Ξυπνάω μέσα σε έναν μικρό κύλινδρο,ζαλισμένος με φρικτούς πόνους κυρίως στο χέρι μου.Φώτα απο πάνω με τυφλώνουν.Νομίζω ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα όνειρο αλλά δε μπορεί,δε γίνεται να νιώθω τόσο πόνο,μάλλον είμαι ξύπνιος γαμώτο...
Νιώθω 2 παρουσίες μέσα στον χώρο,τους ρωτάω τι συμβαίνει. '' Είχες ένα ατύχημα,έπεσες σε μια κολώνα'' μου λένε.Μόλις το ακούω αμέσως προσπαθώ έντρομος να καταλάβω αν νιώθω απο τη μέση και κάτω,ευτυχώς όλα είναι καλά.Νιώθω όμως ότι έχω χτυπήσει πολύ δυνατά και έχω διάφορα κόκκαλα σπασμένα πάνω μου με αποκορύφωμα το δεξί μου χέρι που με πονάει φρικτά.Τι έγινε ρε?Πως?Που?Πότε?
Δε θυμάμαι τίποτα.Που ήμουν την τελευταία φορά άραγε? Ποτέ δεν κατάφερα να θυμηθώ. Ήταν 28-10 του 2010...
Ίδια μέρα και 11 χρόνια μετά η εικόνα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη αλλά το ίδιο εύθραυστη και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ.Απο το Ζενίθ μέχρι το Ναδίρ απέχουν μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου.
Εκμεταλλεύτηκα την αργία και τον εκπληκτικό καιρό και έκανα μια απο τις καλύτερες αναβάσεις της ορεινής μου πορείας.Ο στόχος μου ένας απο τους δυσκολότερους στην Ελλάδα, ο Μπούμιστος,ένα μυστηριώδες βουνό που απο τη μια πλευρά είναι ξερό και απο την άλλη έχει μαύρα έλατα όμοια με των Αγράφων.Ήταν λημέρι των Κατσαντωναίων και ο θρύλος λέει ότι μετέφεραν άθελά τους σπόρους απο τα Άγραφα με τα τσαρούχια τους.Και σίγουρα ήταν καλό λημέρι γιατί πόσοι είχαν άντερα να ανέβουν αυτό το κακοτράχαλο βουνό και να τους κυνηγήσουν?Πολύ λίγοι θα σας πω.Μόνο αντίστοιχοι σκληροτράχηλοι και μαθημένοι στα βουνά θα τόλμαγαν.
Σίγουρα τα 1577m δεν τρομάζουν όταν τα διαβάζεις όμως ο Μπούμιστος είναι πάντα εκεί έτοιμος να σε τσακίσει ψυχολογικά αν σε βρει μπόσικο,αν δεν έχεις ξεκουραστεί καλά,αν έχεις πιεί την προηγούμενη μέρα,αν απλά δεν είσαι έτοιμος ψυχολογικά να το ανέβεις.
Δορυφορική εικόνα του Μπούμιστου.Η προσέγγιση έγινε απο την Κομπωτή,απο τη βόρεια πλευρά του.
Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στην Κατούνα