Άγραφα (ξανά)

**caesarsk** · 04/07/2024, 16:28

‘Έχουν περάσει ήδη 5 χιλιόμετρα από την ώρα που έχω πάρει την άγνωστη παράκαμψη κάπου στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας και ο κακός τσιμεντένιος δρόμος έχει γίνει κακός χωματόδρομος. Ιδρώνω μέσα στο κράνος μου γνωρίζοντας πως επτά αναβάτες σε ισάριθμες μοτοσυκλέτες με ακολουθούσαν και με έβριζαν… την ώρα που εγώ δεν έχω ιδέα που πάω! «Θα ρίξω το φταίξιμο στον Μελά», σκέφτομαι και σηκώνομαι όρθιος στα μαρσπιέ σπινιάροντας στην ανηφόρα.

Δεν ήταν το μόνο χάσιμο που είχα ή είχαμε αυτό το κουτσουρεμένο τριήμερο. Άλλωστε πρόγραμμα δεν είχαμε, μόνο προορισμούς. Επτά άνθρωποι, επτά μοτοσυκλέτες, που για το μόνο πράγμα που πραγματικά νοιαζόμασταν ήταν να περνάμε καλά. Παρόλο που είμαι μοναχικός ταξιδιώτης και βρίσκω την νιρβάνα μου σε παγκάκια στις ερημιές παρέα με τις σκέψεις μου, δεν χάνω ποτέ την ευκαιρία να ταξιδεύω μαζί με αυτή την παρέα. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί στην σκέψη, με διαφορετική προσέγγιση στην ζωή, με τελείως διαφορετικές οδηγικές εμπειρίες, που όμως όταν μαζευόμαστε όχι απλά καταφέρνουμε να συνυπάρχουμε αλλά περνάμε καλά και να διασκεδάζουμε.

Καλά λένε πως μόνο οι βλαμμένοι μπορούν να συνεννοηθούν με τους βλαμμένους. Έτσι και εμείς. Τα πειράγματα να φεύγουν προς κάθε κατεύθυνση και καλά μεταξύ μας σε κάθε ευκαιρία και την ώρα που τελείωνε η οδήγηση της ημέρας, άρχιζαν οι μπίρες. Όπου βρεθήκαμε όλοι κοίταζαν αυτήν την ετερόκλητη παρέα που γελούσε και φώναζε χωρίς να την νοιάζει τίποτα. Δεν κοίταζαν επικριτικά, δεν δυσανασχετούσαν. Μας πλησίασαν, μας κέρασαν, μας έπιασαν την κουβέντα γιατί απλά όλοι τελικά συμπαθούν τους βλαμμένους.

Τα γράφω αυτά τρεις μέρες αφού επέστρεψα στην Αθήνα, σε ένα ξεχασμένο καφενείο στην Κω, που ταξίδεψα για επαγγελματικούς λόγους, και ακόμη δεν έχω καταφέρει να ταξινομήσω τις σκέψεις μου. Το μυαλό μου δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τα βουνά. Τα Άγραφα έχουν μια δική τους μαγική δύναμη που σε τραβούν εκεί και θέλουν να σε κρατήσουν εκεί. Μιλώντας με τους υπόλοιπους το ίδιο και εκείνοι. Ο κάθε ένας από εμάς είχε διαφορετική βόλτα στο μυαλό του. Άλλος το πέρασμα του ποταμού, άλλος το σφιχτό ορεινό κομμάτι της διαδρομής, άλλος την δύσκολη ανηφόρα… όλοι τις κοινές μας εικόνες. Αυτές που φτιάξαμε μέσα στο μυαλό μας και δεν σηκώσαμε καμμία κάμερα να τις αποτυπώσει.

