
Δημοσιεύθηκε αρχικά από
panavour
Και κάτι ευτραπελο, είχα πάει στα σπήλαια Διρού,όταν ήμουν 13 το 73, είχα μείνει άφωνος.Ξαναπηγα το 87, και περιμένοντας την σειρά μου,βλέπω μπροστά μου ένα γκρουπ,Γιαπωνέζων που επιβιβαζοντουσαν με απόλυτη τάξη στην λέμβο τους,και χωρίς να τους πει κανείς τίποτα με απόλυτη σειρά ένθεν και κειθεν των πλευρών της βάρκας για να μην μπατάρει η βάρκα απ' την μια μεριά.Μπηκαν λοιπόν όλοι οι Γιαπωνέζοι με απόλυτη τάξη και ησυχία, καί η βάρκα απομακρύνθηκε σε απόλυτη σιγή σαν ταινία του Αγγελόπουλου.Οι Γιαπωνέζοι κοιταγαν με έκσταση το τοπίο άναυδοι.Εγω δεν μπήκα με αυτούς γιατί είχαν κλείσει οι θέσεις,και μπήκα στην επόμενη βάρκα,που για καλη μου τύχη, γέμισε με εμένα, και ένα γκρούπ Ιταλών νεαρών και νεανίδων.Ε το τι έγινε στην συνέχεια δεν περιγράφεται.Πλινθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμενοι,στην επιβίβαση κοντεψαμε να βυθιστούμε, φωνές ,κραυγές, γέλια, σφυρίγματα, κανένας σεβασμός στον χώρο,και στο μεγαλείο του σπηλαίου, κανένας σεβασμός στον ξεναγό που προσπαθούσε να πει δυο λόγια για το σπήλαιο, κοινώς,σαν να είχε επιβιβαστεί στην βάρκα κλιμάκιο της θύρας 13,με την θύρα 7, καί την θύρα 21, μαζί.Το απόλυτο χάος.Μετα απορούμε πώς κατάφερε αυτός ο λαός να φτάσει στην κορυφή της τεχνολογίας,μετά μάλιστα και την απόλυτη καταστροφή του στον πόλεμο.(για τους σχιστοματηδες λέω μην καταλάβετε λάθος).