Δύσκολο να δεις την αντίθεση, όταν δεν έχεις ζήσει, ή όταν δεν έχεις πεθάνει.
Έχεις μάθει από τρίτους μια ζωή (!?), τι είναι θάνατος. Έχεις ακούσει απόψεις και απόψεις, για το θάνατο, πόσο άσχημο πράγμα είναι, ή πόσο άσχημη κατάσταση είναι. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι είναι κάτι το οποίο να μην φοβηθείς να επιδιώξεις. Εγώ τους λέω να μου κάνουνε τη χάρη.
Τόσος κόσμος, μα τόσος κόσμος, έχει αναλωθεί σε αυτό το μυστήριο του θανάτου, έχει αναπτύξει θεωρείες επί θεωρειών, έχουν βρει χιλιάδες λύσεις και απαντήσεις....
Ποιο είναι το τραγικό; Ότι κανένας ποτέ δεν αναρωτήθηκε τι είναι ζωή... Επειδή είναι ο οργανισμός σε λειτουργία, σημαίνει απαραίτητα ότι ζεις; Και άρα, λύσαμε αυτό το πρόβλημα, οπότε πρέπει να φάμε όλη μας τη φιλοσοφία να αναλύσουμε τα μυστήρια του θανάτου. Αν είναι απλά η λήξη των πάντων, ή αν πάμε στον παράδεισο, στην κόλαση, ή σε ατέλειωτα λειβάδεια...
Εγώ έχω να πω, ότι η Ζωή και ο υλικός θάνατος, είναι κάτι παραπάνω από αδέρφια. Η Ζωή, δεν μπορεί να μην προϋπάρξει του υλικού θανάτου, και ο υλικός θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει εάν πριν δεν υπάρξει ζωή.
Θέλω να πιστεύω λοιπόν, ότι, η ζωή είναι κάτι τελείως διαφορετικό από κάθε τι υλικό στο σώμα μας. Είναι θέληση, αξιοπρέπεια, σεβασμός, αγάπη, έρωτας, πόνος, φιλία, ομορφιά.
Κάθε φορά που ζούμε έντονα κάποιο από τα παραπάνω, το σώμα μας το διαπερνούν διαφόρων λογιών ρίγη. Είναι και για να μας θυμίζουν, το πόσο ανύπαρκτη είναι η ύλη χωρίς την ψυχή. Το πόση αξία έχει η ψυχή, και ότι από τις παραπάνω αξίες μόνο μπορείς να πεις ότι ζεις.
Εάν νιώσεις γεμάτος από αυτά, τότε ναι, μπορείς να πεις, “Δεν με νοιάζει, αν και ακόμα αυτή τη στιγμή πεθάνω”. Χωρίς να σκεφτείς ποτέ όμως να το προκαλέσεις.
Να προσθέσω κι εγώ λοιπόν, απέναντι σε όλους αυτούς, και να τους μπερδέψω και λιγάκι, γιατί θα φανεί ίσως ότι αντιφάσκω, τι είναι ο θάνατος:
Είναι μια στιγμή, που αν εσύ έχεις πλημυρίσει από τις ομορφιές που ανέφερα, δεν θα έρθει ποτέ...
Απάντηση με παράθεση