Είμαστε οι βλαμμένοι που για μια διαδρομή 240 χιλιομέτρων χρειαζόμαστε 7 ώρες για να χωρέσουμε μέσα όλα όσα θέλουμε να πούμε. Όλα όσα δεν προλαβαίνουμε στις καθημερινές μας συναντήσεις. Επίκεντρο ο άνθρωπος ο αναβάτης και όχι η μοτοσυκλέτα. Η μοτοσυκλέτες είναι το μέσο, το εργαλείο παραγωγής συναισθημάτων στον άνθρωπο. Καταφέραμε να φτάσουμε στον ξενώνα στην Φουρνά περίπου 10 το βράδυ, περνώντας μια απίστευτη διαδρομή από τον Αγ. Γεώργιο στο διάσελο Αν. Κλύτης με το Βελούχι του Όρους Τυμφρηστού στα 1300 μέτρα υψόμετρο για να κατηφορίσουμε μέχρι το χωριό. Χάσαμε μεν την θέα από το παρατηρητήριο του Περίβλεπτους, αλλά σε όλη την διαδρομή της μιας ώρας είχαμε για παρέα τις αμέτρητες πυγολαμπίδες και τους ήχους του δάσους από την άγρια ζωή που ξυπνούσε την νύχτα και σίγουρα δεν θέλαμε να συναντήσουμε μπροστά μας.

Η γριά μου μου είχε βγάλει μια ένδειξη σφάλματος στην Θήβα, αλλά αυτό δεν με πτόησε να συνεχίσω. Άλλωστε στους δρόμους που θα κινούμασταν δεν με ένοιαζε αν δεν δούλευε σωστά το πίσω φανάρι. Αφού τακτοποιηθήκαμε στον Ξενώνα κατηφορίσαμε πεινασμένοι για το χωριό και αφού χορτάσαμε την πείνα μας ήρθε η ώρα να ρωτήσουμε πληροφορίες από τους ντόπιους για την διαδρομή. Σκοπός μας την επόμενη μέρα ήταν να φτάσουμε στην Νεράιδα και από εκεί να μπούμε στον χωματόδρομο που κατηφόριζε μέχρι τον Ταυρωπό, που αναγκαστικά θα περνούσαμε από μέσα, και μετά ανέβασμα μέχρι το πάσο στα Καμάρια και από εκεί στην Νιάλα με τελικό προορισμό τα Άγραφα. Κάποιοι είπαν πολύ δύσκολο, κάποιοι είπαν αδύνατο, ένας μας είπε περνάει… μαντέψτε ποιον πιστέψαμε!

**caesarsk** · 05/07/2024, 08:20

Με έτρωγε να σβήσω από την οθόνη το λαμπάκι που άναβε ενώ ήξερα πως δεν έπρεπε να ακουμπήσω τίποτα. Αν κάτι δουλεύει δεν το πειράζεις. Άσε που ήξερα και τι πρόβλημα είχα και την αντίσταση που χρειαζόμουν δεν την είχα μαζί μου. Ο Κώστας, γιατί ο Κώστας γνωρίζει και όποιος γνωρίζει ξέρει, μου είπε επιτατικά «Μην ακουμπήσεις τίποτα, θα σε βαρέσω». Γυρνώντας από το βραδινό στον ξενώνα περίμενα να κοιμηθεί. Ενώ έβλεπα πως το πρόβλημα είναι στο πίσω φανάρι, σκέφτηκα να δω τον ηλεκτρικό διακόπτη στην μανέτα του μπροστινού φρένου. «Έλα μωρέ λίγο WD40 θα ρίξω τι θα πάθω;», σκέφτηκα ψέκασα λίγο τον διακόπτη και πήγα για ύπνο. Την ίδια ώρα με κάποιο τηλεπαθητικό τρόπο ο Κώστας ένιωσε το ψέκασμα και παραμίλησε στον ύπνο του «Σε γάμησα ψηλέ». Ο Δημήτρης σήκωσε το κεφάλι παραξενεμένος που ο Κώστας τον έλεγε ψηλό, και ξανακοιμήθηκε χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει.

