Να σας μεταφέρω κι εγώ τις εντυπώσεις μου από το Trail Ride που συμμετείχα.
Η ιστορία ξεκινάει από την προηγούμενη εβδομάδα όπου και είδα την σχετική ανακοίνωση. Το χώμα και το βουνό πάντα μου άρεσε αλλά μέχρι τώρα οι χωμάτινες εμπειρίες μου με μηχανή περιορίζονταν σε διάσχιση βατών σχετικά χωματόδρομων στα πλαίσια εκδρομικών περιηγήσεων και όχι εκτός δρόμου διαδρομές. Ούτε και είχα ξανασυμμετάσχει σε κάποιο Trail Ride για να ξέρω τις απαιτήσεις του. Έτσι εκκρεμούσαν ερωτήματα «πως είναι το Trail Ride?», «τι επίπεδο δυσκολίας θα έχει?», «τι οδηγικές ικανότητες και εμπειρία χρειάζεται?», «τι εξοπλισμός είναι απαραίτητος?» και φυσικά το βασικό ερώτημα «εγώ, θα τα καταφέρω?». Η μοναδική ερώτηση που δεν πέρασε από το μυαλό μου ήταν «θα τα καταφέρει να ανταποκριθεί η μηχανή μου?» Εκεί ήμουνα σίγουρος. Αλήθεια το λέω.
Η απόφαση συμμετοχής είχε πάντως ληφθεί. Επικοινωνώντας με τους διοργανωτές καθώς και μέσα από τα forum οι απαντήσεις βρέθηκαν αν και παρέμενε (λόγω του άγνωστου αντικειμένου) το «θα τα καταφέρω?». Λιγότερο έντονο βέβαια. Μπότες, κράνος, μπουφάν υπήρχαν (Street βέβαια αλλά κάνουν δουλειά). Έτσι αγοράστηκαν μόνο επιγονατίδες και επιαγκωνίδες για βασική προστασία. Ελέγχθηκε η μηχανή, συμπληρώθηκαν λάδια, αλλάχθηκε η μπαταρία που ήταν στα τελευταία της, ρυθμίστηκε η πίσω ανάρτηση στο μαλακότερο και λαδώθηκε η αλυσίδα. Το προηγούμενο βράδυ αφαιρέθηκαν, καθρέπτες, φλας, μαρσπιέ συνεπιβάτη και φυσικά η μπαγκαζιέρα!!! Το δύσκολο ήταν να αποφασιστεί τι θα περιείχε ο σάκκος που θα έπαιρνα μαζί. Η βροχή ήταν πολύ πιθανή και άρα πλήρη δεύτερη αλλαξιά συν τα αδιάβροχα πακεταρίστηκαν. Για κάτω από την Cordura επιλέχθηκε να φορεθεί ποδηλατικό μπλουζάκι και fleece. Το τελευταίο δεν χρειάστηκε τελικά, το πρώτο συστήνεται ανεπιφύλακτα γιατί και θερμοκρασία κρατάει αλλά και τον ιδρώτα διώχνει. Όλα έτοιμα λοιπόν.
Πρωί λοιπόν αρματωμένος, ραντεβού με τον kosdros που με περίμενε στο πεδίο του ’ρεως. Εκεί συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να βγάλω αέρα από τα λάστιχα. Στάση λοιπόν σε βενζινάδικο και μείωση σε 17 εμπρός και 18 πίσω και τον Κωστή να μου λέει να προσέχω τις στροφές και να μην τρέχουμε. Τελικά τον κυνηγούσα σε όλη την Λ.Αθηνών αφού έτρεχε με 120+ !!!!!
Φτάνοντας στο Δαφνί βρίσκουμε κι άλλο ένα φίλο να περιμένει. Κους κους για κανα τέταρτο και γραμμή απέναντι για την εγγραφή μας. Εκεί μέσα στον χαμό από μηχανές και 4Χ4 που υπήρχε ήδη, βρίσκουμε και τον tifozif1 και έναν φίλο του και μετά από λίγο σκάει μύτη και ο Μαρκέλος φορώντας έναν θώρακα ΠΑΝΩ από το δερμάτινο μπουφάν του!!! Μετά τα σχετικά πειράγματα τον βοηθήσαμε να τον φορέσει εσωτερικά γιατί μόνος του ήταν όντως αδύνατο να το κάνει. Εγγραφή λοιπόν, παίρνουμε και το Road Book και σύσκεψη για τον τρόπο που θα τοποθετηθεί ώστε να είναι εύκολα αναγνώσιμο (φυσικά και Road Book Box δεν υπήρχε).
