Η απόλυτη ξεφτίλα: ..ΚΑΙ δεν ήρθα, ΚΑΙ έμεινα..
Ο λόγος για το trail ride της Πάρνηθας.. εγώ θα ήμουν ο "τρίτος άνθρωπος" στο dynamic-duo senninha-kosdros αλλά το μαξιλάρι μου είχε ΑΛΛΗ γνώμη.
Αφού ξύπνησα κατά τις 10 και ενώ οι άλλοι τώρα θα είχαν ήδη πάρει εκκίνηση πριν μισή ώρα, κυττάω ψηλά και λέω "σιγά μη βρέξει! Δρόμοοοο.."..
Μετά από 3 ωρίτσες κρυφτούλι με τη βρόχα (κύτταζα που πήγαιναν τα σύννεφα και πήγαινα ανάποδα.. τι να λέμε.. ) κάπου στα βουνά της Βοιωτίας (Μονή Σα(γ)ματά! καλός ’γιος - μάλλον ο προστάτης των ελεύθερων εξατμίσεων..) αποφασίζω να ορμήσω σε μια ΑΠΟΛΥΤΗ φλαταδούρα που πήγαινε παράλληλα με ένα αρδευτικό κανάλι, και πάω με ΟΛΑ! Ο δρόμος είναι ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ για οδήγηση σε ανοιχτά κομμάτια, ιδανικές συνθήκες και λίγες εκπλήξεις, γιαμπ που σε στέλνουν εκ του ασφαλούς σε αλματάκια ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑ ΜΕΤΡΟ ΨΗΛΑ, χωρίς να κινδυνεύεις (εεμμ, με το ΧΤΖ είμαι, να εξηγούμαστε..).
Με αυτά και μ'αυτά φτάνω χωρίς να το καταλάβω στον Αγ. Μηνά (απέναντι από την Εύβοια - Βόρεια..) και εκεί αρχίζει το show-er.. Το μηχανάκι δεν πάει πάνω από 2.500 στροφές, κάθομαι σε ένα υπόστεγο να στεγνώσουμε παρέα.. Η βροχή δυναμώνει και είμαι ήδη μια ώρα όρθιος στο κρύο.. Ντου! λέω, και ξεκινάω. Βρέχει, αλλά περιέργως οι διακοπές σταμάτησαν και φτάνω έξω από την Κηφισιά όπου μεγαλοπρεπώς κάνει ένα πιφ! και τέλος..
Οι ψεκασμοί με wet start σε όλα τα "ύποπτα" σημεία (πίπα, καλώδια κλπ) δεν απέφεραν το παραμικρό αποτέλεσμα. Είναι ήδη νύχτα, είμαι μούσκεμα και κρυώνω - παρ'όλα αυτά έχω βρεί μια τέντα μαγαζιού και αρχίζω το λύσιμο! Δεν εννοώ να μη γυρίσω ΜΕ τη μηχανή στη βάση μου.
Πέντα ωρίτσες αργότερα αρχίζω να συναισθάνομαι τη ματαιότητα του πράγματος (με το μηχανάκι βίδες και με πεθαμένη πια μπαταρία..) το κλειδώνω ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ και ξεκινάω για πίσω. Με τι όμως; είναι 1 το βράδυ και εκεί που έχω μείνει δεν κυκλοφοράει ούτε χαμένος σκύλος.. ’λλη μια ωρίτσα για εύρεση μέσου επιστροφής, και στο δρόμο δε σταματάω να σκέφτομαι.. Τι μπορεί να βρέχεται και να γίνεται τέτοιος πανικός - εν τω μεταξύ, το μπουζί στεγνότατο, η κυλινδροκεφαλή το ίδιο, καλώδια, συνδέσεις όλες - ΟΛΑ ανοιγμένα - στεγνωμένα..
Κατά τις 5 το πρωί, μου ήρθε σαν δαγκωνιά αγριόσκυλου στην επιγονατίδα.. ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ! Βρίσκεται στο πίσω μέρος της μηχανής, και είναι το μόνο που δεν σκέφτηκα.. Πάω πίσω, ανοίγω και βγαίνουν 4 χριστόψαρα και 2 σαργοι από μέσα..
Στεγνώνω κατά τα λοιπά, και με τη βοήθεια ενός οδηγού φορτηγού (νάναι καλά το παιδί..) το βάζω σπρώχνοντας στο βρεγμένο πεζοδρόμιο (γιατί η άσφαλτος γλυστράει πιο πολύ.. ). Παίρνει με τη μία! κυττώντας κάτω από το πίσω φτερό, βλέπω πως όλα τα νερά από την πίσω ρόδα πάνε ΚΑΤ'ΕΥΘΕΙΑΝ στο άνοιγμα που φωλιάζει το κουτί της ηλεκτρονικής, και γίνονται όλα μούσκεμα! Κάτι λείπει από το μηχανάκι μου, η η YAMAHA το σχεδίασε για τη Σαχάρα μόνο..
Αν και όλη η διαδρομή έγινε με την ψυχή στο στόμα - στο τέλος επιβεβαιώθηκαν και οι φόβοι.. - δεν μετανιώνω που ξεκίνησα ξέροντας πως έχει πρόβλημα στη βροχή και για όλα αυτά που τράβηξα στη συνέχεια. Αποδυκνείεται πως αν δεν βρισκόμουν σε παρόμοια θέση δεν θα έβρισκα ποτέ τι στ'αλήθεια συμβαίνει με τη "νεροφοβία" που είχε πλήξει το μηχανάκι..
Για το μόνο που μετανιώνω, είναι που δεν ξύπνησα στην ώρα που έπρεπε για νάρθω στο trail-ride.. Τι να κάνουμε όμως, δεν γίνεται να ξενυχτάς μέχρι τις 5 και να ξυπνάς στις 8..
Στην επόμενη - με μηχανάκι ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ!..