Αφού φορτώσαμε τις μοτοσυκλέτες το πρωί, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, βάζω μπροστά και η μηχανή είναι σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, λαμπάκια να ανάβουν, άλλα να αναβοσβήνουν…τρομοκρατήθηκα. Λύσιμο ξανά τα πράγματα να βγάλω τα εργαλεία. Οι υπόλοιποι να περιμένουν με τα μπουφάν και τα κράνη και η ζέστη να γίνεται όλο και πιο αισθητή. «Παιδιά, εμένα δεν με παίρνει να έρθω. Γυρίζω Αθήνα» τους λέω και τους χαιρετώ όσο πιο γρήγορα μπορώ Είδα στα μάτια μερικών να ετοιμάζονται να γυρίσουν μαζί μου και δεν ήθελα κανείς άλλος να χαλάσει την βόλτα για την δική μου μαλακία». Ξεκίνησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα αφήνοντας τους πίσω να πάρουν την εκκίνηση τους.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα βρίσκω μια σκιά και σταματώ. Βγάζω εργαλεία και αρχίζω να κοιτάζω τον διακόπτη. Τον καθάρισα, τον φύσηξα και τον έβαλα στην θέση του. Παίρνω τηλέφωνο την γυναίκα μου να της πω πως γυρνάω Αθήνα αλλά δεν μπορούσε να μου μιλήσει και θα με έπαιρνε πίσω. Τελειώνω με το μοντάρισμα και μαζεύω τα εργαλεία. Όλα τα λαμπάκια σβηστά εκτός του προβλήματος στο πίσω φανάρι. Εκείνη την ώρα χτυπάει και το τηλέφωνο και με παίρνει η γυναίκα μου. «Τι έγινε;», μου λέει. Εγώ κοιτάζω αριστερά το Βελούχι και λίγο πιο μακριά την κορυφή στα Άγραφα έχοντας το τηλέφωνο στο αφτί. Δεν μιλώ μόνο νιώθω τα ‘Άγραφα να με καλούν…

«Σε πήρα να σου πω πως θα γυρίσω Αθήνα γιατί μου έβγαλε ένα μικρό πρόβλημα η μηχανή, αλλά τελικά κάπως το επιδιόρθωσα. Θα συνεχίσω χωριστά από τους άλλους και θα τους βρω στα Άγραφα τελικά», της απάντησα. Την ένιωσα ανακουφισμένη αφού ήξερε πόσο ήθελα αυτή την βόλτα. «ΟΚ, προσεκτικά όμως» μου λέει και κλείνουμε. Κατηφορίζω προς τον Αγ. Γιώργη και στρίβω δεξιά προς το Καρπενήσι. «Θα πάω Άγραφα από άσφαλτο», σκέφτομαι, «ώστε να γίνει καμία στραβή να μπορεί να έρθει η Οδική να με φορτώσει». Αποφασίζω να βάλω στο GPS προορισμό τα Άγραφα για να δω πόση ώρα και χιλιόμετρα χρειάζομαι. 90 χιλιόμετρα μου λέει το μηχάνημα 4 ώρες. Κανένα red flag δεν χτύπησε μέσα μου. Ξεκίνησα και ακολούθησα τις οδηγίες του.

Φτάνοντας στο Καρπενήσι με βάζει μέσα στο κέντρο, απορώ μεν αλλά και πάλι δεν δίνω σημασία. Με ανεβάζει στον δρόμο προς το χιονοδρομικό και πάλι δεν δίνω σημασία. Μου δείχνει να πάρω τον δρόμο διαγώνια αριστερά, και παρόλο που βλέπω πως είναι χωματόδρομος πάλι δεν δίνω σημασία. Μπαίνω σε ένα δασικό δρόμο που δεξιά μου έχω την κορφή Βελούχι και αριστερά μου χαμηλά την κοίτη ενός ποταμού. Ο δρόμος συνεχίζει έτσι στο διάσελο και βλέπω χωριά χαμηλά μπροστά μου. Έχω διανύσει ήδη 8 χλμ δασικού χωματόδρομου και με οδηγεί μέσα σε ένα ελατόδασος. Στενεύει, μικρά νεροφαγώματος με οδηγούν αυτά αντί να πηγαίνω εγώ εκεί που θέλω, αλλά συνεχίζω. Δεν ξέρω που είμαι, αλλά δεν με νοιάζει. Είμαι μόνος, μέσα σε ένα άγνωστο δάσος, σε ένα ας το πούμε δρόμο, και το μόνο που νιώθω είναι το Κάλεσμα! Μια άγνωστη δύναμη με οδηγεί.

