Τελευταία εξόρμηση για το 2021 και θα έλεγα ότι ήταν ακριβώς όπως την είχα ονειρευτεί. Κοίταξα τα αρχεία μου και το Πήλιο ήταν το 60ο βουνό που πάτησα στην κορυφή του αυτήν την περίεργη χρονιά. Τα lockdown δε με πτόησαν και μια φαινομενικά χαμένη χρονιά ήταν τελικά αρκετά παραγωγική απο άποψη εξορμήσεων. Με τα ανάλογα ρίσκα βέβαια που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν.
Το βουνό των Κενταύρων πάντα με τραβούσε σα μαγνήτης ειδικά αυτήν την εποχή. Έχει τύχει αρκετές φορές μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς να βρεθώ εκεί. Σημαδιακό? Ποιός ξέρει...
Όπως κάθε χρόνο, στα πρώτα χιόνια σχεδόν κάθε χρόνο επιδιώκω μια ανάβαση, πριν προλάβουν να παγώσουν. Όσο το χιόνι είναι μαλακό υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες και κούραση αλλά για κάποιο λόγο μου αρέσει να περπατάω και να βυθίζομαι μέσα του.
Η προσέγγιση του βουνού έγινε απο τον κλασσικό δρόμο που περνάει απο την Πορταριά και τη Μακρυνίτσα και καταλήγει στα Χάνια. Εντάξει για τη θέα στον Παγασητικό τι να πούμε. Η λέξη μαγεία είναι λίγη για να περιγράψει αυτό που βλέπεις ανεβαίνοντας. Και αν πας και ακόμα ψηλότερα δεν υπάρχει καν λέξη να περιγράψει αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα.