***ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ***
Θέλω να το μοιραστώ με κάποιον....αλλά θα είναι άδικο για αυτόν
Χτες το πρωί βρέθηκε ο γάτος μου...
Έλειπε από προχτές το βράδυ. Πολύ σπάνια δεν εμφανίζεται μέσα σε 15-24 ώρες το πολύ.
Τον ψάξαμε χτες το πρωί.
Τον βρήκαν όταν ήμουν στη δουλειά.
Στο απέναντι οικόπεδο που σύχναζε. Στο απέναντι ή στο διπλανό ήταν πάντα.
Δεν πήγαινε πιο μακριά. Όταν τον φώναζα ερχόταν.
Με πήραν τηλέφωνο. "Τον βρήκα". Πάγωσα. Όσο παγωμένος ήταν και αυτός.
Δεν παίζουν φόλες στη γειτονιά. Υπάρχουν πολλές αδέσποτες γάτες.
Μόλις είχε κλείσει χρόνο. "Δε δικαιολογείται θάνατος από φυσικά αίτια σε αυτή την ηλικία"
είπε ο κτηνίατρος. "Αν ήταν άρρωστος θα το ξέρατε".
Δεν ήταν χτυπημένος, ούτε γράσα ούτε ροδιές...το άσπρο τρίχωμά του καθαρό όπως πάντα
έτοιμο να το πλυμμηρίσεις με χάδια και να σου γουργουρίζει με τις ώρες.
Επιπλέον ήταν γύρω στα τρία μέτρα από το δρόμο και αρκετά μεγαλοσωμος για να
τον "πέταξε" αυτοκίνητο τόσο μακρυά...
Απ'την άλλη, είχε λέει σάλια...ένδειξη φόλας....
Και ήταν τόσο κοινωνικός ο χαζούλης...εμπιστευόταν όλους τους..."ανθρώπους"...
Χτες το απόγευμα έθαψαν το γάτο μου...
Δεν πρόλαβα να τον χαιρετίσω' παρά μόνο προχτές το βράδυ με την υπόσχεση
ότι θα γύρναγε νωρίς να κοιμηθούμε αγκαλιά...να γκρινιάξει η Άννα που ανεβαίνει
στο κρεβάτι και έχει και το θράσος να έρχεται στα μαξιλιάρια ανάμεσά μας
και γουργουρίζει ικανοποιημένος μέσα στη μούρη μας....
Δεν τον έθαψα εγώ....δεν τον είδα καν πεθαμένο....
Δεν το έχω πιστέψει ακόμα...
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα μου ξαναγκρινιάξει...
δε θα μου φωνάξει να του ανοίξω τη βρύση να πιει νερό
δε θα μου φωνάξει να κάτσω για να έρθει πάνω μου
Δε θα ξαναέρθει τρέχοντας όταν ακούσει τη μηχανή να μπούμε μαζί στο σπίτι
Δε ξέρω σίγουρα -και ποτέ δε θα μάθω- από τί πέθανε τελικά...
Την τόσο ήσυχη και "καλή" γειτονιά μου τη σιχάθηκα...