Βγαίνω από το δάσος και βλέπω στο βάθος ένα πέτρινο γεφύρι και ένα χωριό πίσω. Σταματώ στην άκρη του δρόμου και βγάζω κράνος μπουφάν. Αυτό είναι το μέρος που σήμερα θα έχω το μεσημεριανό μου. Αράζω κάτω από ένα δέντρο και βγάζω από το σακίδιο τα απαραίτητα, χαζεύοντας το ποτάμι και την θέα των βουνών. Αυτή είναι η στιγμή που ψάχνει ο ταξιδιώτης για να ανοιγοκλείσει το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής του μυαλό του. Κατηφορίζω ένα στενό κομμάτι γεμάτο φυτευτή πέτρα, περνάω μέσα από το ποτάμι (που τελικά είναι το ίδιο ποτάμι που περνούν και οι άλλοι βορειότερα), και συνεχίζω σε δασικό πλέον χωματόδρομο μέχρι που ξαναβγαίνω σε άσφαλτο πριν το Κερασοχώρι.

**caesarsk** · 05/07/2024, 08:23

Περνώντας τον Νερόμυλο στα Άγραφα, μέσα στο κράνος μου είχα ένα τεράστιο χαμόγελο. «Μ’ αρέσει που θα πήγαινες από άσφαλτο για ασφάλεια», σκέφτομαι. Ταυτόχρονα όμως έχω και μια αίσθηση ανικανοποίητου. «Θα ανέβω στα Καμάρια να βρω τους άλλους», σκέφτομαι. Μπαίνοντας όμως στο χωριό οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Είναι ήδη 16:00 και έχω κάνει 40 χιλιόμετρα χωματόδρομου με 6-7 πολύ δύσκολο. Παρκάρω την μηχανή στον ξενώνα και αποφασίζω να περιμένω τους άλλους στην βεράντα.

Την ίδια ώρα οι υπόλοιποι περνούν μέσα από τον Ταυρωπό, και η συνέχεια θα είναι όπως ακριβώς μου το περιέγραψαν στην πρώτη μπίρα που ήπιαμε πριν ξεκαβαλήσουν τις μοτοσυκλέτες με σειρά εμφανίσεως

Χρήστος: Μαλάκα ήταν σούπερ…ένα κατέβασμα πολύ δυσκο γκλουγκλου… έπεσα μέσα στο ποτάμι γκεηφηεροοδφησδηφφοππ

Κώστας: Βούλιαξα ρε μέσα στο ποτάμι και δεν μπορούσα να βγώ…. Και γκλουγκλου….ανηφόρα…κροκαλά και γφφεθηφεψνξδνφσδκξφκσφξ

Δημήτρης: κόλλησα πίσω από τον μαλάκα…τον τράβαγα από το σακίδιο να μην πνιγεί… ύστερα μπρααααππππ γγεριεθιθερρενφ ωδδφε

Δημήτρης: Στην κατηφορά τα είδα όλα… μια χαρά βγήκε… λίγο στην ανηφόρα κόλλησα. Εκεί πετάγεται ο Κώστας, μαλακα με έχτισες που είχε κολλήσει το μπροστινό και γηκφηφρφρφριι

Θοδωρής: Δεν μίλαγε. Μόνο καθόταν ως άλλος Rainman και κοιτούσε χαμογελώντας το βουνό ενώ η μπότα του από κάτω είχε ανοίξει τελείως και δυο δάχτυλα ήταν έξω από την μπότα

Τάσος: Πήρατε για εμένα μπίρα;

