Όπως θα έχετε παρατηρήσει εδώ και χρόνια, κάθε φορά προσπαθώ να κάνω κάτι διαφορετικό, να δω κάτι καινούργιο. Δεν έχει σημασία αν αυτό το καινούργιο είναι ακριβώς δίπλα από κάτι ήδη γνώριμο, αρκεί που είναι κάτι νέο. Θεωρώ ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να πηγαίνω στα ίδια κάθε φορά. Σίγουρα τα ''ίδια'' προσφέρουν ασφάλεια και σταθερότητα, δεν αμφιβάλλω σε αυτό, όμως δεν έχουν αυτή τη γλυκειά γεύση του να βλέπεις κάτι για 1η φορά.
Έτσι λοιπόν την Κυριακή που μας πέρασε βρέθηκα στο Τρίκερι σχεδόν 5 χρόνια μετά. Ένα μέρος που έχω πάει αρκετές φορές και με διαφορετικές μοτοσυκλέτες. Καμία όμως από εκείνες τις φορές δεν κατάφερα να το εξερευνήσω όπως έπρεπε, είτε γιατί οδηγούσα μια παντελώς ακατάλληλη μοτοσυκλέτα, είτε γιατί δεν ήμουν μόνος...
Ανέβηκα από παλιό μέχρι Φάρσαλα και στο ύψος του Αγίου Χαράλαμπου επιτέλους κατάφερα να δω ποιά ήταν αυτή η Αρχαία Ερέτρια που έβλεπα γραμμένη στην ταμπέλα της αρχαιολογικής υπηρεσίας όμως ποτέ δεν είχα χρόνο να σταματήσω.
Ένα τείχος πάνω στον λόφο είναι ότι έχει απομείνει από αυτήν την αρχαία πόλη την οποία άκουσον άκουσον, την ίδρυσαν οι ίδιοι οι Ερετριείς της Εύβοιας! Πως διάβολο έφτασαν μέχρι εδώ? Βαρέθηκαν την Εύβοια άραγε και ήρθαν στον κάμπο? Η βλάστηση ήταν τόσο πυκνή που δεν κατάφερα να φτάσω κοντά στο τείχος. Χρειαζόμουν ένα κλαδευτήρι ή περισσότερο ψάξιμο για κάποιο πέρασμα. Δεν είχα χρόνο να χάσω όμως εδώ, είχα μεγάλη μέρα μπροστά μου.
Το καλό κομμάτι του παραλιακού Πηλίου για μένα ξεκινά από τους Αφέτες και περνά από την πανέμορφη Μηλίνα