Πότε είμαστε έτοιμοι να ανέβουμε κυβικά;

[BLiTzER]

Ο καθένας όπως νιώθει. Παίζει τεράστιο ρόλο η ηλικία, η αυτοσυγκράτηση, η ωριμότητα του ατόμου. Αλλά η μοτοσικλέτα είναι ΠΑΝΤΑ ρίσκο. Όσο τιμονάρα και να είσαι ή χεσμένος από φόβο οδηγώντας 110% αμυντικά, είναι πάντα και θέμα τύχης κατά ένα σημαντικό ποσοστό. Όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό δεν έχει ιδέα τι του γίνεται.

Προσωπικά, όχι μόνο το πρώτο μου μηχανάκι ήταν κατευθείαν ένα στρογγυλοφάναρο Hornet 600, αλλά δεν είχα οδηγήσει ποτέ πριν στη ζωή μου μοτοσικλέτα (ξέρετε, με συμπλέκτη και τέτοια), ούτε καν δίνοντας για δίπλωμα. Οδήγησα πρώτη φορά αφού το αγόρασα, καθώς ο ιδιοκτήτης δε μου το έδινε καν για δοκιμή. Δικαιολογημένα. Οδηγούσα σαν κουλός, δεν είχα ιδέα από μοτοσικλέτες, δεν είχα φίλους μοτοσικλετιστές, είχα κάποια χαζά μικροατυχηματάκια, αλλά ποτέ κάτι σοβαρό, και εννοείται ότι ήμουν πάντα φουλ εξοπλισμένος.

Το κράτησα περίπου ένα χρόνο και μεταπήδησα σε ένα CBR1000RR, το οποίο ήταν και το μηχανάκι που κράτησα περισσότερο (2,5-3 χρόνια). Δε σκέφτηκα ούτε κυβικά, ούτε άλογα, ούτε βάρος, ούτε τίποτα. Το καβάλησα στατικά και το ήθελα δικό μου. Και το αγόρασα. Άρχισα να βρίσκω παρέες, ξεκίνησαν οι κυριακάτικες βόλτες (κυρίως Επίδαυρο), κάθε εβδομάδα όμως, έκανα CSS, ξεκίνησα να μαθαίνω γιατί και πώς, και η βελτίωση ερχόταν με γεωμετρικούς ρυθμούς. Πάνω στο CBR έμαθα τα περισσότερα πράγματα (εκτός από σούζα ). Εννοείται ότι έκανα και τις μαλακίες μου, πάλι είχα λίγα χαζά ατυχήματα (ναι, και πάνω σε αυτοκίνητα, χωρίς δική μου υπαιτιότητα), αλλά πάλι τίποτα σοβαρό. Θα μπορούσε. Είναι πάντα και θέμα τύχης, όπως προανέφερα. Ποτέ, όμως, δεν ένιωσα ότι πρέπει να ξεφορτωθώ τα κυβικά γιατί θα με σκοτώσουν. Αν και δεν αγόρασα ποτέ ξανά 1000άρι, αλλά συνειδητοποιημένα, και δεν είχε να κάνει με το αυξημένο ρίσκο. Το CBR το χρησιμοποιούσα σαν καθημερινό μηχανάκι για λίγους μήνες, μέχρι που αγόρασα ένα XT600 μετατροπή SM για να το ξεκουράσω. Έως τότε απολάμβανα το κάθε λεπτό μαζί του, ακόμα και πηγαίνοντας στη δουλειά. Μετά το XT μπήκα στη φάση που ανακάλυψα τι είναι τα SM και τι κάνουν μέσα στην πόλη και άρχισαν οι κακές παρέες με KTM. Εκεί ένιωσα ότι βρήκα πού ανήκω. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι το μηχανάκι στο οποίο "κούμπωσα" καλύτερα πάνω ήταν το ΜΤ07. Πάντα ένιωθα ότι είναι ακριβώς φτιαγμένο για μένα. Χωρίς πολλά κυβικά, χωρίς πολλά άλογα, αλλά ΑΚΡΩΣ διασκεδαστικό μοτέρ, όχι πολύ μακριά από την αίσθηση SM που γούσταρα, και που - με μένα πάνω - έκανε οτιδήποτε του ζητούσα: καθημερινό, παιχνίδι, βολτάδικο, εκδρομικό.

Anyway, άλλαξα αρκετά μηχανάκια μέσα σε μια ~12ετία, πλάκα είχε, έκανα τις μαλακίες μου, μπήκα σε ασθενοφόρα, ένιωσα τη φροντίδα των δημόσιων νοσοκομείων, έζησα υπέροχες φάσεις με παρέες 20 και 30 και 40 1000άρια SS Επίδαυρο και Τρίπολη, είδα ατυχήματα να συμβαίνουν μπροστά μου, είδα και άκουσα θανάτους φίλων και γνωστών, έκανα τις εκδρομές μου, έφαγα τις βροχές μου, ωραία ήταν, ζήσαμε για να πούμε τις ιστορίες, πάμε παρακάτω.

[RaGe_Raptor]

Παιδιά εγώ συνειδητά πήρα 1000 επειδή "χρειάζομαι" μια υπερβολική υπερβολή για να σπάει η καθημερινότητα μου.

Καταλαβαίνεις, θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό, οπως θα μπορούσε κάποιος να ζήσει χωρις το σεξ.

Όσο για την άνοδο των κυβικών, η καμπύλη του καθενός είναι μοναδική.

Διόρθωση: συνειδητά το κρατάω ακόμα (και για οσο...), το πήρα από καθαρή καυλα

[Ilias_83]

Ξεκίνησα από το Trident 660 πριν 2 χρόνια με αυτό να είναι το πρώτο μου μηχανοκίνητο δίτροχο και μετά από 1 χρόνο πέρασα στο Street Triple 765.

Μόλις άρχισα να καταλαβαίνω πως είμαι άνετος με τα χειριστήρια της μηχανής (δηλαδή μπορώ να βγάζω φλας και να αλλάζω ταχύτητες χωρίς να το σκέφτομαι) έκανα το πρώτο Riding School και μετά από ένα εξάμηνο το δεύτερο.
Έχοντας οδηγήσει πάρα πολύ αυτοκίνητο, δεν ένιωσα ποτέ πως έκανα λάθος που δεν ξεκίνησα από χαμηλά. Ξεκινώντας να καβαλήσω πρώτη φορά στα 39 δεν θα έμπαινα καν στη διαδικασία αν δεν είχα μια μηχανή που να μου αρέσει.

Δεν έχω νιώσει να κινδυνεύω από τον εαυτό μου, αλλά νιώθω να κινδυνεύω συνεχώς από τους άλλους. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θέλω να οδηγώ σε καθημερινή βάση τη μηχανή και κάνω τις μετακινήσεις μου με το αυτοκίνητο.

Τώρα "αναβαθμίζοντας" τη μηχανή από το Trident στο Street Triple και από τα 80 άλογα στα 120 δεν με έκανε να νιώσω περίεργα ή άβολα. Δεν έφτανα ούτε το ένα, ούτε το άλλο στα όριά του και πολύ δε περισσότερο δεν έφτανα εμένα στα όριά μου.
Με το αυτοκίνητο είχα το μικρόβιο της πίστας. Με τη μηχανή δεν θέλω (τουλάχιστον ακόμα) να μπω στη διαδικασία, δεν νιώθω έτοιμος σε κανένα επίπεδο (ούτε σωματικά καθώς με ταλαιπωρεί λίγο ο αυχένας μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κατέβω χωρίς να πονάω προς τα αριστερά).

Από εκεί και πέρα η διαφορά των δύο μηχανών σε ανάρτηση, βάρος και φρένα είναι πάρα πολύ μεγάλη πράγμα που θεωρώ πως στα δικά μου χέρια κάνει το δεύτερο πολύ πιο ασφαλές από το πρώτο.
Αρνητικό της αύξησης της ιπποδύναμης κατά 50% είναι μόνο η παράλληλη αύξηση της κατανάλωσης. Το 765 είναι σχεδόν πάντα 1 λίτρο στα 100χλμ πάνω σε κατανάλωση, ωστόσο με δεδομένο πως αποτελεί όχημα χαλάρωσης για εμένα δεν με προβληματίζει καθόλου.

Υ.Γ.: Πλέον ένα χρόνο μετά κοιτάω να το αλλάξω και αυτή τη φορά θα πάω σε κάποιο Classic ματρακά με κυβικά και λίγα άλογα για βόλτες με τη γυναίκα που βρίσκω πως την θέλω μαζί μου. Κοιτάω Bonneville και Moto Guzzi V7.

[Bowleno]

Ας ξεκινήσω με τα περισσότερα κυβικά που είχα ποτέ στην κατοχή ΜΟΥ: 660. (το τι έχω οδηγήσει είναι άλλου παπά ευαγγέλιο....) ξεκίνησα με παπί το 1982, δίπλωμα; τι ήταν αυτό; τρωγόταν;
Συνέχισα με 250άρια μέχρι το 1989 οπότε και έβγαλα το δίπλωμα και πήγα σε 500αρι και από τότε μέχρι σήμερα δεν υπερέβηκα ποτέ τα 660. Μπορούσα; εκείνη την εποχή, ναι, πολύ άνετα.
ΔΕΝ το έκανα διότι θεωρώ τον εαυτό μου ορθολογιστή και πρακτικό, πράγμα που πάντα με απέτρεπε από το να πάρω κάτι μεγαλύτερο, κοινώς, δεν μου χρειαζόταν.
Μεγάλες αποστάσεις ΔΕΝ κάνω, (το Αθήνα-Καλαμάτα-Αθήνα δεν το θεωρώ μεγάλη απόσταση) ταξίδια ΔΕΝ κάνω, η αδυναμία μου είναι οι μοναχικές χαλαρές βραδινές βόλτες, συνεπώς, αυτό που έχω τώρα με καλύπτει απόλυτα.
Όμως....το τελευταίο διάστημα όλο και γλυκοκοιτάζω τις Boneville και speed twin τις οποίες θεωρώ ιδανικές για τα δικά μου θέλω, όχι τόσο από άλογα όσο από εκείνη την γλυκιά ροπή που βγάζουν.
Σχολή δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ (άλλωστε για τον γνωστό λόγο δεν μου είναι δυνατόν) ξέρω ότι οδηγώ ΛΑΘΟΣ, έχω αγοράσει κι εγώ οικόπεδα πιτσιρικάς (έχω πάνω από 20 χρόνια να "αγοράσω" κι ελπίζω να συνεχιστεί ) δεν μπορεί όλο και κάτι θα κάνω κάπως σωστά...
Ελπίζω να σε ψιλοκάλυψα.

[CorpseAlive]

Δεν θεωρώ ότι είναι τόσο θέμα κυβικών όσο αλόγων και γραμμικότητας ή μη ενός κινητήρα(που πλέον όλα τα καινούρια λίγο πολύ είναι γραμμικά εκτός από SS και Naked τύπου 1290)

Ιδιαίτερη εμπειρία δεν έχω και συγκριτικά με κάτι δεινόσαυρους από πάνω είμαι νεογνό, ωστόσο αυτό που έχω καταλάβει είναι τι εννοούμε οδηγώ μηχανή.

Το να πας από Α στο Β είναι μετακινούμαι με μηχανή.
Το ξέρεις όμως να στρίβεις, να μην χαμπαριάζεις δηλαδή σε στροφές , να κρατάς γραμμές και σβέλτο ρυθμό είναι άλλη πίστα. (και κατ'εμέ άλλη απόλαυση και ο λόγος που πλέον ανεβαίνω στην μηχανή)
Το να ρουφήξεις 500++ χλμ σε μία μέρα πάλι άλλη ιστορία άλλη φιλοσοφία. Θέλει και αυτό μία ικανότητα.

Εγώ ξεκινήσα από 650 κυβικά με ένα τρανσαλπ των 47 αλόγων . Συνέχισα με 700 κυβικά με ένα τρανσαλπ των 55 αλόγων και τώρα είμαι σε GS των 850 αλόγων και 95 αλόγων. |( όλο αυτό από το 2020)
Από την μεταπήδηση μου από μηχανή σε μηχανή το μόνο που με έκανε να γίνω λίγο πιο συνεσταλμένος είναι ο όγκος και η διαφορετική κατανομή του βάρους (πιο ψηλά ) στην BMW.
Επόμενη μου μηχανή και λόγω του ότι δεν την χρησιμοποιώ καθημερινά πλέον θα είναι σίγουρα άνω των 1000 cc και ανάλογα που θα καταλήξω ότι θέλω να κινηθώ (ταξίδι ή σβέλτες βόλτες) (ή θα πάρω ένα 1290 ADV και για τα δύο :P )

Επομένως , αν δεν το κυνηγάς για προσωπική σου ευχαρίστηση ( όχι σε ευθείες προφανώς , αυτό όλοι μπορούν να το κάνουν) , αν δεν σε ενδιαφέρει το θέμα μακρινού ταξιδιού τότε ιδιαίτερους λόγους να ανέβεις κυβικά δεν έχεις πέραν της αισθητικής .

[Sorath]

Απο μπόμπιρας είχα γράψει ατελείωτα χιλιόμετρα με ποδήλατο και πάντα ζητούσα απο τον πατέρα μου μηχανάκι.

Έτσι στα 16, βρέθηκα με ένα διχρονο 50άρι scooter. Προσαρμόστηκα άμεσα, με αποτέλεσμα για 2 χρόνια, καθημερινά να κάνω την διαδρομή κέντρο Αθήνας - Σταυρό Αγίας Παρασκευής λόγω σχολείου.

Είχα ήδη ξεκινήσει να χαζεύω την επόμενη επιλογή μου μέχρι 125cc (λόγω διπλώματος), όταν κόντευα τα 18, και έτσι όταν ήρθε η ώρα, απέκτησα ένα δίχρονο Yamaha TDR 125cc Belgarda. Απο τα 7-8 άλογα δηλαδή, πήγα στα 25 και μάλιστα σε ένα μηχανάκι που μετά τις 7000 στροφές ξέσπαγε δυνατά και τα έδινε όλα. Την πρώτη μέρα, το οδήγησα μόλις 10 λεπτά. Μου πήγε "το σκατό στην κάλτσα". Πήγα το πάρκαρα, ανέβηκα στο σπίτι και σκεφτόμουν τι πήγα και πήρα! Είχα τρομοκρατηθεί.

Ούτε ένα χρόνο μετά, το TDR το είχα για πλάκα. Ακόμα θυμάμαι κάπου στο 2000 που είχαν ρίξει νέα άσφαλτο στην Συγγρού, πριν την έξοδο για Ν. Σμύρνη, να φρενάρω με ατελείωτα rolling-endo.

Απο τα 20 μου, πήγαινα τότε αρκετές εκδρομές και ταξιδάκια, δανειζόμενος το CB400 Super Four του πατέρα μου. Πολύ εύκολο μηχανάκι, και παρόλο τα διπλά άλογα απο το TDR, δεν με προβλημάτισε καθόλου.

Στα 22 μου απέκτησα ένα SH150, μιας και τα διχρονάκια μου, τα είχαν φτύσει, και ήθελα ένα αξιόπιστο "εργαλείο" για μέσα την πόλη.

Στα 25 μου επιτέλους απέκτησα ένα CBF 600s. Την πρώτη μου "μεγάλη" μοτοσυκλέτα. Κανένα πρόβλημα κι εδώ. Η μετάβαση ήταν εξαιρετικά ομαλή, και μάλιστα θυμάμαι ακόμα και σήμερα, την πρώτη στιγμή που το καβάλησα και το οδήγησα, που μου φάνηκε λες το οδηγούσα χρόνια.

Μετά ήρθαν τα παιδιά, και η χρήση της μοτοσυκλέτας μειώθηκε σημαντικά. Στα 39 μου, μετά απο 17 χρόνια και 100.000 απροβλημάτιστα χλμ, αλλάζω το SH150 για ένα SH300. Εντάξει, σιγά την αλλαγή. To SH είναι τέρμα φιλικό, και παρόλο που η ιπποδύναμή του στα χαρτιά είναι ίδια με του TDR125, κυριολεκτικά δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Σαν αίσθηση μου φαίνεται 3 φορές πιο αργό.

Και επιτέλους στα 43 έρχεται η ολοκλήρωση του ονείρου, να αποκτήσω ένα 1000άρι, κι αυτό είναι ένα Kawasaki Ninja 1000SX με ~140 άλογα. Θεωρούσα πως θα ζούσα πάλι στιγμές τρομοκρατίας όπως τότε στα 18, αλλά τελικά ο τρόπος που αποδίδει, συν τα ηλεκτρονικά του, δεν με προβλημάτισε καθόλου. Ναι μεν διαολεμένα γρήγορο, το οποίο σίγουρα απαιτεί σεβασμό, αλλά απόλυτα διαχειρίσιμο.

Συμπερασματικά, το ότι βρίσκομαι σε 2 ρόδες απο 2χρονών, σίγουρα με βοήθησε πολύ στην εξέλιξή μου. Ποτέ δεν προβληματίστηκα με το βάρος των μοτοσυκλετών (και το CBF ήταν βαρύ στα 220+ κιλά, αλλά και το SX στα 230), αλλά και τα σταδιακά βήματα αύξησης στην διαθέσιμη ιπποδύναμη, θεωρώ πως ήταν ιδανικά. Το αστείο είναι, πως όντως η πιο αγχωτική μετάβαση ήταν απο τα 50άρι στο δίχρονο 125άρι... Μου λείπει πολύ αυτό τι διαολάκι, ήταν το απόλυτο fun bike για μεσα στην πόλη.

[asxetost]

ξεκίνησα με παπί το 1982, δίπλωμα; τι ήταν αυτό; τρωγόταν;

Μου θύμισες έναν πολύ καλό φίλο, γύρω στα 50 τώρα, που πέρα από τις ιστορίες που μου έλεγε από επαρχία που μεγάλωσε και βασικά περιεγραφε τα "κοινόχρηστα " μηχανάκια, μικρά μοτοποδήλατα και ύστερα τα δίχρονα που υπήρχαν γύρω και αφήνονταν παρκαρισμένα με τα κλειδιά πάνω,κατέληξε να έχει κάποια στιγμή πειραγμένο bol'dor(κυριολεκτικά ο πιο ήρεμος και δεν πάει το μυαλό σου άνθρωπος πάνω στη γη).Δίπλωμα εννοείται πως δεν έβγαλε ποτέ. Γενικά τα 80s πρεπει να ήταν..... ενδιαφέρουσα εποχή από όσο έχω καταλάβει!
Σορρυ για το εμβόλιμο

[thunder ace]

τα αυτοφωρα δεν ηταν καθολου διασκεδαστικα

[Lioulios]

Αν και οπως ειπωθηκε παιζει ρολο η ηλικία και ο τροπος που συμπεριφερεται ο καθενας στο δρομο , η μεγαλυτερη μεταβαση για καποιον ειναι απο τα 50 ή 125 κυβικά σε κατι 400-600 με 40+αλογα .
Εκει φαινεται εντονα η διαφορα και πρεπει να συνηθισει ο αναβατης την μεταβαση .
Μετα ειναι λιγο πολυ το ιδιο οτι και να παρει καποιος ,αν εξαιρεσεις καποια ιδιαιτερα 1000+ κυριως ευρωπαικα που ειναι σε αλλο λεβελ

[doctor_john]

...

