Μοτοσυκλετα...
Μια καθημερινή πιεστική μέρα γεμάτη άγχος …..Νομίζω είχε έρθει η ώρα κάνω ένα διάλειμμα από όλα και να κάνω μια βόλτα με την καλή μου.
Μόλις με είδε να φοράω μπροστά της την «πολεμική» μου περιβολή αμέσως άρχισε να κάνει τρελίτσες και χαρές σαν 5χρονο παιδάκι. Χωρίς να της εξηγήσω πολλά πολλά όπως προορισμό και τα συναφή περίμενε καρτερικά το οκ μου για να με ταξιδέψει.
Μόλις κάθισα πάνω της αμέσως ανακουφίστηκε και κατάλαβε τι πρόκειται να ακολουθήσει . Είναι αυτό που περίμενε μέρες τώρα. Την φυγή της από τα καθημερινά σύντομα χιλιόμετρα πόλης. Τα συναισθήματα μας ήταν αμοιβαία …...Το κατάλαβε καθώς δεν έχασα και πολύ χρόνο και αμέσως ξεχύθηκαμε στο δρόμο. Περίμενε την ώρα που θα μείνουμε μόνοι μας χωρίς άλλους γύρω μας για να μου ξεδιπλώσει το ταλέντο της . Αυτό δεν άργησε να γίνει καθώς σε λιγότερο από μισό της ώρας είχαμε πατήσει σε φιδίσιο επαρχιακό δρόμο. Στην αρχή ήταν κάπως νωχελική στην κίνηση της . Της αρέσει πάντα να κάνει τα ναζάκια της αλλά μόλις της χάιδεψα στοργικά τα κλιπόν δεν μπόρεσε να αντισταθεί και ήταν έτοιμη να εκπληρώσει κάθε μου επιθυμία.
Η θέα των απόκρημνων βουνών στο πλάι μας σε συνδυασμό με τις διαδοχικές στροφές μας έκαναν να δεθούμε ακόμα περισσότερο και να γίνει ο ένας προέκταση του άλλου….Διόρθωνε τυχόν λαθάκια μου και εγώ από την πλευρά μου ήμουν εκεί κάθε στιγμή δηλώνοντας δυναμικά το παρών μου.
Ήξερε ότι κάπου εκεί κοντά θα σταματούσαμε καθώς οι ρυθμοί μας είχαν πέσει….
Δεν είχε και άδικο, κάναμε δεξιά να απολαύσουμε το τοπίο. Μετά από ολιγόλεπτη στάση την κοίταξα με κοίταξε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής …
Απάντηση με παράθεση
