Είναι Τρίτη πρωί, το δεύτερο πρωινό ξύπνημα από την τελευταία βόλτα, και ακόμη δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, ούτε στην δουλειά, ούτε στο σπίτι. Δεν μπορώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και τις αναμνήσεις μου από ένα τριήμερο γεμάτο εικόνες και στιγμές. Από μια βόλτα σε ένα μέρος που ούτε η πρώτη φορά που πάω είναι, αλλά σίγουρα όχι η τελευταία. Βλέπεις υπάρχουν κάποια μέρη που σε κάνουν να θέλεις να γυρίζεις σε αυτά. Θέλεις οι άνθρωποι, θέλεις τα τοπία, θέλεις η αγριάδα του τόπου; Πάντως στα Άγραφα γυρνάς και ξαναγυρνάς συνεχώς και κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Κάθε φορά χάνεσαι στις αγκαλιές των φιλόξενων κατοίκων του.
Για πρώτη φορά στην ιστορία των "Ανώριμων" είχαμε αρχίσει να προγραμματίζουμε την βόλτα μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Οι πινέζες και οι χάρτες πήγαιναν και έρχονταν και οι ιδέες έπεφταν στο τραπέζι συνεχώς. Όλα αυτά βέβαια διανθισμένα από μπόλικα βρισίδια μεταξύ μας, γέλια, πειράγματα και αλκοόλ. Όσο οι μέρες πλησίαζαν τόσο περισσότερο η βλακεία μας έβγαινε στην επιφάνεια... ήταν ο τρόπος να ξορκίσουμε την αναμονή των εβδομάδων για αυτή την βόλτα. Την τελευταία εβδομάδα δυστυχώς κάποιες αρρώστιες, κάποιες έκτακτες οικογενειακές υποχρεώσεις, μια βλάβη μας άφησαν μόνο τρεις. Εγώ, ο Χρήστος aka Ταχυδρομικό Περιστέρι και ο Δημήτρης aka Κινέζος aka Nǐ yǒu wǔ fēnzhōng de shíjiān tánlùn kē wéi.
Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν να φτάσουμε Παρασκευή απόγευμα στο Γαρδίκι. Από εκεί θα ανεβαίναμε χωμάτινα στην Σαράνταινα και θα περνούσαμε το πάσο στο διάσελο για τα Κοκκάλια. Θα κατηφορίζαμε προς το μνημείο μάχης των Γαλατών και θα βγαίναμε στην άσφαλτο λίγο πριν τον Αγ. Νικόλαο. Η συνέχεια θα ήταν Βελούχι με κατεύθυνση την Δάφνη στην γέφυρα του Μέγδοβα από όπου θα μπαίναμε ξανά σε χωμάτινη διαδρομή ανηφορίζοντας πρώτα προς Μαυρομάττα και από εκεί θα μπαίναμε στο δάσος των Αγράφων με προορισμό τα Καμάρια και την Νιάλα. Θα περνούσαμε την Πλάκα και από εκεί ασφάλτινα θα κατηφορίζαμε για λίμνη Πλαστήρα και Πύλη όπως θα γινόταν η δεύτερη διανυκτέρευση.
Όταν όμως εμείς κάνουμε σχέδια, τίποτα δεν γίνεται ακριβώς όπως το σχεδιάσαμε. Την Παρασκευή ξεκινήσαμε μέσα σε έντονη βροχή, όπου λίγο πριν το Γαρδίκι μετατράπηκε σε καταιγίδα και πυκνή ομίχλη. Συζητώντας με τους ντόπιους αποφασίζουμε πως είναι μεγάλο το ρίσκο να ανεβούμε στα Κοκκάλια το πρωί. Όχι λόγω βροχής αφού ο καιρός μας έδινε βελτίωση, αλλά λόγω ομίχλης. Ο χωματόδρομος από μόνος τους δεν είναι ιδιαίτερα ορατός, αν βάλεις και την ομίχλη ήταν σχεδόν δεδομένο πως θα χαθούμε στην καλύτερη περίπτωση ή θα βρεθούμε σε κανέναν γκρεμό. Έτσι το πρωί πιο χαλαροί ξεκινήσαμε την εναλλακτική προς Πουγκάκια μέσα σε δυνατή βροχή και κρύο. Κάπου εκεί καταλήξαμε σε μια διασταύρωση, μέσα στην ομίχλη, όπου "τσακωνόμασταν" προς τα που ήταν ο Βορράς. Ναι σωστά χαθήκαμε και πάλι, παρόλο που είχαμε GPS, χάρτες, οδηγίες από τους ντόπιους και ένα σημείωμα πάνω σε ένα πακέτο Καρέλια που μου είχε φτιάξει ένας παππούς στο καφενείο το προηγούμενο βράδυ για το που θα στρίψουμε σε κάθε διασταύρωση. Η κατάληξη μας ήταν ο Άγιος Νικόλαος που μας περίμενε με ανυπομονησία ο Γιώργος στον Ξενώνα Λίθο.
Αφού ήπιαμε τα ζεστά μας και στεγνώσαμε τα ρούχα βγάλαμε απόφαση να συνεχίσουμε ασφάλτινα προς τα Άγραφα. Αφήσαμε στην άκρη την Πύλη και είπαμε να ακούσουμε όλες τις προτροπές και να μην ρισκάρουμε. Άλλωστε εκείνη την ώρα στο Βελούχι χιόνιζε και αυτό από μόνο του μας έκανε να κρατηθούμε. Αφού χαθήκαμε 2-3 φορές (για το καλό μην νομίζετε), περνώντας την ράχη Μπαγασάκι είχαμε παγώσει από το κρύο και από εκεί, λες και ήταν άλλη χώρα, άλλο μέρος, άλλος θεός... στεγνοί δρόμοι και ζέστη. Την ώρα που περάσαμε το Χάνι του Μέγδοβα ήταν λες και δεν είχε βρέξει ποτέ! Η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι τα Άγραφα ήταν ένα συνεχές παιχνίδι κυνήγι απολαμβάνοντας την ολόφρεσκη άσφαλτο μέχρι τον Νερόμυλο. Η Πόπη μας περίμενε με αναμμένο τζάκι και ζεστό δωμάτιο.
Όλη η συζήτηση το βράδυ στο τραπέζι ήταν για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Έπεσε μια ιδέα να κάνουμε ένα γύρο τα μισοερειπωμένα χωριά των Αγράφων, αλλά τίποτα οριστικό. Εγώ δεν ένιωθα και πολύ καλά, μάλλον την είχα αρπάξει από το κρύο και έτσι πολύ νωρίς το βράδυ έφυγα για να ξαπλώσω, πράγμα που αποδείχθηκε σωτήριο. Έτσι το πρωί μας βρήκε να φορτώνουμε τις μηχανές, φορώντας κοντομάνικα. Τα αδιάβροχα κρύφτηκαν στα σακίδια μας, και όλα μέσα στο μυαλό μας άλλαξαν. Ξεκινήσαμε χωρίς να συζητήσουμε τίποτα με κατεύθυνση την κορυφή του βουνού. Δεν μας ένοιαζε αν είχε λάσπη, αν είχε ζώα, αν είχε κλειστούς δρόμους με συρματόπλεγμα. Το μόνο που θέλαμε ήταν να αποτίσουμε φόρο στην "Βόλτα" με την πινέζα μας.
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από caesarsk
