Αρχικά δημιουργήθηκε από vtzitzis
Πολλή κλασσικξή μουσική με ιδιαίτερη προτίμηση στα κοντσέρτα για βιολί,jazz από Django Reinhardt μέχρι Aziza Moustafa, Paco de Lucia
Από την σύγχρονη ελληνική σκηνή μού αρέσουν πολύ οι Παπάζογλου,Περίδης,Θηβαίος και γενικά εκτιμώ βαθύτατα όλους τούς δημιουργούς που προσπαθούν,με την αγάπη τους για τη μουσική,να βάλουν λίγη ποιότητα στη ζωή μας.
Μού αρέσει επίσης πολύ το ρεμπέτικο(Μαρκος,Παπαϊωάνου,Χατζηχρήστος κ.ά.)λατρεύω τον μεγάλο Γιώργο Ζαμπέτα και προσκυνώ στη μεγαλοφυία που λέγεται Μανώλης Χιώτης.
Φίλε Κωνσταντίνε καλά την ξεκίνησες τηην κουβέντα σου περί ψυχαγωγίας και διασκέδασης,αλλά μετά τα μπέρδεψες τα πράγματα.
Από πού κι ως πού το ουσάκ και το χιτζάζ,το ζεϊμπέκικο και το απτάλικο έρχονται εξ ανατολών,βαρβαρόθεν όπως αφήνεις να εννοηθεί?Ξέρεις για τι πράγματα μιλάς?
Τ ο ουσάκ λοιπόν και το χιτζάζ και το νιαβέντ και τα υπόλοιπα,είναι στην κυριολεξία δρόμοι τής Κωνσταντινούπολης ή τής Σμύρνης-δεν θυμάμαι-που οδηγούν στην πλατεία Taqsim(ταξίμι που λέμε)
Αυτοί οι "δρόμοι" λοιπόν είναι αρχαιοελληνικοί και ονομάζονται Δώρειος,Φρύγιος,Λύδιος κλπ.
Οσο για το ζεϊμπέκικο είναι ελληνικός πολεμικός χορός και οι ζεϊμπέκηδες ήταν βέβαια πολεμιστές και όχι μεθυσμένοι!!!
Η λέξη δε ετυμολογείται από το Ζεύς και μπέκος=ψωμί.
Είμαι κι εγώ μουσικός και κιθαρίστας σαν κι εσένα ,Βαγγέλης το όνομα,και δεν σού κρύβω πως με πείραξε η κουβέντα σου για τα "μπουζουκοτράγουδα τής αμορφωσιάς".
Σού στέλνω λοιπόν μια εικόνατού σχεδόν τελειόφοιτου δημοτικού και εκδορέως το επάγγελμα Μάρκου Βαμβακάρη με πολλή αγάπη.
"Τα ματόκλαδά σου γέρνεις
νου και λογισμό μού παίρνεις"
Φίλε και συνάδελφε Βαγγέλη, οι απόψεις περί της ελληνικότητας των ανατολίτικων ονομασιών διίστανται. Εγώ πάντως δεν γνωρίζω κάποια ελληνική λέξη "χιτζάζ", ούτε "ουσάκ". Ο ζεϊμπέκικος χορός σου θυμίζει βήματα πολεμιστή ή μεθυσμένου; Θα ήθελα μια απάντηση με ειλικρίνεια όμως. Όσο για την ετυμολογία απ'το Ζεύς και ψωμί, προσωπικά δεν κατανοώ την συνάφεια με το εν λόγω αντικείμενο. Να υποθέσω ότι ο Δίας τους έδινε ψωμί, κι αυτοί χόρευαν πολεμικά;Επί του ζεϊμπέκικου, έχω πληροφορηθεί από έλληνα της Πόλης, και μου είπε περί μεθυσμένων, όπερ και είναι οφθαλμοφανέστατο απ'τον ίδιο το χορό, άρα και πιό πειστικό. Περί του "τσιφτετελίου", στο οποίο 'πάτησαν' και όλοι οι ρεμπέτες, μήπως ΚΑΙ αυτό προέρχεται απ'την αρχαία Ελλάδα; Εξάλλου την εποχή που γραφόντουσαν αυτά τα τραγούδια, στην Πόλη και στη Σμύρνη και σ'άλλα μέρη της Τουρκίας, οι εντοπιότητα των πληθυσμών ήταν ΚΑΙ ελληνική, ΚΑΙ τούρκικη, ΚΑΙ αρμένικη, ΚΑΙ κούρδικη κλπ. Το ποιός πήρε από πού, η ίδια η ιστορία δεν έχει αποφανθεί επιστημονικά.
--Προσωπικά, το θέμα δεν το εξετάζω επί του φρυγίου ή δωρικού ή μιξολιδικού δρόμου, για να εντρυφήσω στο ανατολίτικο τραγούδι, που κάποιοι κύκλοι θέλουν δια της βίας να μου επιβάλλουν και ως σημερινό τρόπο ζωής. Αυτό το τραγούδι για μένα, ανήκει σε άλλες εποχές. Αν θέλουμε να το οικοιοποιηθούμε και νατο διατηρήσουμε ως πολιτιστική μας κληρονομιά εντάξει. Αλλά σήμερα, οι Έλληνες είναι μορφωμένοι, και ασφαλώς δεν μπορούν να συγκρίνουν τον απλοϊκό στίχο των συνθετών εκείνης της εποχής, (οι οποίοι δεν είχαν ούτε και γνώσεις γραφής), με το σημερινό καλό τραγούδι. Και το παράδειγμα των δύο στίχων που παραθέτεις, έχει μείνει πίσω. Δηλαδή τόσο απλοϊκό στίχο, μόνο σε σκυλοπόπ συναντά κανείς. Παράδειγμα: Πάρε δείγμα γραφής των στίχων του Ορφέα Περίδη, ή τη "μικρή πατρίδα" του Θηβαίου, ή τον "προσκυνητή" του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Δεν νομίζω ότι είναι το ίδιο. Και ο κάθε εχέφρων και λογικός άνθρωπος μπορεί να το εντοπίσει αμέσως. Και αλίμονο αν περιμέναμε να μας διδάξει στιχουργική επιπέδου ένας εκδορέας, που μόνος σου ονομάζεις. Τότε, να κλείσουν τα πανεπιστήμια μουσικολογίας και φιλολογίας, φιλοσοφίας κλπ. Όπως εκ παραλλήλου, όλοι οι τομείς της ζωής μας έχουν αναπτυχθεί ή εξελιχτεί. Μπορείς να συγκρίνεις ένα αμάξι του '30 με ένα σημερινό; Ή πρέπει να οδηγούμε όλοι μηχανές με προπολεμική τεχνολογία; Άρα, τα τραγούδια εκείνης της εποχής ήταν καλά ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ, διότι εξέφραζαν ένα μέρος του τότε πληθυσμού. Επί πλέον, προσωπικά, μου τη σπάνε οι φωνητικές αμανετζίδηκες τσαλκάντζες με τα ημιτόνια, που παράλληλες ακούμε απ'τον χότζα στο τζαμί.
---Επειτα, στο τραγούδι δεν υπάρχει μόνο ρυθμός (να παραδεχτούμε αρχαίος ελληνικός), αλλά και μελωδία. ΚΑΙ η μελωδία του είναι και αυτή ελληνική; Τότε γιατί σε όλα τα τριτοκοσμικά κράτη είναι η ίδια; Και μιλάμε ακόμα και για συνταύτιση ολόκληρων τραγουδιών! Αλλά και να παραδεχτούμε ότι ΟΛΑ είναι αρχαία ελληνικά γνήσια, τί σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να ακούμε και καλά, αρχαία ελληνική μουσική; Με ποιό επιχείρημα; Ωραία, κι εγώ σου λέω ότι η Σαπφώ απ'τη Λέσβο, έγραφε ποίηση σε ρυθμό εννέα όγδοα. Αλλά και τί μ'αυτό; Μήπως οι υπόλοιπες δραστηριότητές μας είναι αρχαιοελληνικές; Δεν είδα κανένα συνέλληνα-νεοέλληνα να φοράει χλαμίδα ή φουστίτσα! Ή μήπως μιλάμε αρχαία ελληνικά; Επίσης, τα σκυλάδικα, από πού προήλθαν, και με ποιό τραγούδι σχετίζονται άμεσα; Και καταθέτω προσωπική άποψη, ότι αισθάνομαι υποβιβασμένος σαν άνθρωπος και πολίτης αυτής της χώρας, να εντρυφώ και να ενστερνίζομαι θέματα πολιτισμικά κοινά με τους τριτοκοσμικούς λαούς, τους οποίους ΣΕΒΟΜΑΙ σαν ανθρώπινες υπάρξεις, και ουδέν έχω εναντίον τους. Και επίσης διαφωνώ στο να εισπράττω αρχαιοελληνικά πράγματα ΦΙΛΤΡΑΡΙΣΜΈΝΑ από την Ανατολή.
---Και δεν είναι ωραίο να θίγεσαι προσωπικά με συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν επιχειρηματολογικά ερείσματα. Εγώ απλά, ονομάτισα "μπουζουκοτράγουδα" τα τραγούδια που παίζονται με μπουζούκι. Αν παιζόντουσαν με κιθάρα, θα ήταν κιθαροτράγουδα. Και πράγματι, ήταν γραμένα από ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με το σχολείο. Γιατί σε πείραξε που είπα την αλήθεια; Εάν δεν είναι αλήθεια, να μου αποδείξεις το αντίθετο, κι εγώ ευχαρίστως να το αποσύρω. Τώρα, αν εσύ έχεις αποκτήσει αγωγή μέσω του ανατολίτικου τραγουδιού, σίγουρα θα το υπερασπιστείς με εμπάθεια, και είναι δύσκολο να το δεις απέξω, ακαδημαϊκά και ανεπιρρέαστα.
