Τελικά και παραδόξως διαπίστωσα πως, εκφραστικά, ομοιάζω αρκετά με τον Φώτη Μπασουκέα, όχι τόσο από άποψη τεχνικής αλλά σε αυτή την αόρατη συνέχεια, το νήμα που ενώνει ανεπαίσθητα χρόνο και στίχους (που είναι και πιο τρομακτικό).
Κατά τ' άλλα φιλοκαλοῦμέν τε γάρ μετ' εὐτελείας καί φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας![]()