Μεσοβδόμαδα ετοιμαζόμασταν με τον Μάκη για μια δυνατή Κυριακάτικη εξόρμηση. Όλα έδειχναν πως μέχρι την Κυριακή ο καιρός θα ήταν καλός και από Δευτέρα αναμέναμε κακοκαιρία. Είχα μείνει ήσυχος και η τύχη μου δούλευε. Την Παρασκευή το απόγευμα βλέπω μήνυμα στο κινητό μου ''Μπορείς να πάμε αύριο? Την Κυριακή θα έχει παλιόκαιρο''. Τι διάολο λέω, μπαίνω να δω τον καιρό και όντως θα χάλαγε απότομα παντού. Τακτοποιώ εκρεμμότητες και απαντάω καταφατικά. Υπήρχε ένα ακόμη πρόβλημα, ούτε το Σάββατο ήταν καλός ο καιρός γενικά. Μοναδική λύση για ακόμη μια φορά η Ερμιονίδα που έδειχνε πως θα παραμείνει καθαρή μέχρι το απόγευμα. Αυτή η χερσόνησος σπάνια με έχει προδώσει. Το βράδυ έφτιαξα ένα γενικό πλάνο με γνωστούς και άγνωστους προορισμούς. Την επόμενη μέρα το πρωί βρεθήκαμε με τον Μάκη στην Ελευσίνα και μέσω παλιάς εθνικής οδού βρεθήκαμε κάτω από τον Ακροκόρινθο.
Πάντα εντυπωσιακό αυτό το πελώριο κάστρο
Από εκείνο το σημείο μπήκαμε σε κάθετο χωματόδρομο που απομακρύνεται απο τον Ακροκόρινθο και καταλήγει στην τοποθεσία Καστράκι. Εκεί βρίσκεται το Καστέλι του Πεντεσκούφι. Είχα πάει πριν αρκετά χρόνια και θυμόμουν ότι ήταν εφικτό να φτάσουμε μέχρι πάνω. Δε θυμόμουν καλά όμως καθώς από ένα σημείο και μετά έχει μονοπάτι στο οποίο και μπήκαμε.
Εδώ ήταν ένα καλό σημείο να σταματήσουμε καθώς είχε λίγο χώρο για να γυρίσουμε. Πιο πάνω δε θυμόμουν τι έπαιζε οπότε σοφά αφήσαμε τα μηχανάκια εδώ.
Εδώ φαίνεται το πόσο έχουμε απομακρυνθεί απο τον Ακροκόρινθο μέσα σε λίγα λεπτά.
Συνεχίζοντας με τα πόδια. Στο βάθος η Ζήρεια χιονισμένη. Ωραία θέα από εδώ πάνω.
Τα τελευταία μέτρα προς το μικρό κάστρο χρειάζονται πολύ ελαφρύ σκαρφάλωμα καθώς είναι χτισμένο σε βραχώδες έδαφος.
Το κάστρο χτίστηκε από τους Φράγκους το 1205, μέσα σε λίγους μήνες, για να διευκολυνθούν στην πολιορκία του Ακροκορίνθου. Τον Ακροκόρινθο κρατούσε ο τελευταίος Βυζαντινός άρχοντας, ο Λέων Σγουρός ο οποίος στη χαώδη περίοδο που ακολούθησε την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1204), είχε ιδρύσει ανεξάρτητο «βασίλειο» που περιελάμβανε το Άργος, την Κόρινθο, την Αττική και την Βοιωτία Μετά απο 3 χρόνια η στενή πολιορκία έφερε σε απελπιστική θέση τον Σγουρό που αυτοκτόνησε το 1208 πέφτοντας με το άλογό του από το βράχο της Ακροκορίνθου.
Δύο κάστρα και χιλιάδες ψυχές χαμένες από τις οποίες σήμερα γνωρίζουμε μόνο τον Λέων Σγουρό. Όλοι οι υπόλοιποι μαχητές χάθηκαν στην αιωνιότητα και δε γνωρίζουμε ούτε καν πως τους έλεγαν. Αν με κάποιον τρόπο τους έφερνες όλους αυτούς στο σημείο που βρισκόμασταν και τους ρωτούσες έναν έναν αν ''άξιζε'' αναρωτιέμαι τι θα απαντούσαν...