Η βραδιά κύλησε σε μια γενική ευδαιμονία σκεφτόμενοι πως τα δύσκολα είναι πίσω μας. Πρωινό στην βεράντα και σχεδιασμός της ημέρας. Αποφασίσαμε να πάμε από Προυσό και Θέρμο για φαγητό και από εκεί να γυρίσουμε παραλιακά από Γαλαξίδι πίσω στην Αθήνα. Έχω βρει γιατί το GPS την προηγούμενη μέρα με πήγε σε κάθε χωματόδρομο που βρήκε, αφού η ρύθμιση ήταν στο “Adventure mode” για να μου βγάλει την διαδρομή που τελικά έκαναν οι υπόλοιποι, και σκεφτόμουν ότι πρέπει να το αλλάξω. Πιάσαμε να ρυθμίσουμε τιμόνια, να δέσουμε τα πράγματα στις μοτοσυκλέτες και με το μόνο που δεν ασχολήθηκα ήταν αυτό… Κοιτάζουμε μπροστά και βλέπουμε ένα R100 δικάβαλο να σταματάει μπροστά μας. Κατεβαίνουν και ήταν άλλος ένας ταξιδιώτης με την κόρη του που έκαναν tour τα βουνά. Ο Θοδωρής, όπως και αυτόν τον έλεγαν, φαινόταν στο βλέμμα του πως είχε και αυτός την πετριά του, όπως εμείς. Κουβέντα στην κουβέντα και μια που πήγαινε και αυτός προς Θέρμο, τον καλούμε να κάνει την διαδρομή μαζί μας. Που να ήξερε που έμπλεκε ο άνθρωπος.

Βγάλαμε την διαδρομή μέχρι την γέφυρα της επισκοπής πολύ χαλαρά. Εγώ πήγαινα παντού με 40 ως 50 χιλιόμετρα την ώρα. Δεν κοίταζα το κοντέρ αλλά έτσι έγραφαν οι ταμπέλες στην άκρη του δρόμου, οπότε τόσο θα πήγαινα. Σταματήσαμε στο κιόσκι που έχει την λίμνη από κάτω μας πιάτο και εκεί ο νέος Θοδωρής κατάλαβε ότι έμπλεξε με πραγματικά βλαμμένους! Κοιτάζω για μια στιγμή την διαδρομή στο κινητό μου, γιατί ως γνωστό δεν χρειαζόμαστε να βλέπουμε την διαδρομή την ξέρουμε. Βλέπω πως μετά την γέφυρα ο δρόμος για τα Φιδάκια πάει αριστερά. Κλείνω το κινητό και ντύνομαι να ξεκινήσουμε… Έλα που όμως αν κοίταζα καλύτερα θα έβλεπα πως για να πάω αριστερά δεν έπρεπε να ψάχνω δρόμο αριστερά αλλά αμέσως μετά την γέφυρα έπρεπε να κάνω δεξιά να περάσω κάτω από την γέφυρα και να φύγω αριστερά πάνω.

**caesarsk** · 05/07/2024, 08:23

Την ώρα που περάσαμε τον Αγ. Βλάσση ήξερα πως είχαμε χαθεί. Όχι χαθεί-χαθεί αλλά δεν ήμασταν στην διαδρομή που θέλαμε. Φτάνοντας στην κορφή του βουνού βλέπω μια διασταύρωση αριστερά προς Πεντάκορφο. «Αυτό είναι» σκέφτηκα. «Θα πάω από εδώ και θα κόψω το βουνό στην μέση» έτσι θα βγούμε ακριβώς στον Προυσό». Στρίβω αριστερά και όλοι με ακολουθούν πιστεύοντας πως ξέρω που πάω. Ανοίγω το GPS στην μηχανή για ασφάλεια και μου δείχνει ότι πάει…
Έχουν περάσει ήδη 5 χιλιόμετρα από την ώρα που έχω πάρει την άγνωστη παράκαμψη κάπου στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας και ο κακός τσιμεντένιος δρόμος έχει γίνει κακός χωματόδρομος. Ιδρώνω μέσα στο κράνος μου γνωρίζοντας πως επτά αναβάτες σε ισάριθμες μοτοσυκλέτες με ακολουθούσαν και με έβριζαν… την ώρα που εγώ δεν έχω ιδέα που πάω! Απλά ακολουθώ το GPS. Σε κάποια φάση ο δρόμος τελειώνει σε μια εκκλησία πρ. Ηλία. «Σίγουρα είμαστε σε κορφή», σκέφτομαι και χαμογελώ με το αστείο μου χωρίς να με δουν οι υπόλοιποι. Στάση στην εκκλησία και επαναπρογραμματισμός. Αποφασίζουμε να μην συνεχίσουμε στην χωμάτινη που έδειχνε το μηχάνημα και δυσκόλευε πραγματικά πολύ και να βρούμε εναλλακτική. Είχαμε δει και μια μικρή ταμπέλα που έγραφε «Αγρίνιο» λίγα χιλιόμετρα πιο πριν, οπότε συνεχίζουμε από εκεί.

