και ειδικά όταν βλέπεις κάτι τέτοια που σου κάνουν τα άντερα κουβάρι.....
Ποιημα λέμε είναι αυτό
[FONT=century gothic]
Τώρα πια τα κατάλαβες όλα!
Η ψυχή μου αναδύεται καθάρια
Δεν έχει πια άλλη πάθη να κρύψει
Μάταια αναζητώ την απάντηση
Μέσα στους παράδοξους στίχους
Δεν μου ανήκει παρά ό,τι χωράει η αγκαλιά μου
Τα λόγια σου
Καραμελωμένα αμύγδαλα
Λιώνουν μόλις τα ξεστομίζεις
Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια
Κι οι πυγολαμπίδες φωτίζουν το βάθος της
Μουρμουρίζοντας στο αυτί μου μυστικά
Είναι πονετικός ο έρωτας;
Μ΄ αντάμωσε οχυρωμένη
Πίσω από συμβιβασμούς
Μ΄ ευσπλαχνίσθηκε
Γκρέμισε τους φραγμούς και τα όρια
Κι ύστερα με τσάκισε πάνω στα χαλάσματα
Θέλησα να σκάψω τον ουρανό
Αναζητώντας διάφανα διαμάντια
Μα οι αδίστακτοι κριτές γέλασαν
Εξαπολύοντας δίπλα μου μια μικρή μαύρη αράχνη
Χάθηκα μέσα στο δίχτυ της,
μα τον δρόμο μπορώ να ξαναβρώ
Από το φθινόπωρο της χαράς
Στο χειμώνα της θλίψης πέρασα
Δεν φοβάμαι πια
Είχα κι έχασα μόνο που δεν ξέρω τι,
Μπορεί την αθωότητά μου,
Μπορεί το ρουμπινένιο δακτυλίδι μου,
Μπορεί τους κρίκους μου με τις τυρκουάζ πέτρες
Μα στο τέλος το κέρδος μου είναι μεγάλο
Αφού έγινα σοφή και ανθρώπινη
Κι όμως άφησα τόσα χρόνια να περάσουν
Μέσα στην αδιαφορία και τη νεκρική γαλήνη
Μέχρι πότε οι αποφάσεις στα χέρια των άλλων;
Μέχρι πότε η σύγχυση και η ασάφεια του μυαλού;
Αυτό αναρωτιέμαι σήμερα!
Αύριο μια καινούρια μέρα ξημερώνει:
Τα ζουμπούλια ετοιμάζονται ν΄ανθίσουν
Και η κόκκινη αμαρυλλίς ξεπετάει τα φύλλα της
Οι πασχαλιές λιγώνουν την ψυχή μου
΄Οποιος σιωπά κρατάει όσα έχει χωρίς να χάνει τίποτε
Κι όμως μιλώ μέσα στην αβεβαιότητα
΄Ένα αεράκι φυσάει κι οι άνθρωποι απομακρύνονται
Μπορεί να μην ήταν ποτέ εκεί
Μπορεί να μην είναι ποτέ εκεί
Μόνη μου πορεύομαι
Ανάμεσα στις διστακτικούς φανοστάτες
Στο τέλος του ταξιδιού δεν θέλω κανείς να περιμένει
Αφού η αλήθεια είναι το ταξίδι μου
[/FONT]
Γιατί δεν τους πνίγουν από μικρούς;
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao: :rotflmao:
Και πιο πολύ μου τη δίνει η πολύ ποίηση
