Κάποτε πίστευα οτι απλά πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός και δεν θα πέσεις ποτέ. Έτσι είχα καταφερει να κάνω 40.000 χιλιόμετρα σε πόλη σε επαρχεία και σε εθνική χωρίς να πάθω το παραμικρό. Όλες τις στραβές που μου είχαν τύχει στο δρόμο τις είχα αποφύγει με επιτυχία. Τόσο πολύ που αναρωτιώμουν γιατί πεφτουν. Σήμερα ήρθε η στιγμή να καταλάβω πόσο εύκολο είναι να πέσεις.
Στην νέα σμύρνη στην ευξήνου πόντου για όσους ξέρουν και σε ένα κατηφορικό σημείο έγινε το κακό. Πρέπει να πήγαινα με 30 και καθός πλησίαζα σε μια γυναίκα αυτή με κοίταξε προς το μέρος μου και αποφάσισε να περάσει τον δρόμο. Εγώ όμως είδα οτι είχα ταχύτητα εμβολισμού με αυτήν την κυρία. Ενστικτοδώς πάτησα το φρένο και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Δεν κατάλαβα και πάρα πολλά. Αυτό που ξέρω είναι οτι μπλόκαρε το μπροστά και βρέθηκα να σέρνομαι για ενα με δυο μέτρα στην άσφαλτο. Ευτυχώς εγώ δεν έπαθα τίποτα το σπουδαίο. Μόνοι το κρέας στον γοφό πονάει λίγο. Η μηχανή μου όμως... έσπασε το καπάκι του στρόφαλου πρέπει να ράγισε το καπάκι που είναι ι καμπάνα, ο μασπιες του φρένου, ενα βαθουλοματάκι στο ντεπόζιτο με κάτι γρατζουνιές και πολλές γραντζουνιές στην μάσκα μπροστά... με λίγα λόγια αυτόν τον μήνα θα δουλεύω για αυτην την ημέρα... περιττό να πώ οτι ο δρόμος ήταν καθρέφτης και οτι δεν κατάφερα να επιβραδύνω καθόλου... απλά πάτησα το φρένο και έπεσα... δεν πρόλαβα καν να το αφήσω. Τουλάχιστον έγω δεν έπαθα τίποτα και ούτε και η κυρία που προσπάθησα να αποφύγω