Πώς κρίνετε/κρίνατε οτι ήσαστε έτοιμοι να ανεβείτε ιπποδυνάμεις και κυβικά, αλλά και να αναφερθείτε όσοι ανεβήκατε κατηγορίες στο κατά πόσο πιστεύετε οτι ήταν η σωστή απόφαση, με κριτήρια όπως το κατά πόσο νιώθετε οτι καταχράζεστε το γκάζι/ έχετε τις ικανότητες να το διαχειριστείτε, αλλά και πρακτικούς παράγοντες όπως η πραγματική λειτουργικότητα για τη σχετική προορισμένη χρήση(πχ 1000άρι που χρησιμοποιείται και σαν καθημερινό μέσο), όπως και ότι άλλο θέλει να πει κάποιος.
...

Είχα κάνει μερικά ταξίδια με <500cc και σκέφτηκα πως μεγαλύτερη μοτό με την ασφάλεια των χαμηλών επιδόσεων
θα με βοηθούσε στα επόμενα.
Αυτό μου βγήκε πολύ καλά, είδα διαδρομές πιο άνετα, φορτωμένος, πάντα με αρκετή δύναμη
να αποφύγω διάφορα, το επίπεδο της μοτό μάζευε τους άτσαλους χειρισμούς μου.

Κινδύνευσα μερικές φορές γιατί προφανώς μου έλειπαν γνώσεις και εμπειρία, άργησα να την έχω του χεριού μου,
νομίζω κοντά 40000χλμ μου πήρε.
Μπορεί να θεωρούσα ασφαλή επιλογή ένα 1000cc με 80hp αλλά δεν ήταν.
Δεν ήμουν πρωτάρης όταν έκανα αυτό το βήμα, οδηγούσα 7-8 χρόνια και διάβαζα γύρω στα 15.

Τώρα πια, το "τι πρέπει να κάνω" οδηγώντας καλύπτεται από τα σεμινάρια.
Εύκολα απλά και σωστά, δίνουν σε κάθε οδηγό πολύ περισσότερες ικανότητες όσον αφορά την ασφάλεια του.

Η κατάχρηση του γκαζιού που λες δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες σου σαν χειριστής της μοτό.
Μπορεί να είσαι διαβασμένος και άνετος να λιώνεις 120hp σε πίστα, μόνος σου.

Οι ικανότητες να κατανοείς τον δρόμο, τις συνθήκες, την μοτό σου κ.λπ. είναι αυτά που ορίζουν το ρυθμό
που μπορείς να έχεις ή τα ξεσπάσματα κ.λπ.

πχ: ανεβαίνω βουνό, φουρκέτες 30-40km/h, ευθείες 300μ - 400μ. Τι θα ορίσει τα περιθώρια μου;
Το ότι βλέπω την κίνηση;
το μωσαϊκό που πατάω;
τα ζούδια του δάσους που μπορεί να εμφανιστούν;
το ότι έχω κατάβαση μετά και καλύτερα να μην πάω με βρασμένα φρένα;
το ότι έχω μια ώρα να πιώ νερό στους 35C και έχω αρχίσει να το ψάχνω;

Αυτού του είδους οι ικανότητες έρχονται με σεμινάρια ασφαλούς οδήγησης στο δρόμο και με εμπειρία.
Όταν ξέρεις την θέση που πρέπει να έχεις για να μπορείς να αλλάξεις πορεία, "υποχρεώνεσαι" να κινηθείς σε συγκεκριμένο
φάσμα κ.λπ.

[panavour]

Ο καθένας όπως νιώθει. Παίζει τεράστιο ρόλο η ηλικία, η αυτοσυγκράτηση, η ωριμότητα του ατόμου. Αλλά η μοτοσικλέτα είναι ΠΑΝΤΑ ρίσκο. Όσο τιμονάρα και να είσαι ή χεσμένος από φόβο οδηγώντας 110% αμυντικά, είναι πάντα και θέμα τύχης κατά ένα σημαντικό ποσοστό. Όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό δεν έχει ιδέα τι του γίνεται.

Προσωπικά, όχι μόνο το πρώτο μου μηχανάκι ήταν κατευθείαν ένα στρογγυλοφάναρο Hornet 600, αλλά δεν είχα οδηγήσει ποτέ πριν στη ζωή μου μοτοσικλέτα (ξέρετε, με συμπλέκτη και τέτοια), ούτε καν δίνοντας για δίπλωμα. Οδήγησα πρώτη φορά αφού το αγόρασα, καθώς ο ιδιοκτήτης δε μου το έδινε καν για δοκιμή. Δικαιολογημένα. Οδηγούσα σαν κουλός, δεν είχα ιδέα από μοτοσικλέτες, δεν είχα φίλους μοτοσικλετιστές, είχα κάποια χαζά μικροατυχηματάκια, αλλά ποτέ κάτι σοβαρό, και εννοείται ότι ήμουν πάντα φουλ εξοπλισμένος.