Δίνεται τελικά εκκίνηση και φεύγουμε 5-6 μηχανές αποφασισμένοι να το πάμε παρέα. Εθνική και στροφή στην γέφυρα Ασπροπύργου. Εκεί παραλίγο να τον χάσουμε τον ένα αφού έφυγε ευθεία. Αφού βγαίνουμε από την κατοικημένη περιοχή αρχίζει το χώμα. Μια πρώτη επαφή με φυτεμένες πέτρες σε μια ανηφόρα και μετά καλοπατημένος χωματόδρομος ότι πρέπει για γκάζι. Ακόμη βρισκόμαστε στο στάδιο προσαρμογής σε οδήγηση off road αλλά κυρίως στο πως να παρακολουθούμε το road book.
Μετά από μερικές αλλαγές κατεύθυνσης βρισκόμαστε πάλι σε καλοστρωμένο χώμα. Γκάζι λοιπόν και οι υπόλοιποι ακολουθούν από πίσω μου. Γκάζι ήθελα εεε? Ε πάρτον κάτω λοιπόν. Κατεβαίνοντας να περάσουμε ένα ρέμα άργησα να κόψω (αν και το σκέφτηκα) για ένα S και είχα δύο επιλογές: Πτώση ή βουτιά στο ρέμα. Η πρώτη ήταν προτιμότερη. «Πω, πωωω» σκέφτηκα. «Ρεζίλι έγινα ακόμη δεν ξεκινήσαμε» αφού οι υπόλοιποι σίγουρα δεν έχασαν το θέαμα. Ορθιος λοιπόν, ανασήκωμα της μηχανής και γρήγορος σωματικός και μηχανολογικός έλεγχος. Διάγνωση: μηχανή όλα Οk, ελαφρύ χτύπημα στο κουτεπιέ και στο γοφό. Οι επιγονατίδες και τα γάντια δούλεψαν. Ένα παντελονάκι με ενισχύσεις και εντουράδικες μπότες θα αποσοβούσαν και τα υπόλοιπα. (άρα προς αγορά προσεχώς) Δεν τρέχει τίποτα λοιπόν (εκτός από εμένα για να προλάβω τους υπόλοιπους παρακάτω).
Συνεχίζουμε προχωρώντας όλο και πιο off ανάμεσα σε ελιές και χωράφια αλλά και χωματόδρομους (χάνουμε κάπου και το δρόμο και ξαναγυρίζουμε πίσω) και γαρμπίλι (με πολύ προσοχή γιατί γλυστράαααειειει ) και φυσιολογικά σιγά σιγά σκορπίζεται η παρέα. Ανασύνταξη στο πρώτο σημείο ελέγχου. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα όπως γράφει και το road book. Και εδώ αρχίζει να με κόβει ο πρώτος ιδρώτας. Μαζεμένα μηχανάκια να περιμένουν την σειρά τους να περάσουν μια απότομη ανηφορίτσα με πολύ πέτρα. Παρόντες και οι διοργανωτές για βοήθεια σε όποιον χρειάζεται. Ωχ, ωχ λέω από μέσα μου. Κάθομαι λίγο πιο πέρα ελέγχω την μορφολογία και παρατηρώ τους άλλους πως περνάνε. Οκ, το πιασα, no problem. Μπαίνω λοιπόν κι εγώ στο παιχνίδι και ώ του θαύματος, ήταν πιο εύκολο απότι έδειχνε. Ικανοποίηση με τον εαυτό μου (σιγά το πράγμα βεβαια τεσπα).. Εδώ ανακαλύπτω και ότι τελικά είχα λιγότερη βενζίνη απ ότι υπολόγιζα. Αναμένο λαμπάκι ρεζέρβας και αρχίζει ένα μικρό άγχος. Όχι ότι δεν με βγάζει μέχρι τέλος (110km έχει μετρηθεί η αυτονομία σε χαλαρούς ρυμούς) αλλά αν χαθώ τι γίνεται?? Δεν πειράζει, υπάρχει ανεφοδιασμός στην μέση της διαδρομής σύμφωνα με τους διοργανωτές.
