O άστατος καιρός στα βόρεια με οδήγησε αυτή τη φορά στο νοτιότερο άκρο της Ελλάδας. Εκεί η μοίρα μου επεφύλασσε μια δυνατή περιπέτεια, βγαλμένη από το ατόφιο άγριο ανάγλυφο της Μάνης. Μια στάση στο πανέμορφο Λιμένι ήταν επιβεβλημένη μετά από τόσο καιρό.
Από την 1η φορά που το πρωτοείδα από ψηλά, αυτό το χωριό με είχε μαγέψει. Και φυσικά συνεχίζει να το κάνει ακόμη και σήμερα. Εξωτικά χρώματα και συνδυασμός πετρόχτιστων σπιτιών σε ένα ήδη υπάρχον βραχώδες τοπίο. Η Μάνη θεωρείται ένας τόπος δύναμης και ενέργειας, διόλου άδικα.
Από εκεί επέστρεψα στον κεντρικό δρόμο και τράβηξα νότια μέχρι τα Τσικαλιά.
Από τα Τσικαλιά κινήθηκα προς Μουντανίστικα και τον εντυπωσιακό οικισμό Λεοντάκη με τους εντυπωσιακούς πύργους καρφωμένους στην κορυφή ενός υψώματος στα 500m.
Και από εκεί συνέχισα προς τον ερειπωμένο οικισμό Πέππον. Στη μέση του πουθενά!