Κάποια χρόνια πριν, μόλις είχα ολοκληρώσει την ανάβαση στα 53 ψηλότερα βουνά της Ελλάδας (όλα άνω των 2.000m υψόμετρο), ο φίλος Μάκης μου είχε προτείνει να κάνουμε μια εξόρμηση που θα περιλάμβανε ψήσιμο στην ύπαιθρο και κατανάλωση ενός συγκεκριμένου κρασιού που είχε βρει τυχαία σε μια κάβα. Το όνομα αυτού, 52 κορυφές. Καμία σχέση με το δικό μου εγχείρημα φυσικά, το κρασί αυτό ήταν εμπνευσμένο από τον Όλυμπο καθώς η εμφιάλωσή του γίνεται στο Λιτόχωρο. Όμως ήταν ό,τι πιο κοντινό στη λίστα που είχα ολοκληρώσει, βάσει ονόματος πάντα.
Τα χρόνια περνούσαν και ο φρενήρης ρυθμός που είχα αποκτήσει κυνηγώντας τα 200 ψηλότερα βουνά της Ελλάδας, δεν άφηνε περιθώρια για μια τέτοια εξόρμηση. Χώρια τη γενικότερη οργάνωση που απαιτούσε και δε γινόταν να αποφασιστεί την τελευταία στιγμή. Έτσι φτάσαμε το 2024 για να καταφέρουμε να κάνουμε αυτήν την ''εορταστική'' βόλτα, δυστυχώς δεν υπάρχει κρασί που να αναγράφει κάτι κοντά στο 200 ώστε να ήταν ακόμα πιο ταιριαστό. Ας πούμε ότι γιορτάσαμε καθυστερημένα το 1ο εγχείρημα. Την επόμενη φορά ίσως πάρουμε 4 μπουκάλια των 52 κορυφών για να πλησιάσουμε το σωστό νούμερο!
Το ραντεβού δόθηκε σχετικά αργά. ώστε να αποφύγουμε το χοντρό κρύο. Προσωπικά για αυτήν την κατάσταση είχα οραματιστεί το Ακρωτήρι Μακρυνικόλα στη Φωκίδα, το οποίο δεν έχει σχέση με κάποιο ψηλό βουνό αλλά ήταν ένα μέρος το οποίο είχα επισκεφθεί 5 χρόνια πριν και δέθηκα αμέσως μαζί του. Είναι κάτι σαν τα παραλιακά Άγραφα της Ελλάδας. Τεχνικά δεν είναι ακρωτήρι αλλά μια χερσόνησος στην οποία επικρατούν οι χωματόδρομοι. Είναι η χαρά των on-off ταξιδιωτών.
Το Τενερέ ανέλαβε χρέη μουλαριού, καθώς ο Μάκης δεν ήθελε να ασχοληθώ με τίποτα παρά μόνο με το να κουβαλήσω την καρέκλα μου!
Η διαδρομή έγινε μέσω παλιάς εθνικής οδού. Από το Δίστομο κατεβήκαμε στην Αντίκυρα