Άγραφα; Άγραφα!
-Πάλι Άγραφα ρε συ;
-Έχεις πάει;
-'Οχι
-Τότε δεν ξέρεις.
Τα Άγραφα δεν είναι τα σπίτια του, οι δρόμοι του οι πέτρες. Είναι μια ιδέα που την δημιουργούν άνθρωποι. Δεν είναι οι στροφές, οι δρόμοι και τα δάση. Είναι η ζεστασιά της ψυχής, και το μοίρασμα. Είναι το νοιάξιμο και η συντροφικότητα. Είναι το αυθόρμητο γέλιο που βγαίνει αβίαστα στην ερημιά. Τα Άγραφα είναι στάση ζωής. Όταν βρίσκεσαι στις κορυφές τους και κοιτάζεις το μεγαλείο των βουνών τριγύρω σου, καταλαβαίνεις την ασημαντότητα σου και τότε κοιτάζεις δίπλα τους συντρόφους σου.
Βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα και μέσα σε αυτό βρίσκονται όλα τα ηλιοβασιλέματα που έχεις δει. Νιώθεις τον χρόνο που έχει κυλήσει πάνω σου, και όλους όσους πέρασαν δίπλα σου. Νιώθεις να σε αγγίζουν άνθρωποι που θα ήθελες να είναι εκεί μαζί σου και χύνεις μια γουλιά από το ποτό σου στο χώμα για αυτούς. Θυμάσαι ανθρώπους που δεν είναι στην ζωή σου πλέον και συμπονάς στην σκέψη ότι δεν το βλέπουν.
Στα Άγραφα κάθεσαι με τον ντόπιο και μοιράζεστε σκέψεις από διαφορετικές ζωές, μοιράζεστε τα τελευταία τσιγάρα. Σου δίνει από το φαγητό του και τον κερνάς καφέ... Κερνάτε ο ένας στον άλλον χαμόγελα, με τα ματιά, αυτά τα αυθεντικά τα ειλικρινή τα χαμόγελα της ψυχής. Αυτός γιατί ξέρει, αφού ζει εκεί το πόσο μικρός είναι μέσα στο σύμπαν και εσύ γιατι μόλις το κατάλαβες. Τα Άγραφα σε κάνουν ταπεινό!
Βρίσκεσαι σε μια διασταύρωση και ενώ ξέρεις πως πρέπει να πας δεξιά, εσύ πας εσκεμμένα αριστερά. Δεν ξέρεις αν βγαίνει κάπου άλλα εσύ απλά πηγαίνεις για να καταλήξεις σε ένα ξέφωτο του δάσους, σε μια άλλη κορυφή ή απλά σε ένα αδιέξοδο. Κάθεσαι στο χώμα και δεν σκέφτεσαι πόσο ταλαιπωρήθηκες για να φτάσεις εκεί ούτε και πόσο θα χρειαστείς για να γυρίσεις πίσω. Γιατί τα Άγραφα δεν είναι ποσοτικά αλλά ποιοτικά. Η μόνη σκέψη που έχεις είναι "Ρε πόσο ωραία είναι εδώ".
Είσαι ιδρωμένος, κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, πεινασμένος και βγάζεις το κράνος σου, κοιτάς τον συντρόφους σου και γελάτε από ευτυχία. Μια ευτυχία, ανόθευτη, βασικών συναισθημάτων όπως αυτά που είχες σαν παιδί. Θυμάσαι; Θυμάσαι που ήσουν χαρούμενος με μια αγκαλιά, με ένα κέρασμα, με έναν καινούργιο φίλο;
Συζητούσα χτες το βράδυ αφού γύρισα με ένα φιλικό ζευγάρι για τα ταξίδια και τις βόλτες. Με ρωτούσαν γεμάτοι απορία για πράγματα και τόπους. Με ρωτούσαν πως βγάζω μια διαδρομή, πως αποφασίζω να πάω σε ένα τόπο. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν που βρίσκω αυτή την σπίθα να ξεκινήσω για κάπου άγνωστα, και με τι κουράγιο ξαναπάω στα ίδια μέρη. Δεν περίμενα να καταλάβουν, δεν ήθελα να καταλάβουν. Γιατί ο καθένας βρίσκει τον δρόμο του σύμφωνα με την εσωτερική του πυξίδα.
Αυτό δεν είναι άλλο ένα ταξιδιωτικό πήγαμε εκεί, είδαμε αυτά, ακολουθήσαμε αυτή την διαδρομή, μείναμε εκεί, ξοδέψαμε τόσα για φαγητό, κάψαμε τόση βένζινη. Γιατί έτσι έχουν καταντήσει τα ταξιδιωτικά. Λίστες για ψώνια ή μάλλον απλή καταγραφή εσόδων εξόδων. Στο κυνήγι του του λεπτού για να φτάσουμε σε ένα προορισμό και του σεντ για να μας βγει ο προϋπολογισμός, ξεχνάμε τον βασικότερο λόγο που ταξιδεύουμε... τα συναισθήματα.
Είμαι σήμερα στην κίνηση της Αθήνας, κοιτάζω τριγύρω μου και βλέπω στα αυτοκίνητα φάτσες που δεν γελούν. Βλέπω ανθρώπους στα πεζοδρόμια να περπατούν γρήγορα, αγχωμένα να φτάσουν στον προορισμό τους. Βλέπω ανθρώπους χωρίς ευτυχία μέσα τους, και λογικό όταν τα προβλήματα της καθημερινότητας σου έχουν γεμίσει το μυαλό... και είμαι εγώ που μέσα στο κράνος μου χαμογελώ, γιατί μπορεί να γύρισα αλλά το μυαλό μου είναι ακόμη εκεί πάνω...και λίγο στο επόμενο που με χωρίζουν λίγες εβδομάδες.
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από OldMan