Έχει περάσει πάνω από μια ώρα που γυρνάμε σε άγνωστα ορεινά χωριά της Αιτωλοακαρνανίας, αφού βγήκαμε σε αδιέξοδα, σε αυλές σπιτιών, ανάμεσα σε κότες και πρόβατα, αφού ανακαλύψαμε νέες βρισιές που δεν πιστεύαμε πως υπάρχουν. Το GPS με στέλνει σε κάθε χωματόδρομο που συναντάμε μπροστά μας, ενώ ο προσανατολισμός μου μου λέει να συνεχίσουμε αντίθετα. Και τότε θυμάμαι ότι δεν το ρύθμισα στο κανονικό mode. «Δεν πειράζει», σκέφτομαι, «Θα τα ρίξω στον Μελά».

Βγαίνοντας στον δρόμο ο νέος Θοδωρής μας λέει πως πάει μπροστά για να βρει βενζίνη και θα τα πούμε στο Θέρμο. Εμείς κάνουμε μια ανασυγκρότηση και βρισκόμαστε ακριβώς εκεί που δεν θέλαμε. 15:00 έξω από το Αγρίνιο, με 52 - 62 βαθμούς Κελσίου, να νιώθουμε τις καυτές ανάσες των δαιμόνων της κόλασης να μας γλείφουν, και να λιώνουμε σε ένα βενζινάδικο. Εκεί σε αυτή την στιγμή απόγνωσης παίρνεται η απόφαση να μην πάμε Θέρμο. Δεν έχουμε τηλέφωνα του Θοδωρή να τον ειδοποιήσουμε αλλά κάπου μέσα μας πιστεύουμε πως θα νιώθει τυχερός που γλίτωσε από εμάς. Ο ήλιος στην πλάτη μας καίει, είμαστε κουρασμένοι, πεινασμένοι, διψασμένοι και ο στόχος μας είναι να φτάσουμε στο Γαλαξίδι για στάση. Κρατάμε με το ζόρι το γκάζι ανοιχτό μετρώντας αντίστροφα τα χιλιόμετρα και βρίζοντας όλοι μέσα από το κράνος μας αυτόν που μας έκανε κύκλους μέσα στα βουνά. Πραγματικά αφού φάγαμε και ήπιαμε στο λιμάνι στο Γαλαξίδι δεν ξέρω με τι κουράγιο ντυθήκαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας για τα σπίτια μας. Είχε πέσει ήδη η ιδέα να διανυκτερεύσουμε στο Γαλαξίδι αλλά την απορρίψαμε όλοι με κρύα καρδιά.

Συνήθως η επιστροφή είναι ένα κομμάτι διαδικαστικό απλά για να βρεθείς από το σημείο Α στο σημείο Β. Για εμάς ήταν μια τελείως διαφορετική διαδικασία. Έπρεπε να το πάμε μέχρι τέλους. Αφού περάσαμε από την πυρκαγιά που έκαιγε έξω από το Δίστομο τελευταία (σίγουρα τελευταία

μια στάση πριν τον Αλίαρτο. Και εκεί που αναπληρώνουμε τα υγρά που χάσαμε όλη την μέρα… Μπροστά μας ο Θοδωρής. Δεν ξέρω αν τελικά χάρηκε που μας συνάντησε ξανά, αλλά ευγενικός ήταν ο άνθρωπος, σταμάτησε. Μας μέτρησε αν ήμασταν όλοι εκεί, ανταλλάξαμε τηλέφωνα (με το ζόρι μας το έδωσε) και συνέχισε την πορεία του.
Λίγες ώρες αργότερα, άλλοι ξαπλωμένοι στην άνεση του καναπέ τους, άλλοι για μια τελευταία μπίρα, λες και ήμασταν συνεννοημένοι στέλνουμε στην ομαδική

ΠΟΤΕ Η ΕΠΟΜΕΝΗ;

Αφιερωμένο στους συνταξιδευτές μου Χρήστος, Θοδωρή, Κώστα, Δημήτρη, Δημήτρη και Τάσο