Ο ψυχισμός της μικρής Λίβερπουλ και η σημαία του Στάθη στο γραφείο
Από το να νιώθεις ότι η συγκυρία όντως σε παίρνει να το κάνεις, έως το να το πραγματοποιήσεις στ' αλήθεια, η απόσταση είναι τεράστια. Η Μίλαν διέρχεται, ομολογουμένως, την periodo no. Τη φάση που τίποτα (καλό) δεν συμβαίνει γι' αυτούς, ενώ όλα (τα καλά) συμβαίνουν για τους άλλους. Χρειάζονται επειγόντως στο Μιλανέλο «εξορκιστή πατεντάτο», όπως έγραψε χθες η «Κοριέρε ντέλα σέρα». Αλλά...
Για να το κανείς, μεσολαβούν (απ' τη δικαιολογημένη προσδοκία) 90 ατελείωτα λεπτά. Κουβάδες ιδρώτα. Θέλει να αντιπαλέψεις τις εύλογες φοβίες με την τρομακτική επιθυμία της νίκης. Θέλει αντοχή στη σοφερέντσα, στο να υποφέρεις με καρτερία. Θέλει άρρηκτη συνοχή, οπλίτες που «σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλον». Και θέλει και τύχη. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι η υπόθεση του 1-0 της ΑΕΚ, προχθές στο Μαρούσι.
Δεν Εχει νόημα να ψάχνουμε ποια θέση παίρνει αυτή η επιτυχία στο all-time ranking των διεθνών επιτυχιών της «Ένωσης». Όπως δεν έβγαζε πολύ νόημα, τις προάλλες, να αποδίδεται «ιστορική σημασία» στην πρώτη νίκη της «Ένωσης» σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Εκείνη (η νίκη) ήδη ξεπεράστηκε απ' την αμέσως επόμενη (της Τρίτης). Έρχονται κι άλλες. Δεν βγαίνει νόημα, διότι η διαδικασία είναι εξελικτική, το ένα φέρνει το άλλο, δεν είναι one-off, μία τώρα κι άλλη μία ύστερα από 20 χρόνια.
Τα περισσότερα τα σημειώσαμε εδώ την ημέρα του ματς. Πριν από το ματς. Περί την αποπληρωμή (από το club προς τους φίλους του) της θερινής επιταγής. Περί την έγκαιρη, όπως πάντα ahead of schedule, εκπλήρωση των υπεσχημένων. Το μόνο που το club δεν υποσχέθηκε στους φίλους του ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν νοείται να το υποσχεθεί, στο ποδόσφαιρο, κανείς: το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα χαίρεσαι όταν έρχεται. Αλλ' αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι δυνατόν να έρχεται πάντοτε.
Όλα τα υπόλοιπα, όμως, είναι εκεί. Προπάντων, το spirit. Οχι τώρα. Τώρα, με τις νίκες, είναι εύκολο. Όποια ομάδα πηγαίνει καλά, έχει πνεύμα. Και ύμνους, απ’ έξω. Το πνεύμα της ΑΕΚ, πνεύμα αλληλεγγύης, σφυρηλατήθηκε στις πρώτες πέντε (με, μόλις, μία νίκη) «δυσκοίλιες» αγωνιστικές του πρωταθλήματος. Στον μονάχα έναν πόντο, απ' τα πρώτα τρία ματς του Τσάμπιονς Λιγκ. Στο νοκ άουτ από το Χαϊδάρι στο Κύπελλο. Τότε που, απ’ έξω, ερχόταν κατακλυσμός! Αλλά δεν περνούσε μέσα.
Η ΑΕΚ είναι, ανέκαθεν ήταν, μια μικρή Λίβερπουλ. Υπό την έννοια ότι ο κόσμος, ο ψυχισμός του και η συναισθηματική ώθηση που προσφέρει, κινείται εσαεί ένα βήμα μπροστά από την ομάδα. Η ΑΕΚ, εδώ, έβγαλε τους οπαδούς με τις σημαίες έξω. Εκεί που είναι η θέση τους. Στην κερκίδα. Στις χιλιάδες (σημαίες) που είδατε στο Ολυμπιακό Στάδιο να κυματίζουν, βάλτε από μένα άλλη μία. Εκείνη που αντίκρισα στον διάδρομο του δεύτερου ορόφου της «Ελευθεροτυπίας» χθες το μεσημέρι, 15 μέτρα απ' το γραφείο μου, να την έχει βάλει στην εξώπορτα του δικού του ο Στάθης (Σταυρόπουλος). Αυτό έκανε η νίκη με τη Μίλαν.
Από το να αφουγκράζεσαι τη συγκυρία έως το να την εκμεταλλευτείς, θέλει (πάνω απ' όλα) υγεία. Υ-γ-ε-ί-α. Η σύγχρονη ΑΕΚ έχει υγεία. Τόση, που η παλαιοκομματική ΑΕΚ, γενικώς το παλαιοκομματικό ποδόσφαιρο, ασφυκτιά. Είναι αδύνατον να την αντέχει. Είναι σαν να σε πάρουν από μια ζωή στην Ελευσίνα δίπλα στα φουγάρα, και να σε πάνε να ζήσεις στις αυστριακές Άλπεις. Πεθαίνεις απ' το πολύ οξυγόνο. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει, δυόμισι χρόνια τώρα, η (παραδοσιακά διαπλεκόμενη με τον ποδοσφαιρικό παλαιοκομματισμό) ποδοσφαιρογραφία της χώρας. Δυόμισι χρόνια ακούμε τον... μύχιο πόθο τους, ότι «φέτος θα 'ναι η χρονιά του γέλιου» (μ' όσα θα πάθει, υποτίθεται, απ' τους ίδιους τους ΑΕΚτσήδες ο «ολίγος για την ΑΕΚ» Νικολαΐδης). Δυόμισι χρόνια, είναι πράγματι τα χρόνια του γέλιου. Γελάμε, μαζί τους και με τους μύχιους πόθους τους! Την ίδια ώρα που χαμογελάμε από καρδιάς με τα επιτεύγματα του Ντέμη.
Η σύγχρονη ΑΕΚ δεν έχει την παραμικρή ανάγκη να δημιουργήσει τον δικό της... Σάββα ή να φυτέψει «προσκεκλημένους» τις Κυριακές στην TV ή να βάλει στα μικρόφωνα του ραδιοφωνικού μεταμεσονυκτίου καρικατουροειδείς Σουσλόφ που διαφωτίζουν το πλήθος! Η καλύτερη προπαγάνδα υπέρ του club είναι η ομάδα. Και η καλύτερη προστασία της ομάδας είναι το club.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
:a36: