Μέχρι να ανοίξουν οι δρόμοι και να ξαναρχίσουμε τα ταξίδια - ελπίζω τον προσεχή Σεπτέμβριο να υλοποιηθεί το πλάνο για Μεγάλη Βρετανία - παραθέτω ένα αξέχαστο μοναχικό μου ταξίδι που έκανα το καλοκαίρι του 2018 για ένα μήνα σε κάποιες απ' τις ακρογωνιές της Ευρώπης (είχα "κρεμάσει" στο forum παλαιότερα τα βίντεο απ' αυτό το ταξίδι):
Το ηλιοβασίλεμα της Πέμπτης 07/06/18 με βρίσκει να απολαμβάνω μέσα από τη ζελατίνα του κράνους τα ειδυλλιακά παράλια της Αιγιαλείας. Έχει περάσει περίπου μια ώρα από την αναχώρησή μου από την Αθήνα κι ακόμη δεν έχω καταφέρει να καταλαγιάσω ένα κάποιο άγχος που με συνοδεύει - όπως πάντα - στην αρχή κάθε ταξιδιού. Είμαι στο δρόμο για το Motoeurope 2018 και μερικά πράγματα είναι διαφορετικά σε σχέση με τα δύο προηγούμενα:
· Είναι η πρώτη φορά που θα περιδιαβώ την Ευρώπη με τη μοτό ολομόναχος, χωρίς τη συντροφιά της συζύγου μου.
· Το οδοιπορικό - στο μεγαλύτερο μέρος του - είναι, ηθελημένα, γενικό και αόριστο: Θέλω αυτές τις μέρες να σηκώνομαι οποτεδήποτε και να φεύγω για οπουδήποτε. Την πορεία, τη διανυκτέρευση και το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας θα οριστικοποιώ την προηγουμένη το βράδυ.
· Το εισιτήριο επιστροφής έχει ανοιχτή ημερομηνία, ώστε να μπορώ να κάνω αλλαγή είτε προς τα κάτω (παρατεταμένη κακοκαιρία, κούραση, μοναξιά) είτε προς τα πάνω ("περνάω τέλεια και δεν θέλω να γυρίσω").
Όταν ξεπροβάλει στο βάθος η γέφυρα του Ρίο, η διάθεση έχει αρχίσει να αλλάζει. Το άγχος έχει δώσει τη θέση του σε μια χαλαρότητα. Όταν, βράδυ πια, φτάνω στην Πάτρα, ένα burger σ' ένα μπεργκεράδικο κοντά στο λιμάνι, η τακτοποίηση της μηχανής στα αμπάρια και η δική μου στην καμπίνα βοηθάνε ώστε η χαλαρότητα να εξελιχθεί σε ευχάριστη διάθεση. Και όταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα αράζω στο κατάστρωμα, συντροφιά μ' έναν φρέντο εσπρέσο, ένα τσιγάρο και μια υπέροχη βραδιά, με δυσκολία κρατιέμαι να μην κραυγάσω από ενθουσιασμό. Το Motoeurope 2018 ξεκινάει!
(Σημαντική σημείωση: Επειδή δεν γίνεται road trip χωρίς σκηνές από τους δρόμους με μουσική υπόκρουση, έχω δημιουργήσει τέσσερα 8λεπτα φιλμάκια, που βοηθάνε στην καλύτερη εικόνα του ταξιδιού. Ανάλογα, χωρίζω την περιγραφή σε 4 κεφάλαια και στο τέλος κάθε κεφαλαίου έχω κρεμάσει το αντίστοιχο φιλμάκι).
Κεφάλαιο 1 (07/06 - 12/06)
Παρασκευή 08/06 (εν πλω)
Είχα πάνω απο 10ετία να βγω στη Βενετία. Η επιλογή τα τελευταία χρόνια ήταν η Ανκόνα, με σαφώς μικρότερη διάρκεια ταξιδιού. Τελικά το ταξίδι εξελίχθηκε σε μια χαλαρωτική κρουαζιέρα στα ήρεμα νερά της Αδριατικής.
Η μέρα ξεκινάει με καφέ στο κατάστρωμα, το μεσημέρι δοκιμάζω μοριακή κουζίνα στο 3άστερο michelin εστιατόριο του πλοίου,
και το απόγευμα αγοράζω (ακριβά) μια κάρτα internet για να δω στο tablet μου τον Αυστριακό Dominic Thiem στους ημιτελικούς τένις Roland Garros. Να μη σας τα πολυλογώ, σε λίγα λεπτά είχε μαζευτεί ένα τσούρμο Αυστριακοί τουρίστες γύρω μου και πανηγυρίζαμε όλοι μαζί την επιτυχία του συμπατριώτη τους στριμωγμένοι μπροστά σε μια οθόνη 10 ιντσών. Είχε πλάκα!
Σάββατο 09/06 (Venice - Innsbruck, 326 km)
Κατά τις 07.00 πιάνουμε λιμάνι,
και στις 08.00 έχω βγει από το πλοίο και ετοιμάζομαι για αναχώρηση. Δίπλα μου έχει παρκάρει μια 6μελής παρέα με τις μηχανές τους, από Ιωάννινα και Σάμο (αν θυμάμαι καλά) και πηγαίνουν να παρακολουθήσουν το MotoGP στην Βαρκελώνη. Βέβαια δεν θα ακολουθήσουν τη σύντομη οδό (Βόρεια Ιταλία, Νότια Γαλλία και ... φθάσαμε), αλλά την τεθλασμένη (Αυστρία, Ελβετία, Κεντρική Γαλλία κτλ). Σωστοί!! Επόμενος σταθμός και γι' αυτούς το Innsbruck, αλλά θα πάνε από εθνική οδό. Μολονότι η πρόγνωση καιρού για εκεί ψηλά στα βουνά δεν είναι αισιόδοξη, αποφασίζω να μην αλλάξω το μοναχικό πρόγραμμά μου, τους αποχαιρετώ και ξεκινάω για Δολομίτες. Τα πρώτα 100 χλμ ακολουθώ την Α27 σε μια ευχάριστη διαδρομή. Λίγο πριν το Belluno μπαίνω σε επαρχιακό δρόμο και σε λίγα χλμ κινούμαι μέσα στο National Park of the Belluno Dolomites. Το τοπίο αλλάζει άρδην, το πράσινο πυκνώνει, γραφικά χωριουδάκια με αρχιτεκτονική ανάμεσα στο βορειοιταλικό και το τυρολέζικο στυλ απλώνονται μπροστά μου, ο καιρός - σε αντίθεση με τις προγνώσεις - είναι υπέροχος, ο ενθουσιασμός χτυπάει κόκκινο και κάποια στιγμή στο βάθος... σοκ και δέος. Σαν σε ταινία σινεμασκόπ, μπροστά μου υψώνονται οι Δολομίτες. Αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα της φύσης, η πιο μεγαλειώδης απ' όλες τις οροσειρές των Άλπεων, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από το 2009.