Ανασύνταξη και βουρ για τα επόμενα Εκεί ήταν και λίγο ζόρια. Off-road και μέσα από ρέμα με κοτρόνες να προεξέχουν από παντού. Δεν οδηγούσες. Απλά χοροπηδούσες πατώντας δεξιά-αριστερά και προσπαθούσες να μην σου πέσει η μηχανή. Μετά από μερικά μέτρα βλέπουμε κάποιον με κάτι ελαφρύ να προσπαθεί να ανέβει ένα μονοπάτι στην πλαγιά με ανάλογη μορφολογία. ΩΧ!!!!! Ούτε μέχρι την μέση δεν έφτασε. Όλοι μας (απ ότι μπόρεσα να διακρίνω από τα βλέμματα) παγώσαμε. Σιγά μην ανέβαινε εκεί πάνω το Dakar!!! Αυτό το πράγμα δεν έβγαινε. Εγκαταλείπω ΤΩΡΑ!! Όχι, λάθος, ευτυχώς, δεν ήταν αυτός ο δρόμος αλλά συνέχιζε ευθεία μέσα από τις κοτρόνες τις οποίες τώρα βλέπαμε με ανακούφιση πια. Τελικά ήταν δύσκολες οι άτιμες. Μου έφυγαν τα χέρια μέχρι να το βγάλω. Σκέψεις αποτυχίας περνούσαν από το μυαλό. Να πάρει, δεν έχω καλή φυσική κατάσταση. Και να, ξαφνικά κάποιος κάτω. Εγώ την τούμπα που μου αναλογεί, την έφαγα πριν σκεφτόμουνα και τσουπ, να και ο Μαρκέλος κάτω!! Δεν τρέχει τίποτα σηκώνεται και πάμε πάλι. Ευτυχώς κάποτε τελείωσε η πέτρα και βγήκαμε πάλι σε πατημένο χωματόδρομο. ΟΥΦ!!!
Από εκεί και μετά πήραμε ρυθμό. Ξαναδημιουργήθηκαν νέα γκρουπάκια, εναλλαγές εντός και εκτός δρόμου τμημάτων και προσπάθεια να μην χαθούμε. Παραλίγο σε 2-3 διασταυρώσεις αλλά τελικά βρίσκαμε άκρη. Το πρώτο μισό της διαδρομής σηματοδοτήθηκε με την στάση ανεφοδιασμού στο χωρίο (δεν θυμάμαι το όνομά του). Οι περισσότεροι της παρέας επιλέξαμε να γεμίσουμε ρεζερβουάρ. Έπεσε και η σχετική πλάκα στο Dakar που δεν προνόησα να βάλω παραπάνω από την αρχή. Βέβαια το πρόβλημα ήταν ότι ο βενζινάς ήταν σε εκδήλωση που γινόταν στην πλατεία του χωριού αλλά πήγε κάποιος γείτονας και τον φώναξε ευτυχώς. Βενζίνη λοιπόν, λίγο νερό και λίγο σοκολάτα και φύγαμε για το δεύτερο μέρος.
Δεν ξέρω πως, αλλά με κάποιον τρόπο με όρισαν ιχνηλάτη και με έβαλαν μπροστά. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν και το καλύτερό μου. Είχα συνέχεια το άγχος ότι καθυστερούσα τον ρυθμό τους και προσπαθούσα να πάω γρηγορότερα αλλά το αίσθημα αυτοσυντήρησης μου όριζε τα όρια ρυθμού μου μέχρι εκεί που να μπορώ να αντιδράσω σωστά σε τυχόν στραβοτιμονιά ή απρόοπτο. Ένα μεγάλο κομμάτι με πολύ ΠΕΤΡΑ (κυριαρχούσε γενικώς στην διαδρομή). Πολύ ΠΕΤΡΑ σε σημείο που μερικές φορές οι μηχανές απλά πηδούσαν από κοτρόνα σε κοτρόνα. Πλάκα είχε αλλά εικόνες φρίκης περνούσαν από το μυαλό μου για τυχόν πτώση εκεί!!! Στο σημείο ελέγχου διορθώσαμε και το σετάρισμα των αναρτήσεων του Μαρκέλου ο οποίος τις ήδη σφιχτές του Adventure τις είχε στην σκληρή ρύθμιση και χοροπηδούσε σαν βατράχι. Πώς να μην πέσει στο πρώτο κομμάτι λοιπόν!!! Απορώ πως είχε φτάσει τόσο μακριά αλώβητος και με τα χέρια του στην θέση τους!!!