Το κράτησα περίπου ένα χρόνο και μεταπήδησα σε ένα CBR1000RR, το οποίο ήταν και το μηχανάκι που κράτησα περισσότερο (2,5-3 χρόνια). Δε σκέφτηκα ούτε κυβικά, ούτε άλογα, ούτε βάρος, ούτε τίποτα. Το καβάλησα στατικά και το ήθελα δικό μου. Και το αγόρασα. Άρχισα να βρίσκω παρέες, ξεκίνησαν οι κυριακάτικες βόλτες (κυρίως Επίδαυρο), κάθε εβδομάδα όμως, έκανα CSS, ξεκίνησα να μαθαίνω γιατί και πώς, και η βελτίωση ερχόταν με γεωμετρικούς ρυθμούς. Πάνω στο CBR έμαθα τα περισσότερα πράγματα (εκτός από σούζα ). Εννοείται ότι έκανα και τις μαλακίες μου, πάλι είχα λίγα χαζά ατυχήματα (ναι, και πάνω σε αυτοκίνητα, χωρίς δική μου υπαιτιότητα), αλλά πάλι τίποτα σοβαρό. Θα μπορούσε. Είναι πάντα και θέμα τύχης, όπως προανέφερα. Ποτέ, όμως, δεν ένιωσα ότι πρέπει να ξεφορτωθώ τα κυβικά γιατί θα με σκοτώσουν. Αν και δεν αγόρασα ποτέ ξανά 1000άρι, αλλά συνειδητοποιημένα, και δεν είχε να κάνει με το αυξημένο ρίσκο. Το CBR το χρησιμοποιούσα σαν καθημερινό μηχανάκι για λίγους μήνες, μέχρι που αγόρασα ένα XT600 μετατροπή SM για να το ξεκουράσω. Έως τότε απολάμβανα το κάθε λεπτό μαζί του, ακόμα και πηγαίνοντας στη δουλειά. Μετά το XT μπήκα στη φάση που ανακάλυψα τι είναι τα SM και τι κάνουν μέσα στην πόλη και άρχισαν οι κακές παρέες με KTM. Εκεί ένιωσα ότι βρήκα πού ανήκω. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι το μηχανάκι στο οποίο "κούμπωσα" καλύτερα πάνω ήταν το ΜΤ07. Πάντα ένιωθα ότι είναι ακριβώς φτιαγμένο για μένα. Χωρίς πολλά κυβικά, χωρίς πολλά άλογα, αλλά ΑΚΡΩΣ διασκεδαστικό μοτέρ, όχι πολύ μακριά από την αίσθηση SM που γούσταρα, και που - με μένα πάνω - έκανε οτιδήποτε του ζητούσα: καθημερινό, παιχνίδι, βολτάδικο, εκδρομικό.

Anyway, άλλαξα αρκετά μηχανάκια μέσα σε μια ~12ετία, πλάκα είχε, έκανα τις μαλακίες μου, μπήκα σε ασθενοφόρα, ένιωσα τη φροντίδα των δημόσιων νοσοκομείων, έζησα υπέροχες φάσεις με παρέες 20 και 30 και 40 1000άρια SS Επίδαυρο και Τρίπολη, είδα ατυχήματα να συμβαίνουν μπροστά μου, είδα και άκουσα θανάτους φίλων και γνωστών, έκανα τις εκδρομές μου, έφαγα τις βροχές μου, ωραία ήταν, ζήσαμε για να πούμε τις ιστορίες, πάμε παρακάτω.

Αν το παιδί σου ,στην ίδια ηλικία που ξεκίνησες εσύ σου έλεγε,μπαμπά δώσε μου λεφτά,για να ξεκινήσει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με σένα,θα του έδινες;;

[BLiTzER]

Αν το παιδί σου ,στην ίδια ηλικία που ξεκίνησες εσύ σου έλεγε,μπαμπά δώσε μου λεφτά,για να ξεκινήσει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με σένα,θα του έδινες;;

Ιδανικά το παιδί μου δε θα ήθελα να ανέβει ποτέ ούτε σε παπί στο τριμπούρδελο που ζούμε. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα το αποτρέψω. Αλλιώς θα φροντίσω να γίνει σωστά. Με εξοπλισμό, σχολεία και μέτρο.

[Bowleno]

Μου θύμισες έναν πολύ καλό φίλο, γύρω στα 50 τώρα, που πέρα από τις ιστορίες που μου έλεγε από επαρχία που μεγάλωσε και βασικά περιεγραφε τα "κοινόχρηστα " μηχανάκια, μικρά μοτοποδήλατα και ύστερα τα δίχρονα που υπήρχαν γύρω και αφήνονταν παρκαρισμένα με τα κλειδιά πάνω,κατέληξε να έχει κάποια στιγμή πειραγμένο bol'dor(κυριολεκτικά ο πιο ήρεμος και δεν πάει το μυαλό σου άνθρωπος πάνω στη γη).Δίπλωμα εννοείται πως δεν έβγαλε ποτέ. Γενικά τα 80s πρεπει να ήταν..... ενδιαφέρουσα εποχή από όσο έχω καταλάβει!
Σορρυ για το εμβόλιμο

Όντως ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, κάθε λίγο μαθαίναμε για κάποιον γείτονα, φίλο, γνωστό, που κατέληγε στο ΚΑΤ η κάπου πιο "μόνιμα"....
Εκεί, αρχές του '80 όποιον είχε δίπλωμα και ασφάλεια τον κοιτούσαμε σαν εξωγήινο
Κράνος; τι ναναι τουτο πάλι;;; μπουφάν; κανένα fly και πολύ ήταν, χύμα στο κύμα όλα, λέμε!
μετά ήρθε το "πολιτικώς ορθόν"....

