Εκεί που θα είναι κάποιος άνετος και θα υποτιμήσει μια κατάσταση η οποία φαινομενικά δείχνει εύκολη,εκεί η ζωή ή το σύμπαν ή ο Θεός (όπως σας εξυπηρετεί ονομάστε το) θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους ως ένας άριστος μαριονετίστας. Αυτό θα συμβεί όταν υποτιμήσεις έναν άνθρωπο,μια μοτοσυκλέτα,ένα αυτοκίνητο,τον καιρό ή ένα βουνό στην περίπτωσή μου.
Αν γύρναγα τον χρόνο πίσω στο 2015 και έλεγα ''ας ανέβω πρώτα στα χαμηλά βουνά και ας πιάσω τελευταία τα ψηλά,τον Όλυμπο,τα Βαρδούσια,την Τύμφη μιας και αυτά θα είναι πιο δύσκολα'' θα είχα πέσει σε σημαντικές παγίδες όχι μόνο απο άποψη επικινδυνότητας όπως στο Δοκίμι Παχτουρίου αλλά και απο άποψη ταλαιπωρίας,όπως συνέβη το Σάββατο στον Ζαγαρά Βοιωτίας.
Με ύψος 1525m μόνο δέος δεν προκαλεί το άκουσμά του ακόμα και σε έναν αρχάριο,πόσο μάλλον σε έναν μπαρουτοκαπνισμένο.Στην πραγματικότητα όμως αν δεν βρεθείς εκεί δε θα μπορέσεις ποτέ να αντιληφθείς περι τίνος πρόκειται.Στις φωτογραφίες θα δεις ένα κακοτράχαλο δύσβατο τεραίν,όμως αν δεν το περπατήσεις για σχεδόν 6 ώρες και δε νιώσεις τον πόνο στα πόδια σου πως θα καταλάβεις τη δυσκολία του?Είναι σαν μέσα απο μια ταινία νε μπορέσεις να βιώσεις τον πραγματικό πόνο του να φας μια σφαίρα.Μπορείς?Όχι βέβαια...
Δυστυχώς ή και ευτυχώς για μερικούς,ορισμένα πράγματα είναι βιωματικές εμπειρίες.Εγώ πάντως με τοποθετώ στους ''ευτυχώς'' παρόλο που πόνεσα για να πατήσω στην ψηλότερη κορυφή αυτού του κακοτράχαλου και αφιλόξενου βουνού.Δεν έχει καμία σημασία,βρέθηκα μπροστά σε μια πρόκληση,ζόρισα το κορμί μου και την ψυχή μου για να πετύχω τον στόχο μου και αυτό έχει σημασία για μένα.Ναι,μάλλον υπήρχε πιο εύκολο μονοπάτι αλλά λόγω υποτίμησης θεώρησα οτι ένα βουνό 1525m και 400 μέτρα υψομετρικής διαφοράς θα είναι παιχνιδάκι για μένα οπότε επέλεξα να το ανέβω χωρίς μονοπάτι ώστε να προλάβω να κάνω και 3-4 έξτρα χωμάτινες διαδρομές που ήθελα.
Υπολόγισα όμως χωρίς τον απόλυτο άρχοντα της τοποθεσίας,αυτόν που καθορίζει το πόσο εύκολα θα ανέβω και υπο συνθήκες το ΑΝ θα ανέβω.Για το ίδιο το βουνό μιλάω φυσικά.
Η προσέγγιση μου ήταν απο τη μεριά της Δομβραίνας.Απο εκεί ανέβηκα στην Ιερά μονή Μακαριωτίσσης.Λίγο πριν το μοναστήρι ξεκινάει ένας χωματόδρομος ο οποίος ανεβαίνει ψηλά στο βουνό και απο τη μία μεριά πάει στο ιερό των Μουσών,την Ασκρη ή την Ευαγγελίστρια,ενώ απο την άλλη πλευρά καταλήγει στην Αγία Αννα.
Εδώ στην αρχή του χωματόδρομου.Πίσω δεξιά ο Ελικώνας.Βρίσκομαι ήδη στις παρυφές του Ζαγαρά.
Η διαδρομή μέχρι το σημείο που συνέχισα με τα πόδια.Δώστε βάση απο το 9.00 και μετά.
Κάπου εδώ σταματάω σε ένα παλιό μαντρί.Τίποτα όμως δεν προμηνύει τι θα επακολουθήσει.Τα 400 μέτρα υψομετρικής σε νορμάλ τεραίν τα βγάζω σε 1 ώρα και ένα τέταρτο.Σε καλό μονοπάτι μπορεί και λιγότερο.Σε αυτό το είδος βουνού όμως τα πάντα αλλάζουν.
Στα πρώτα μέτρα ανεβαίνοντας ρίχνω κλεφτές ματιές στον κορινθιακό και στον κόλπο της Δομβραίνης. Χειμωνιάτικες καθαρές εικόνες!
Πολύ σύντομα διαπιστώνω πως το τεραιν δεν ήταν όπως περίμενα.Είναι βραχώδες μέχρι όσο φτάνει το μάτι μου.
Οσο περνάει η ώρα δυσκολεύει.Μπλέκω σε ρέματα,δολίνες και περπατάω μόνιμα σε βράχια
Χαμηλά διακρίνεται το Κορομπίλι πάνω απο την Αλυκή και αριστερά λίγο πιο πίσω ο Κιθαιρώνας.