---Εγώ τα ρεμπέτικα, τα αφήνω στην εποχή της δημιούργησής τους, στην εποχή δηλαδή, που είχε τότε σύγχρονο νόημα η συγγραφή τους, και προχωράω στο σήμερα. Στο σήμερα-όχι αυτό που με βομβαρδίζει το κατεστημένο από τα κανάλια του και όχι μόνο, για να επωφελούνται τα διάφορα βρωμοκυκλώματα των ιδιοκτητών νυχτερινών κέντρων με τους μπράβους και τους νονούς της νύχτας- αλλά στο άσπιλο σήμερα το καθαρό, που ΕΓΩ επιλέγω με κριτήρια που με ενάργεια και εμπεριστατωμένα αναλύω στη προηγούμενη τοποθέτησή μου, σχετικά προς ποιά κατεύθυνση οφείλη να κινείται το σύγχρονο τραγούδι. Και αυτά όλα, στα γράφω εγώ που έχω δουλέψει ως τραγουδιστής και κιθαρίστας επί πενταετία, σε ταβέρνες μεγάλες με πρόγραμμα, σε σκυλάδικα της επαρχίας, και σε διάφορα πιάνο μπαρ, και τα σιχάθηκα και τα αηδίασα όλα. Απ'τους "συναδέλφους" με τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τους ιδιοκτήτες που ψαλίδιζαν μεροκάματα και ωράρια εκ συστήματος, βλαχοθαμώνες απαίδευτους, κυκλώματα προστασίας, μπάτσους λαδωμένους, πορνίδια με γέρους ξεμωραμένους, καργιόλες που έδειχναν τα στριγκάκια πάνω στα τραπέζια-γιατί κάτω δεν μπορούσαν να χορέψουν- επιδειξίες σκυλάδες καψούρηδες με τραγουδιάρες, μικροφωνιάδες που λαδωνόντουσαν από τραγουδιστές λαμόγια, για να τους δυναμώνουν τα μικρόφωνα, νωθευμένο ουίσκυ, τσαμπουκάδες στη πίστα, μπουνίδι κλπ, κλπ, κλπ. Αυτά όλα συνέβαιναν την εποχή που εγώ δούλευα σε "λαϊκά κέντρα", αλλά ακόμα και τώρα διαιωνίζεται η ίδια κατάσταση. Σε ροκ μαγαζιά όμως, ή σε καλό τραγούδι όπως αυτά που προαναφέρω, ουδέν συμβαίνει εξ'όλων των παρα πάνω. Γιατί άραγε; Μήπως ο κόσμος τους είναι πιό συνειδητοποιημένος. Ρωτάω εγώ. Δεν ξέρω. Και σε χαιρετώ με αυτό: Ο πατέρας μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Ουδέποτε άκουγε τραγούδια ανατολίτικα, ή χασικλορεμπέτικα που τα άκουγε όλο το περιθώριο της κοινωνίας, του στυλ μαγκίτες με μουστάκια, στραβά καπέλλα, σακκάκι φορεμένο το ένα μόνο μανίκι, μαχαιροβγάλτες, φυλακόβιοι, τσαμπουκάδες με λαιμούς μπουκαλιών στο χέρι, πόρνες κλπ. Ο πατέρας μου είχε άλλη παιδεία...
--
Υ.Γ. Ο Μανόλης Χιώτης, δεν νομίζω ότι ήταν στο ίδιο επίπεδο με όλους τους άλλους. Βιρτουόζος στο μπουζούκι και στη κλασσική κιθάρα, και επινοητής του οχτάχορδου μπουζουκιού, εισαγωγή ενισχυτών, λατινοαμερικάνικοι ρυθμοί, εισαγωγή πνευστών, άλλο ήθος, και γιαυτό και του επετράπη η είσοδος και η αποδοχή σε όλα τα σπίτια του κοινωνικού συνόλου. Για μένα, καμία σχέση.
Απάντηση με παράθεση
Έχω ροκ γονίδια. Και εννοώ ό,τι τραγούδι έχει τις προδιαγραφές που εξήγησα στο αρχικό μου ποστ. Όχι απαραίτητα ροκ μουσικολογικά. Διότι ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ροκ είναι στάση ζωής , ιδεολογία και τρόπος ντυσίματος, με κατευθύνσεις δημοκρατικές, ηθικές, οικολογικές, αντιπολεμικές, δικαιοσύνης, προβληματισμού, επανάστασης σε ό,τι το φαύλο, απαιτήσεις δικαιωμάτων και υποχρεώσεων,προσφοράς στο σύνολο, μακρυά μαλλιά, τζήν, μπότες, μηχανές και δεν ασχολούμαι με το ανούσιο και αδιάφορο ροκ, ούτε και με τους ψευτοροκάδες. ΜΕ αφορά το μήνυμα και η ουσία. Οσο το να τα σπάω -από εκτόνωση- στα σκυλάδικα, μου προκαλεί κλαυσίγελο. 
