Αγαπητοί φίλοι και φίλες θα ήθελα την αποψινή να θέσω ένα ερώτημα το οποίο με ταλανίζει περισσότερο από κάθε άλλο, τώρα πια που έμαθα πού είναι ο μοχλός των ταχυτήτων, το γκάζι και το φρένο πάνω στη μοτοσυκλέτα και σε ένα μήνα θα κυκλοφορώ με δαύτη.
Ένα μικρό μπακ στορι, ως οδηγός αυτοκινήτου τα τελευταία χρόνια αποφάσισα, για λόγους προφανείς, να στραφώ σε δίτροχο ως μέσο καθημερινής μετακίνησης στην βουλιαγμένη (από αυτοκινητα) Αθήνα.
Όπως και σε όλους μας, μου έχει τύχει πάμπολλες φορές να διαπιστώσω πως δεν υπάρχει καμία προσοχή κάποιες φορές από ορισμένους έως αρκετούς οδηγούς, που πέρα από το να με κάνει να αναγκαστώ να αντιδράσω σαν τον Ταρζάν σε μίνι εγκεφαλικό επεισόδιο- σε αυτό το σημείο να πω πως έχω γλιτώσει και κάποιους μηχανόβιους ( συνήθως καμικάζι --εεεέ ντελίβερι ήθελα να πω!)από δική τους απροσεξία/πακέτωμα στοπ-προτεραιότητας/εκκίνηση σε δρόμο από στάση χωρίς έλεγχο κ.α. με έχει κάνει να αναρωτηθώ πολλές φορές τι θα γινόταν αν καβαλούσα μηχανή.
Και η απάντηση συνήθως είναι ότι πιθανότατα να άφηνα τα κόκκαλα μου στην άσφαλτο φυσικά..
Δε, -είπα θα είμαι εντελώς ειλικρινής- ντρέπομαι που το λέω αλλά σινάμα με αυτή τη σκέψη ορισμένες φορές σαν οδηγός αυτοκινήτου που έχουν πάει να με σκοτώσουν έχω αντιδράσει αρκετά προβληματικά- μια συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα που άνθρωπος μπήκε σε δρόμο κεντρικό από νησίδα σε σχεδόν μηδενική απόσταση χωρίς να ελέγξει, δεν ξέρω πώς δεν έριξα το αυτοκίνητο μου σε καμία κολώνα για να τον αποφύγω) δεν γύρισε καν να δει αν είμαι εντάξει - και φυσικά σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος ένα μοτοσυκλετιστή θα τον είχε ρίξει ΚΑΙ θα τον άφηνε βαριά τραυματισμένο στη μοίρα του ή νεκρό!
Ε μου γυρνάει και μένα το μάτι και αρχίζω να βαράω κόφτες μέχρι να τον προλάβω, ως και αφού τον πρόλαβα μαζί με κόρνες φώτα και ιστορίες. Δεν σταματάει ο άνθρωπος, μάλλον πρέπει να είχε πανικοβληθεί και λίγο, με τα πολλά προσπαθώντας να ηρεμήσω τον εαυτό μου τον εγκλωβίζω δίπλα μου και περιμένω τουλάχιστον να γυρίσει να μου πει ένα συγγνώμη!( Πάρτα θα πείτε τώρα, το ακούω..! Ήταν λάθος είμαι πίθηκος το παραδέχομαι!). Ο οδηγός ούτε που γύρισε να με κοιτάξει, σηκώθηκα και έφυγα σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα.
Και εδώ είναι το μεγάλο μου ερώτημα.
Πώς καταφέρνετε να διατηρείτε την ψυχραιμία σας ως αναβάτες όταν κάθε τόσο κάποιος απρόσεκτος πάει να σας σκοτώσει;!
Διότι αναρωτιέμαι πραγματικά αν στην προκειμένη ήμουν επάνω σε δίτροχο και είχε συμβεί αυτό εκτός από το να σταματήσω δίπλα του και να περιμένω να φερθεί έστω και την τελευταία στιγμή σαν άνθρωπος θα είχα ανοίξει την πόρτα του και θα τον είχα κλωτσήσει στο πρόσωπο.
Τώρα γιατί σας έβαλα να διαβάσετε έκθεση τρίτης λυκείου μεγέθους εξεταστικής θα με ρωτήσετε, ήθελα να είμαι περιγραφικός!
Οποιαδήποτε εμπειρία, συμβουλή, σκέψη ή ότι άλλο φυσικά ευπρόσδεκτα!
Και προς οποιονδήποτε μπορεί να αναρωτιέται, δεν είμαι υπέρ της βίας, όχι δεν είμαι χουλιγκάνος ούτε ποινικό μητρώο έχω, απλώς θα ήταν ενδιαφέρον πιστεύω να ακουστούν απόψεις σχετικά με το θέμα της διαχείρισης του θυμού διότι προφανώς και το να πάρεις στο κυνήγι έναν οδηγό είναι απαράδεκτο για πολλούς λόγους-βέβαια αν εκείνη τη στιγμή θα ήταν στο σκοινί η ζωή η δικιά σας, του αδερφού σας, του συντρόφου σας κ.ο.κ. είναι δύσκολο να διατηρηθεί η ψυχραιμία-όπως και πότε θεωρεί ο καθένας πως πρέπει να ορίζεται η κόκκινη γραμμή ότι μια δεδομένη στιγμή ΔΕΝ καβαλάμε τη μοτοσυκλέτα μας και την αφήνουμε στην άκρη για κάποια ώρα.
Να είστε όλοι καλά, ευλόγησον τους απανταχού δικυκλιστές.
Αμήν