Πάνω σε αυτά που έγραφα στο προηγούμενο ταξιδιωτικό,πόσες μέρες λοιπόν καθαρές θα βρω μέσα στον Σεπτέμβρη για μακρινή εξόρμηση?Την Κυριακή που μας πέρασε όποιος παρακολούθησε τον καιρό είδε ότι μια εξόρμηση σε οποιοδήποτε βουνό της Ελλάδας θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.Η μία απο τις 4 μέρες του Σεπτέμβρη λοιπόν χάθηκε και το μοναδικό ιδανικό μέρος για εκδρομή ήταν η Εύβοια.
Όταν λέω χάθηκε φυσικά δεν εννοώ ότι το ταξιδιωτικό στην Εύβοια υστέρησε σε εικόνες συγκριτικά με μια μακρινή εξόρμηση που θα ήθελα να κάνω,ίσα ίσα αυτά που θα δείτε θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό,απλώς όσο η μέρα είναι μεγάλη θα ήθελα να την εκμεταλλευτώ και να πετύχω στόχους που σε ένα μήνα απο τώρα θα είναι άπιαστοι.
Η Εύβοια φυσικά πέρα απο τη Δίρφη(1743m) δεν έχει κάποιο άλλο βουνό ψηλότερο απο 1500 μέτρα,παρόλο που τα βουνά της είναι απίστευτα όμορφα και σε πολλά σημεία θυμίζουν Πίνδο.Το αρχικό πλάνο ήταν να ανέβω στο Ξεροβούνι,το μικρό ξαδερφάκι της Δίρφυος που στέκεται απέναντί της με υψόμετρο 1453m( τι αριθμός και αυτός...). Μόλις έφτασα εκεί κοντά όμως ο καιρός ήταν κλειστός κοντά στην κορυφή και το ανέβαλλα για κάποια άλλη φορά.
Το Ξεροβούνι το είχα δει πρόσφατα σε ένα όνειρο το οποίο όμως εξελίχθηκε σε εφιάλτη.Ξαφνικά ενώ ανέβαινα με καθαρό καιρό, μαύρισαν όλα σαν να νύχτωσε και βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα.Σύντομα ξύπνησα ιδρωμένος και ανακουφισμένος συνειδητοποιώντας ότι ήταν απλά ένα όνειρο.Τώρα για ποιό λόγο είδα στον ύπνο μου ένα βουνό που δεν έχω ανέβει ενώ έχω ήδη ζήσει διάφορες τρομακτικές στιγμές σε κάποια που έχω ανέβει,θα σας γελάσω...παιχνίδια του μυαλού είναι αυτά και μακάρι να μένουν εκεί.
Το Ξεροβούνι πάντως αποδείχτηκε γενικά φιλόξενο αν εξαιρέσω κάποια δύσκολα περάσματα στους χωματόδρομούς του.
Το προσέγγισα απο την πλευρά της Σέτας απο την οποία έφτασα μέσω Γυμνού