τα αυτοφωρα δεν ηταν καθολου διασκεδαστικα

Επίσης όντως, ούτε θυμάμαι πια πόσες φορές με μάζεψε ο πατέρας μου από το τμήμα της Κυψέλης τα πρώτα 2 περίπου χρόνια
Μετά έμαθα να κρύβομαι και να αποφεύγω τους...."δύσκολους" δρόμους

[billyka]

Ξεκινησα στα 13-14 να οδηγαω μηχανακια φιλων,κυριως του κολλητου μου τοτε.Eιχα καλο μπακραουντ απο ατελειωτο λιωσιμο με ποδηλατο,bmx και mountain,σουζες,μπαντες κτλ.Οταν ακουσα πρωτη φορα ενα διχρονο ηχο σε συνδιασμο με το φιλτροκουτι του απο ενα CR 125 μπηκε το μικροβιο.Αγορες περιοδικα Μοτο,0-300 κτλ.Τα ξεζουμιζα αντι να διαβασω για το σχολειο,μεχρι και τα περιεχομενα διαβαζα.Εκτυπωνα φωτογραφιες με μηχανακια και τις κολλουσα στο δωματιο,επισης ζωγραφιζα μηχανακια.KX 250, KAWASAKI ZX12R κοσμουσαν το δωματιο μου.Ηθελα 1000αρι,τα εβλεπα στα καφε και ελιωνα.Ειδικα τοτε το R1 του 2000...Τι ξυραφι αισθητικη!Ξεκινησα οπως ειπα να κανω βολτες πρωτου παρω το δικο μου με του φιλου.Chappy 50,town mate 80,zx dio 50,gilera runner 50,typhoon 50,chappy με μοτερ crypton 105,περναμε του πατερα του το ΧΤ 600 και προσπαθουσα με κεινο να μαθω συμπλεκτη.suzuki fx 125(και κοντρες επειδη ημουν αδυνατος ενω ο φιλος μου 90αριζε στα κιλα,τα ετρεχα εγω τα μηχανακια του).TDM 850 ενος αλλου 'φιλου', που μονο tdm δεν ηταν με μπροστινα απο gsxr 1100 κτλ.Μετα στα 17 μου αφου δουλεψα ενα καλοκαιρι, πηρα το πρωτο μου,yamaha F1Z-R 110.Η λυτρωση.Ισως οι καλυτερες αναμνησεις και τα ομορφοτερα συναισθηματα μου τα ειχε βγαλει εκεινο το μηχανακι.Ειχα πλεον δικο μου μηχανακι.Ατελειωτες βολτες με αυτο,θαλασσα για μπανιο κτλ.Σουζες,μπαντες,κοντρες ξαπλωμενος σανιδα κτλ.Εφυγα Θεσσαλονικη να μεινω,με το F1 δουλευα ντελιβερι.Το κλεψανε και πηρα honda innova 125.Στα 26 μου το ιννοβα κολλησε,ημουν ανεργος και δεν ειχα χρηματα να το επισκευασω.Εμεινα αμηχανος για αρκετα χρονια.Μεχρι που πηρα στα 30-31 το Χτ 600 ενος φιλου.Ακομα το εχω.Πηρα daytona 125 για ντελιβερι και καθημερινο.Εφυγα απο Θεσσαλονικη,το εργασιακο δεν παλευοταν εκει,ανθρωποφαγια.Μαζεψα λεφτα ξανα.Αρχισα να κοιταω μηχανακια,34 χρονων πλεον.Εβλεπα μεταχειρο 1000αρια,αλλα ειχε καιρο που τα ειχα διαγραψει απο το μυαλο μου λογω οικονομικων.Το σκεφτομαι απο δω,το σκεφτομαι απο κει.Κοιταω ενα Κ3 1000.Βρισκω συνεχεια δικαιολογιες να μην το παρω.''Δεν κανει για καθημερινο,δεν κανει για ταξιδια,βασικα δεν κανει για τιποτα περα απο πιστα,γρηγορες βολτες και καυλα''.Αποθημενο ομως ενα 1000αρι.Η τωρα η ποτε.Το πηρα.Πρωτα χιλιομετρα το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα,ηταν οτι καλα που δεν ειχα την οικονομικη δυνατοτητα να το παρω 22 χρονων,θα ειχα σκοτωθει,οχι λογω της μοτοσυκλετας,λογω της ανωριμοτητας μου τοτε.Το εχω 4 χρονια λοιπον και δεν το μετανιωνω.Εχω το παπι για καθημερινο,αυτο μου βγαζει τις καυλες μου.