Συνεχίζουμε λοιπόν και συνεχίζει και η πέτρα μαζί μας μέχρι που βγαίνουμε σε πατημένο χωματόδρομο. Ουφ, να χαλαρώσουμε και λίγο. Εκεί συναντάμε και τις πρώτες λασπούρες. ΩΧ!! Αφήνω να περάσουν οι άλλοι με πιο κατάλληλα λάστιχα και περνάω κι εγώ. Λασπούρες και σε άλλα σημεία αλλά τώρα του έχω πάρει τον αέρα. Εκεί όμως ήρθε η πρώτη ατυχία του γκρούπ. Λάστιχο μπροστινό και στάση για επιδιόρθωση με fast. Κάτι καταφέραμε και συνεχίζουμε. Ναι, αλλά ο ιχνηλάτης (εγώ) μάλλον είχε κουραστεί και ξέχασε να στρίψει σε μια διασταύρωση (την οποία είδε κι όλας!!). Κατάβαση μέσα σε πέτρα (τι άλλο?). Ίσιωμα και γκάζι. Πάλι γκάζι? Ε πάρε κάτι γούρνες βαθιές με λάσπη μέσα για να μάθεις. Αποτέλεσμα ένα χορευτικό δικό μου με παρτενέρ το dakarάκι μου προσπαθώντας εγώ να μην φύγω από την σέλα και αυτό να μην φύγει από το δρόμο. Τα καταφέραμε και οι δυο. Εκεί ξύπνησα (βοήθησαν και οι άλλοι) και ανακαλύψαμε ότι πήραμε λάθος δρόμο. Ξανά πίσω λοιπόν (SORRY παιδιά) και στάση για δεύτερο fast στο τρυπημένο λάστιχο.
Το υπόλοιπο ήταν εύκολο. Ξέρετε τώρα. ΠΕΤΡΑ και λίγες λασπούρες αλλά με όμορφη διαδρομή μέσα από τα δέντρα. Δεν είχε μείνει και πολύ ακόμη. Δεν θέλαμε κιόλας άλλο. Ήμασταν κουρασμένοι και κυρίως ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ. Αλλά ευτυχώς μπαίναμε στο χωρίο. Η ταβέρνα είναι δική μας πια.
Τερματισμός και καταγραφή και σβήσιμο οι μηχανές. Ξαλαφρώνουμε από περιττά βάρη και αρχίζουν να πέφτουν οι παραγγελίες σχετικές με παιδάκια κλπ Δεν χρειάζεται περιγραφή. Νομίζω ότι τα έχετε ζήσει πολλές φορές.
Επιστροφή παρέα με τον Μαρκέλο σε χαλαρούς ρυθμούς. Σε κάποια στιγμή μπήκαμε στον πειρασμό ακολουθώντας τον παράδρομο της εθνικής να συνεχίσουμε χώμα μιας και αυτός δεν είχε ολοκληρωθεί, αλλά επικράτησε η σωστή άποψη της εθνικής μιας και νύχτωνε και έβρεχε κιόλας. Πολύ χαλαροί ρυθμοί λοιπόν και επιστροφή μέσα στην βροχή στην Αθήνα.
Η καλύτερη στιγμή της εκδρομής? Το καυτό ντούζ στο σπίτι μας. Έτσι δεν είναι Μαρκέλο?
Σας κούρασα? Τι να κάνω? Μεγάλη η εκδρομή, πολλές οι εντυπώσεις. Όσοι δεν πατάτε χώμα δεν ξέρετε τι χάνετε. ΑΛΗΘΕΙΑ.