[harris_x]

Ο καθένας όπως νιώθει. Παίζει τεράστιο ρόλο η ηλικία, η αυτοσυγκράτηση, η ωριμότητα του ατόμου. Αλλά η μοτοσικλέτα είναι ΠΑΝΤΑ ρίσκο. Όσο τιμονάρα και να είσαι ή χεσμένος από φόβο οδηγώντας 110% αμυντικά, είναι πάντα και θέμα τύχης κατά ένα σημαντικό ποσοστό. Όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό δεν έχει ιδέα τι του γίνεται.

Προσωπικά, όχι μόνο το πρώτο μου μηχανάκι ήταν κατευθείαν ένα στρογγυλοφάναρο Hornet 600, αλλά δεν είχα οδηγήσει ποτέ πριν στη ζωή μου μοτοσικλέτα (ξέρετε, με συμπλέκτη και τέτοια), ούτε καν δίνοντας για δίπλωμα (έδωσα με παπι). Οδήγησα πρώτη φορά αφού το αγόρασα, καθώς ο ιδιοκτήτης δε μου το έδινε καν για δοκιμή. Δικαιολογημένα. Οδηγούσα σαν κουλός, δεν είχα ιδέα από μοτοσικλέτες, δεν είχα φίλους μοτοσικλετιστές, είχα κάποια χαζά μικροατυχηματάκια, αλλά ποτέ κάτι σοβαρό, και εννοείται ότι ήμουν πάντα φουλ εξοπλισμένος.

Το κράτησα περίπου ένα χρόνο και μεταπήδησα σε ένα CBR1000RR triumph Daytona 675, το οποίο ήταν και το μηχανάκι που κράτησα περισσότερο (2,5-3 χρόνια). Δε σκέφτηκα ούτε κυβικά, ούτε άλογα, ούτε βάρος, ούτε τίποτα. Το καβάλησα στατικά και το ήθελα δικό μου. Και το αγόρασα. Άρχισα να βρίσκω παρέεςβγαίνω βόλτες με το moto.gr, ξεκίνησαν οι κυριακάτικες βόλτες (κυρίως Επίδαυρο), κάθε εβδομάδα όμως, έκανα CSS, ξεκίνησα να μαθαίνω γιατί και πώς, και η βελτίωση ερχόταν με γεωμετρικούς ρυθμούς. Πάνω στο CBR 675 έμαθα τα περισσότερα πράγματα (εκτός από σούζα ). Εννοείται ότι έκανα και τις μαλακίες μου, πάλι είχα λίγα χαζά ατυχήματα (ναι, και πάνω σε αυτοκίνητα, χωρίς δική μου υπαιτιότητα), αλλά πάλι τίποτα σοβαρό. Θα μπορούσε. Είναι πάντα και θέμα τύχης, όπως προανέφερα. Ποτέ, όμως, δεν ένιωσα ότι πρέπει να ξεφορτωθώ τα κυβικά γιατί θα με σκοτώσουν. Αν και δεν αγόρασα ποτέ ξανά 1000άρι, αλλά συνειδητοποιημένα, και δεν είχε να κάνει με το αυξημένο ρίσκο. Το CBR 675 το χρησιμοποιούσα σαν καθημερινό μηχανάκι για λίγαους μήνες χρόνια, μέχρι που αγόρασα ένα XT600 μετατροπή SM για να το ξεκουράσω. Έως τότε απολάμβανα το κάθε λεπτό μαζί του, ακόμα και πηγαίνοντας στη δουλειά. Μετά το XT μπήκα στη φάση που ανακάλυψα τι είναι τα SM και τι κάνουν μέσα στην πόλη και άρχισαν οι κακές παρέες με KTM. Εκεί ένιωσα ότι βρήκα πού ανήκω. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι το μηχανάκι στο οποίο "κούμπωσα" καλύτερα πάνω ήταν το ΜΤ07. Πάντα ένιωθα ότι είναι ακριβώς φτιαγμένο για μένα. Χωρίς πολλά κυβικά, χωρίς πολλά άλογα, αλλά ΑΚΡΩΣ διασκεδαστικό μοτέρ, όχι πολύ μακριά από την αίσθηση SM που γούσταρα, και που - με μένα πάνω - έκανε οτιδήποτε του ζητούσα: καθημερινό, παιχνίδι, βολτάδικο, εκδρομικό.

Anyway, άλλαξα αρκετά μηχανάκια μέσα σε μια ~12ετία, πλάκα είχε, έκανα τις μαλακίες μου, μπήκα σε ασθενοφόρα, ένιωσα τη φροντίδα των δημόσιων νοσοκομείων, έζησα υπέροχες φάσεις με παρέες 20 και 30 και 40 1000άρια SS Επίδαυρο και Τρίπολη, είδα ατυχήματα να συμβαίνουν μπροστά μου, είδα και άκουσα θανάτους φίλων και γνωστών, έκανα τις εκδρομές μου, έφαγα τις βροχές μου, ωραία ήταν, ζήσαμε για να πούμε τις ιστορίες, πάμε παρακάτω.

Κάπως σαν το παραπάνω ειναι μισή δική μου διαδρομή. Την υπόλοιπη αργότερα